بیماری اوتیسم کودکان و نحوه ی تشخیص آن ها
اختلال طیف اوتیسم (ASD) یک ناتوانی در رشد است که در اثر اختلاف در مغز ایجاد می شود. برخی از افراد مبتلا به ASD تفاوت مشخصی دارند ، مانند یک بیماری ژنتیکی. سایر علل هنوز مشخص نیست. دانشمندان معتقدند دلایل مختلفی برای ASD وجود دارد که با هم عمل می کنند و رایج ترین راه های پیشرفت افراد را تغییر می دهند. ما هنوز چیزهای زیادی برای یادگیری در مورد این علل و چگونگی تأثیر آن بر افراد مبتلا به اوتیسم (ASD) داریم.
در مورد چگونگی نگاه ASD اغلب چیزی وجود ندارد که آنها را از سایر افراد متمایز کند. آنها ممکن است به شیوه هایی متفاوت با اکثر افراد رفتار کنند، ارتباط برقرار کنند، تعامل داشته و یاد بگیرند. توانایی های افراد مبتلا به ASD می تواند به طور قابل توجهی متفاوت باشد. به عنوان مثال، برخی از افراد مبتلا به ASD ممکن است مهارت مکالمه پیشرفته داشته باشند در حالی که دیگران غیر کلامی هستند. برخی از افراد مبتلا به ASD در زندگی روزمره خود به کمک زیادی نیاز دارند. در صورتی که دیگران می توانند کار کنند و زندگی کنند بدون اینکه هیچ پشتیبانی شوند.
ASD قبل از 3 سالگی شروع می شود و می تواند در طول زندگی فرد ادامه یابد، اگرچه علائم ممکن است با گذشت زمان بهبود یابد. برخی از کودکان در 12 ماه اول زندگی علائم ASD را نشان می دهند. در دیگران، علائم ممکن است تا 24 ماهگی یا دیرتر ظاهر نشوند. برخی از کودکان مبتلا به ASD مهارت های جدیدی کسب می کنند و نقاط عطف رشد را پیدا می کنند، تا حدود 18 تا 24 ماهگی و سپس آنها دیگر مهارت های جدید را متوقف نمی کنند، یا مهارت های قبلی خود را از دست می دهند.
اما مهم نیست پزشکان، معلمان و سایر متخصصان آن را اختلال طیف اوتیسم می نامند، این نیازهای منحصر به فرد کودک شماست که واقعاً مهم است. هیچ برچسب تشخیصی نمی تواند به شما بگوید که کودک شما دقیقاً چه چالش هایی خواهد داشت. یافتن درمانی که نیازهای کودک شما را برطرف کند و نه تمرکز بر روی اینکه مشکل را چه چیزی بخوانید، مفیدترین کاری است که می توانید انجام دهید. برای شروع کمک به علائم کودک خود نیازی به تشخیص ندارید.
به خاطر داشته باشید که فقط به این دلیل که فرزند شما چند علامت شبیه اوتیسم دارد، به این معنی نیست که او دارای اختلال طیف اوتیسم است. اختلال طیف اوتیسم براساس وجود علائم متعددی تشخیص داده می شود که توانایی برقراری ارتباط، ایجاد روابط، کاوش، بازی و یادگیری فرد را مختل می کند.
تعامل اساسی اجتماعی می تواند برای کودکان مبتلا به اختلالات طیف اوتیسم دشوار باشد. علائم ممکن است شامل موارد زیر باشد:
• زبان بدن، حرکات و حالت های غیرمعمول یا نامناسب بدن (به عنوان مثال پرهیز از تماس چشمی یا استفاده از حالات صورت که با گفته های آنها مطابقت ندارد).
• عدم علاقه به افراد دیگر یا به اشتراک گذاشتن علایق یا دستاوردها (به عنوان مثال نشان دادن یک نقاشی، اشاره به یک پرنده).
• بعید است که به دیگران نزدیک شوند یا تعامل اجتماعی را دنبال کنند. به صورت دور و جدا می شوند. تنها بودن را ترجیح می دهند.
• مشکل درک احساسات، واکنشها و نشانه های غیرکلامی دیگران.
• مقاومت در برابر لمس شدن.
• دشواری یا عدم دوستی با کودکان هم سن.
