بسیاری از ما در دوران کودکی‌مان با لکنت زبان رو به رو بودیم. خیلی‌هایمان نیز در اطرافمان افرادی را دیده‌ایم که در دوران کودکی‌شان از این مشکل برخوردار بودند. در ادامه به طور مفصل به موضوع لکنت زبان در کودکان می‌پردازیم...
دلکنت زبان با کلمات، صداها یا هجا های مکرر و اختلال در میزان عادی گفتار مشخص می شود. به عنوان مثال، شخص ممکن است به طور دائم یک صامت را تکرار کند، مانند «ک» یا «گ» یا «ت». لکنت زبان یک اختلال صحبت کردن است. آن را با لکنت صحبت کردن یا پراکنده حرف زدن نیز میشناسند و معمولا با تکرار کلمه‌ها، حرف‌ها و هجاها، مکث در صحبت کردن و همین‌طور سرعت نابرابر در هنگام گفتار شناخته می‌شود.
3 نوع لکنت زبان وجود دارد:
لکنت زبان با کلمات، صداها یا هجا های مکرر و اختلال در میزان عادی گفتار مشخص می شود. به عنوان مثال، شخص ممکن است به طور دائم یک صامت را تکرار کند، مانند «ک» یا «گ» یا «ت». آنها ممکن است در بیان برخی صداها یا شروع یک جمله مشکل داشته باشند. استرس ناشی از لکنت زبان ممکن است در شرایط زیر نشان داده شود:
برخی از کودکان ممکن است از لکنت زبان خود آگاه نباشند. نشست های اجتماعی و مکان های پر استرس می تواند احتمال لکنت زبان در شخص را افزایش دهد. سخنرانی های عمومی برای کسانی که لکنت زبان دارند می تواند چالش برانگیز باشد.
چندین علت احتمالی برای لکنت زبان وجود دارد. برخی از موارد به شرح زیر است:
صدمات مغزی در اثر سکته مغزی می تواند باعث لکنت زبان عصب زا شود، تروما (ضربه) ی شدید می تواند باعث لکنت زبان روانی شود. به دلیل وجود ناهنجاری های ژنتیکی در بخشی از مغز که بر زبان تاثیرگذار هستند، ممکن است لکنت زبان در خانواده ها شایع باشد. اگر شما یا خانواده تان لکنت زبان دارید، کودکان شما نیز لکنت زبان خواهند داشت.
یک آسیب شناس زبان گفتاری می تواند لکنت زبان را تشخیص دهد. برای تشخیص، نیاز به هیچ آزمایش تهاجمی نیست. عموما، شما یا فرزندتان می توانید علائم لکنت زبان را توصیف کنید، و یک آسیب شناس زبان گفتار می تواند میزان لکنت زبان شما یا فرزندتان را ارزیابی کند.
همه کودکانی که لکنت زبان دارند، نیازی به درمان ندارند؛ زیرا لکنت زبان تکاملی با گذشت زمان برطرف می شود. گفتار درمانی برای بعضی از کودکان یک گزینه است.
گفتاردرمانی می تواند اختلالات گفتاری را کاهش دهد و عزت نفس فرزندتان را بهبود بخشد. درمان اغلب بر روی کنترل الگوهای گفتاری، از طریق تشویق فرزندتان برای نظارت بر سرعت صحبت کردن، تقویت تنفس، و فشار حنجره صورت می گیرد. گفتار درمانی برای اشخاص زیر بهترین گزینه است:
والدین همچنین می توانند از تکنیک های درمانی استفاده کنند تا به فرزند خود کمک کنند که نسبت به لکنت زبان خود حس خودآگاهی کمتری داشته باشند. گوش دادن صبورانه بسیار مهم است، زیرا زمان برای صحبت کردن ایجاد می کند. گفتار درمانی می تواند به والدین کمک کند که چه زمانی در صورت لزوم لکنت زبان کودک را اصلاح کنند.
ممکن است از دستگاههای الکترونیکی برای درمان لکنت استفاده شود. یکی از این دستگاه ها، کودکان را ترغیب می کند تا در هنگام سریع صحبت کردن، با پخش صدای ضبط شده تغییر یافته آنها، آهسته تر صحبت کنند. سایر دستگاه ها، مانند سمعک به بدن متصل می شود و می تواند یک صدای پس زمینه ای پرت کننده حواس ایجاد کند که می تواند به حل مشکل لکنت زبان کمک کند. هنوز هیچ داروی شناخته شده ای برای درمان لکنت زبان وجود ندارد.
اگرچه ثابت نشده است، اما تحقیقات اخیر نشان می دهد که بیش فعالی ماهیچه ها بر گفتار تأثیر می گذارد و داروهایی برای کاهش سرعت بیش فعالی می تواند مفید باشد. روشهای درمانی دیگری مانند طب سوزنی، تحریک الکتریکی مغز و تکنیک های تنفس مورد بررسی قرار گرفته است، اما به نظر نمی رسد مؤثر باشد.
چه تصمیم بگیرید که به دنبال درمان باشید یا نباشید، ایجاد یک محیط کم استرس می تواند به کاهش لکنت زبان کمک کند. گروه های پشتیبانی برای شما و فرزندتان نیز در دسترس هستند.
طبق اعلام موسسه ملی ناشنوایی و سایر اختلالات ارتباطی (NIDCD)، لکنت زبان حدود 5 تا 10 درصد از کل کودکان را تحت تاثیر قرار می دهد، که اکثرا در سنین 2 تا 6 سالگی اتفاق می افتد. اکثر کودکان در سنین بزرگسالی لکنت زبان ندارند. با رشد کودک، معمولا لکنت زبان متوقف می شود. مداخله زودهنگام همچنین می تواند به جلوگیری از لکنت زبان در بزرگسالی کمک کند. اگرچه لکنت زبان در کودکان خیلی زود مشخص می شود، اما NIDCD بیان می کند که 25 درصد از کودکان, علائم لکنت زبان را از خود بروز نداده و همچنان در سنین بزرگ سالی لکنت زبان خواهند داشت.
