دنیا پاپایی: سعید کاظمیان که سردبیر این مجله است درباره دلایل انتشار این مجله به خبرآنلاین گفت: «سال‌هاست که در حوزه تئاتر معلولین با سازمان بهزیستی کشور و سرکار خانم دکتر فخری همکاری دارم.در این سال‌ها ضمن مشاهده آثار و اجراهای هنرمندان حوزه معلولان احساس کردم که این جریان تئاتری نیازمند دیده شدن بیشتر و نیز آگاه سازی هر چه بیشتر در جامعه است.»
او به راه‌اندازی سایت تئاتر معلولان در سال ۱۳۹۵ اشاره دارد و در ادامه تصریح کرد: «با توجه به نبود نشریه مکتوب و نیز قابل ارجاع و همینطور اخبار بسیار بسیار ضعیف در حوزه تئاتر معلولان در نشریات نمایشی کشور، انتشار این دو فصلنامه را شروع کردم، تا اخبار و اطلاع رسانی و نیز آموزش گسترده بصورت مستقل و حرفه ای در این نشریه صورت پذیرد.»
اولین شماره این نشریه در آبان ۱۴۰۰ منتشر و رونمایی شد. آن طور که کاظمیان می‌گوید مخاطبان این نشریه منحصر به یک قشر خاص نیست: «مطالب برای همه علاقمندان و در دو بخش اطلاع رسانی و آموزشی است. تمام نشریه شکل گفتگو محور دارد. از نظر گروه تحریریه و بنده جای مقالات پژوهشی و علمی در مجلات تخصصی آن حوزه است و در این نشریه تلاش بر آن داشتیم فقط با گفتگو موضوعی با کارشناسان و اساتید و هنرمندان بتوانیم جنبه آموزشی و انتقال اطلاعات را حفظ کنیم .به نظرم گفتگو محوری بهترین شکل آموزشی پژوهشی است.»
او مشکلات این نشریه مانند دیگر نشریات ارزیابی کرده اما مهم‌ترین مشکل را به پخش و توزیع نشریه دانست: «مهم‌ترین مشکل ما پخش و توزیع است و اینکه بتوانیم نشریه را بدست علاقمندان برسانیم. مجموعه ما حتی برای گروه معلولان بینایی پادکست نشریه را نیز تولید می‌کند.»
او درباره هزینه تهیه هزینه « فصلنامه معلولین» گفت: «با اینکه تا کنون تمام هزینه های نشریه را بصورت کاملا شخصی و بدون گرفتن ریالی از ارگان و یا سازمان و تبلیغاتی انجام داده ام. تمام هزینه های کاغذ و تحریریه و چاپ کاملا شخصی و صرفا در جهت برداشتن گامی در این حوزه بوده است.»
نشریات تخصصی دانش خاص خودش را می‌طلبد و از سوی دیگر نشریه‌ای که قشر خاص معلولان را نشانه رفته است نیاز به دانش خاصی در تولید محتوا دارد. کاظمیان در این باره تصریح کرد: «تعداد نشریات نمایشی کشور کمتر از انگشتان یک دست است. مشکلات ما شبیه به دیگر نشریات است، با این تفاوت که ما کاملا مستقل عمل می‌کنیم. امیدوارم سازمان‌ها ونهادهایی مانند بهزیستی و شهرداری و مرکز هنرهای نمایشی نسبت به همراهی و همکاری در این حوزه با ما همراه شوند. ضمنا دانش لازم در این خصوص در دنیا و ایران آنچنان وجود ندارد، اینکه مطالب و محتویات کاملا پشتوانه لازم را داشته باشد وسواس زیادی را می‌طلبد. حتی در دانشگاه‌ها ما واحد درسی که به دانشجو آموزش داده شود که چگونه با یک هنر آموز معلول شنوایی یا بینایی یا جسمی باید کار کند وجود ندارد و این مباحث را کمی سخت تر و پیچیده تر می‌کند.»
تولید و نشر یک نشریه تخصصی همت خاصی را لازم دارد. خصوصا در این شرایط که عده‌ای معتقدند که عمر روزنامه‌ها و مجلات به دلیل وجود فضای مجازی و اینترنت به پایان رسیده است. عقیده‌ای که سردبیر «فصلنامه تئاتر معلولین» با آن مخالف و با انتشار نشریه مکتوب موافق است: «در تمام کشورهایی که دارای پیشرفته ترین تکنولوژی هستند همچنان حضور نشریات و کتب چاپی را ملاحظه می‌کنند، آنها که زودتر به این تکنولوژی دست پیدا کردند ولی همچنان اصرار بر چاپ و مکتوب کردند دارند. در تجربه اخیری که در یک مجموعه پژوهشی در ژاپن داشتم. اصرار مسئولان آن را در خصوص چاپ کاغذی و کتابچه کردن آثار را می‌دیدم تازه مرکزی با نام هنر معاصر بود و اصلا تمایلی به امر دیجیتال نداشتند. زمانی که تمام سرویس‌ها و خدمات و نامه نگاری‌های ارگانی و ...صورت دیجیتال پیدا کرد آنوقت می‌توان چاپ دیجیتال را بصورت مکملی در کنار چاپ کاغذی در نظر گرفت. چاپ دیجیتال در این عصر و این شیوه زندگی همچنان نقش یک مکمل را می‌تواند داشته باشد و نمی‌توان آن را اصل دانست. متاسفانه در سرزمین ما مسئولان برای فرار از هزینه‌ها و یا شانه خالی کردن از در نظر گرفتن اعتبارات و حمایت‌های مالی لازم، سریعا حرف از دیجیتال شدن می‌زنند. بدون آنکه بگویند کجای شرایط و شیوه زیست و زندگی ما به آن وضعیت نزدیک است که چاپ ما به آن صورت شود.»
با این حال این گروه برای فضای مجازی هم برنامه‌هایی دارد: «همونطور که گفتم ما شمارگان و در سایت تئاتر معلولان ایران نیز قرار می‌دهیم و همینطور پادکستی از هر شماره برای علاقمندان تولید می‌کنیم.»
او درباره سیاست‌گذاری تولید محتوا هم گفت: «در هر شماره یا هر دو فصل به یکی از عناصر نمایشی و سینمایی می‌پردازیم. در شماره اول از تاریخچه تئاتر معلولان در ایران آغاز کردیم و این امر تاکنون بصورت تخصصی صورت نپذیرفته بود. همینطور در شماره دوم کاملا در خصوص بازیگری صحبت کردیم.همانطور که قبل‌تر اشاره شد نشریه گفتگو محور است. در شماره های بعدی نیز در خصوص کارگردانی و دیگر عناصر گفتگو خواهیم کرد. یکی از اهداف ما ایجاد فضایی است که دانش حاصل از آن برای خواننده کاربردی و ماندگار باشد.»
به گفته سعید کاظمیان گروهی از علاقمندان از جامعه معلولین و تحصیل کردگان حوزه تئاتر و عکس و سینما که در تولید این دو فصلنامه او را همراهی می‌کنند: «ضمنا یاد آور می‌شوم تصمیم ما برای آینده فصلنامه شدن است ولی در ابتدای مسیر قصد داشتیم که با دوفصل آغاز کنیم.»
۵۵۵۵