• تا 9 ماهگی به نام پاسخ نمی دهد
• تا سن 12 ماهگی از حرکات کمی استفاده می کند یا هیچ استفاده می کند (به عنوان مثال خداحافظی نمی کند)
• علاقه کمی به همسالان نشان می دهد
بیماری اوتیسم شدید در کودکان
بسیاری از کودکان مبتلا به اختلال طیف اوتیسم با درک گفتار و زبان مبارزه می کنند. علائم ممکن است شامل موارد زیر باشد:
• تاخیر در یادگیری نحوه صحبت کردن (بعد از دو سالگی) یا اصلاً صحبت نکردن.
• صحبت با لحن غیرمعمول صدا، یا با ریتم عجیب و غریب.
• تکرار کلمات یا عبارات بارها و بارها بدون هدف ارتباطی.
• مشکلی در شروع مکالمه یا ادامه دادن آن وجود دارد.
• مشکل در برقراری نیازها یا خواسته ها.
• عبارات یا سوالات ساده را نمی فهمد.
• برداشتن بیش از حد واقعی کلمات، از دست دادن طنز و کنایه.
• رفتار و بازی محدود.
کودکان مبتلا به اختلال طیف اوتیسم در رفتارها، فعالیت ها و علایق خود اغلب محدود، سفت و سخت و حتی وسواس دارند. علائم ممکن است شامل موارد زیر باشد:
• حرکات تکراری بدن (ضربه زدن به دست، تکان دادن، چرخاندن)، حرکت مداوم.
• دلبستگی وسواسی به اشیا غیرمعمول (نوارهای لاستیکی، کلیدها، کلیدهای روشنایی).
• مشغول شدن به یک موضوع باریک مورد علاقه، گاهی اوقات شامل اعداد یا نمادها (نقشه ها، پلاک ها، وسایل ورزشی) است.
• یک نیاز شدید به یکنواختی، نظم و روال معمول (مثلاً مرتب کردن اسباب بازی ها ، از یک برنامه سخت استفاده می کند). از تغییر در روال زندگی یا محیط خود ناراحت می شوند.
• دست و پا چلفتی، حالت غیرمعمول یا روش های عجیب حرکت.
• شیفته چرخاندن اشیا، تکه های متحرک یا قسمت هایی از اسباب بازی ها (به عنوان مثال چرخاندن چرخ ها روی اتومبیل مسابقه، به جای بازی با کل ماشین).
• واکنش بیش از حد یا هیپو واکنش نسبت به ورودی حسی (به عنوان مثال نسبت به برخی اصوات یا بافت ها واکنش بدی نشان می دهد، به نظر می رسد بی تفاوتی نسبت به دما یا درد است).
علائم بیماری اوتیسم در کودکان
كودكان مبتلا به اختلال طیف اوتیسم نسبت به بچه های دیگر خود به خود كمتر عمل می كنند. برخلاف یک بچه کوچک معمولی کنجکاو، که به مواردی توجه می کند که توجه آنها را جلب می کند، کودکان مبتلا به ASD اغلب بی علاقه یا بی خبر از آنچه در اطراف آنها اتفاق می افتد به نظر می رسند. آنها همچنین تفاوت هایی را در نحوه بازی نشان می دهند. آنها ممکن است در کارکرد عملکردی، یا استفاده از اسباب بازی هایی که استفاده اصلی دارند، مانند ابزار اسباب بازی یا وسایل آشپزی، دچار مشکل شوند. آنها معمولاً به بازی های گروهی نمی پردازند، از دیگران تقلید می کنند، همکاری نمی کنند یا از اسباب بازی های خود به روش های خلاقانه استفاده نمی کنند.
کودکان مبتلا به اختلالات طیف اوتیسم اگرچه بخشی از معیارهای تشخیصی رسمی اوتیسم نیستند اما اغلب از یک یا چند مورد از مشکلات زیر رنج می برند:
مشکلات حسی - بسیاری از کودکان مبتلا به اختلالات طیف اوتیسم واکنش کمتری نشان می دهند یا بیش از حد به محرک های حسی واکنش نشان می دهند. در بعضی مواقع ممکن است افرادی را که با آنها صحبت می کنند نادیده بگیرند، حتی تا حدی که ناشنوا به نظر برسند. با این حال، در سایر مواقع ممکن است حتی با نرم ترین صداها نیز مزاحم آنها شوید. صداهای ناگهانی مانند زنگ تلفن ممکن است ناراحت کننده باشد و آنها ممکن است با پوشاندن گوش خود و صداهای تکراری برای غرق شدن صدای توهین آمیز پاسخ دهند. كودكان در طیف اوتیسم نیز بسیار حساس به لمس و بافت هستند. آنها ممکن است در اثر لکه پشت و یا احساس پارچه خاصی در برابر پوستشان ناراحت شوند.
