شهید احمد نجاری در اولین روز سال ۱۳۴۰ در شهر مقدس قم چشم به جهان گشود. از سن شش سالگی وارد مدرسه شد و تحصیلات را تا مقطع راهنمایی ادامه داد.
دوران نوجوانی شهید نجاری قمی همزمان با تظاهرات علیه حکومت پهلوی و پیروزی انقلاب اسلامی بود. احمد در قبل از انقلاب نوجوانی با استعداد، کوشا و زحمت کش بود که رشته ورزشی فوتبال نیز مهارت داشت و همزمان در حین تحصیل کار هم می‌کرد.
شهید نجاری قمی در دوران انقلاب اسلامی نیز یکی از جوانان مبارز بود که در همه تظاهرات حضوری پر رنگ داشت و بارها توسط کماندوها تعقیب شده بود و حتی یک بار یکی از تیرهای پلاستیکی آن‌ها، به پایش اصابت کرده بود و تا مدت ها آثار آن باقی مانده بود.
احمد در جبهه هم یکی از جوانان غیور و بی‌باکی بود که مانند شیرغران پیش می‌رفت و با دشمنان انقلاب و اسلام مبارزه می‌کرد تا مبادا یک وجب از خاک این سرزمین به دست دشمنان بیفتد.
سرانجام شهید احمد نجاری قمی در نهم آذر ماه سال ۱۳۶۰ در عملیات طریق القدس در منطقه بستان بر اثر ترکش خمپاره به فیض شهادت نائل آمد و در گلزار شیخان به خاک سپرده شد.
برشی از وصیت نامه شهید احمد نجاری قمی:
بسم الله الرحمن الرحیم
بنام خداوند در هم کوبنده منافقان اسلام و درود بر شهیدان کربلای حسین (ع)
سلام بر یاران باوفای حسین
سلام بر امام امت و ابراهیم زمان، خمینی حامی مستضعفان جهان
درود بر یاران با وفای امام خمینی
درود بر شهیدان گلگون کفن کربلای ایران
سلام بر سنگرهای پر خون مرزهای ایران
مرگ بر منافقان که می‌خواهند این انقلاب نونهال ایران را ناتوان سازند ولی بدانند ملت مسلمان ایران متکی به سلاح ایمان است.
اگر به جای آب از زمین خون جاری شود صدام خائن و دیگر مزدورانش کوچکتر از آن هستند که بتوانند جلوی این رهبر و ملت خروشان ایستادگی کنند.
سلام بر پدر و مادر پشم به راهم. درود بر شما، خداوند انشا الله به شما سلامتی و صبر عنایت بفرماید.
پدر جان، اگر قسمتم شد و به فیض شهادت رسیدم، شما را به خدا قسم برای من ناراحت نباشید، شما می‌دانید تمام افراد روزی به دنیا آمدند و روزی هم از دنیا می‌روند، چه بهتر که در این راه برویم؛ شاید ان‌شاءالله در پیش خدا رو سپید بوده باشم.
پدر جان از همه قوم و خویش‌ها همسایگان و دوستان برایم حلالیت بگیرید. در مجلس ختم زیاد خودتان را به زحمت نیاندازید فقط دعا کنید که اسلام پیروز باشد.
روی سنگ قبرم کلمه ناکام را ننویسید چون من این راه را به اختیار خودم رفته‌ام.
۲۱ اسفند ۱۳۵۹
انتهای پیام