مشکلات عاطفی - کودکان مبتلا به اختلالات طیف اوتیسم ممکن است در تنظیم احساسات یا بیان مناسب آنها مشکل داشته باشند. به عنوان مثال، ممکن است کودک شما بدون هیچ دلیل مشخصی شروع به داد و فریاد، گریه یا خنده هیستریک کند. هنگام استرس، ممکن است رفتارهای مخل یا حتی پرخاشگرانه (شکستن وسایل، ضربه زدن به دیگران یا آسیب رساندن به خود) از خود بروز دهند. مرکز انتشار ملی کودکان معلول همچنین خاطر نشان می کند که کودکان مبتلا به اوتیسم ممکن است تحت تأثیر خطرات واقعی مانند حرکت وسایل نقلیه یا ارتفاع قرار نگیرند، اما از اشیا بی ضرر مانند یک حیوان اهلی وحشت دارند.
توانایی های شناختی ناهموار - ASD (اوتیسم) در تمام سطح هوش رخ می دهد. با این حال، حتی بچه هایی که از هوش متوسط تا بالایی برخوردارند، اغلب مهارت های شناختی نابرابر دارند. جای تعجب نیست که مهارتهای کلامی ضعیف تر از مهارتهای غیرکلامی هستند. علاوه بر این، کودکان مبتلا به اختلال طیف اوتیسم به طور معمول وظایف مربوط به حافظه فوری یا مهارت های دیداری را انجام می دهند، در حالی که وظایف مربوط به تفکر نمادین یا انتزاعی دشوارتر است.
راه تشخیص اوتیسم (ASD) می تواند دشوار و وقت گیر باشد. در حقیقت، اغلب دو تا سه سال پس از مشاهده اولین علائم ASD تشخیص رسمی داده می شود. این امر تا حد زیادی به دلیل نگرانی در مورد برچسب زدن یا تشخیص نادرست کودک است. با این حال، اگر پزشک نگرانی های والدین را جدی نگیرد یا خانواده به متخصصان مراقبت های بهداشتی متخصص در زمینه اختلالات رشد مراجعه نکنند، تشخیص ASD نیز به تأخیر می افتد.
اگر نگران هستید که کودک شما مبتلا به اوتیسم باشد، مهم است که به دنبال یک تشخیص بالینی باشید. اما منتظر آن تشخیص نباشید تا کودک شما را تحت معالجه قرار دهد. مداخله زودهنگام در طول سالهای پیش دبستانی، شانس کودک را برای غلبه بر تأخیر در رشد او بهبود می بخشد. بنابراین گزینه های درمانی را بررسی کنید و سعی کنید اگر هنوز منتظر تشخیص قطعی هستید نگران نباشید. گذاشتن برچسب احتمالی بر روی مشکل فرزندتان اهمیت بسیار کمی نسبت به درمان علائم دارد.
تصاویر بچه های اوتیسم
به منظور تعیین اینکه آیا کودک شما دارای اختلال طیف اوتیسم است یا بیماری رشد دیگری، پزشکان با دقت به نحوه تعامل، برقراری ارتباط و رفتار کودک شما نگاه می کنند. تشخیص براساس الگوهای رفتاری است که آشکار می شود.
اگر نگران هستید که کودک شما دارای اختلال طیف اوتیسم است و غربالگری رشد، خطر را تأیید می کند، از پزشک خانواده یا متخصص اطفال بخواهید که شما را فوراً به یک متخصص اوتیسم یا تیمی از متخصصان برای ارزیابی جامع ارجاع دهد. از آنجا که تشخیص اختلال طیف اوتیسم پیچیده است، ضروری است که شما با متخصصانی که آموزش و تجربه در این زمینه کاملا تخصصی دارند ملاقات کنید.
تیم متخصصانی که در تشخیص کودک شما نقش دارند ممکن است شامل موارد زیر باشد:
* روانشناسان کودک
* روانپزشکان کودک
* آسیب شناسان گفتار
* متخصصان اطفال رشد
* متخصص مغز و اعصاب کودکان
* متخصصان شنوایی سنجی
* درمانگران فیزیکی
* معلمان آموزش ویژه
تشخیص اختلال طیف اوتیسم روند مختصری نیست. هیچ آزمایش پزشکی واحدی وجود ندارد که بتواند آن را به طور قطعی تشخیص دهد. در عوض، برای مشخص کردن دقیق مشکل فرزندتان، ممکن است چندین ارزیابی و آزمایش لازم باشد.
مصاحبه با والدین - در مرحله اول ارزیابی تشخیصی، شما اطلاعات پزشکی در مورد سابقه پزشکی، رشدی و رفتاری کودک را به پزشک خود ارائه خواهید داد. پزشک همچنین می خواهد از سابقه پزشکی و بهداشت روان خانواده شما مطلع شود.
معاینه پزشکی - ارزیابی پزشکی شامل یک آزمایش عمومی فیزیکی، یک آزمایش عصبی، آزمایشات آزمایشگاهی و آزمایش ژنتیک است. کودک شما این آزمایش کامل را انجام می دهد تا علت مشکلات رشد خود را مشخص کند و شرایط مشترک موجود را شناسایی کند.
تست شنوایی - از آنجا که مشکلات شنوایی می تواند در تأخیرهای اجتماعی و زبانی منجر شود، لازم است قبل از تشخیص اختلال طیف اوتیسم، این مشکلات کنار گذاشته شوند. کودک شما در جایی ارزیابی صوتی شنیداری می کند که از نظر نقص شنوایی و همچنین سایر مشکلات شنوایی یا حساسیت های صوتی که گاهی اوقات با اوتیسم همراه است، آزمایش می شود.
مشاهده - متخصصان رشد برای یافتن رفتارهای غیرمعمول مرتبط با اختلال طیف اوتیسم، کودک شما را در تنظیمات مختلف مشاهده می کنند. آنها ممکن است کودک شما را در حال بازی یا تعامل با افراد دیگر تماشا کنند.
غربالگری سرب - از آنجا که مسمومیت با سرب می تواند علائمی شبیه اوتیسم ایجاد کند، مرکز ملی بهداشت محیط توصیه می کند که همه کودکان با تاخیر رشد از نظر مسمومیت با سرب غربالگری شوند.
بسته به علائم و شدت کودک شما، ارزیابی تشخیصی ممکن است شامل تست گفتار، هوش، پردازش حسی و مهارت های حرکتی باشد. این آزمایشات می تواند نه تنها در تشخیص اوتیسم، بلکه همچنین در تعیین نوع درمان کودک شما مفید باشد:
ارزیابی گفتار و زبان - یک آسیب شناس گفتاری توانایی گفتاری و ارتباطی کودک شما را برای مشاهده علائم اوتیسم ارزیابی می کند، همچنین به دنبال شاخص های مربوط به اختلالات یا اختلالات زبان خاص است.
تست شناختی - ممکن است به کودک شما یک تست هوش استاندارد یا یک ارزیابی شناختی غیررسمی داده شود.
ارزیابی عملکرد تطبیقی - ممکن است کودک شما از نظر توانایی عملکرد، حل مسئله و سازگاری در موقعیت های واقعی زندگی مورد ارزیابی قرار گیرد. این ممکن است شامل آزمایش مهارت های اجتماعی، غیرکلامی و کلامی و همچنین توانایی انجام کارهای روزمره مانند لباس پوشیدن و تغذیه خود باشد.
ارزیابی حسی - حرکتی - از آنجا که اختلال عملکرد ادغام حسی غالباً با اوتیسم اتفاق می افتد و حتی می تواند با آن اشتباه گرفته شود ، یک فیزیوتراپیست یا یک متخصص طب کار ممکن است مهارت های حرکتی خوب، حرکات درشت و پردازش حسی کودک شما را ارزیابی کند.
عکس کودکان اوتیسمی
هیچ تشخیص رسمی به نام "اوتیسم خفیف" وجود ندارد، با این حال این اصطلاح همراه با "اوتیسم با عملکرد بالا" هنوز در برخی موارد استفاده می شود. منظور مردم از این اصطلاح دقیقاً چیست؟
در سال 1980، "اوتیسم کودک"، در همه موارد، به عنوان یک اختلال شدید و ناتوان کننده تعریف شد. از هیچ کس با تشخیص اوتیسم انتظار نمی رود در مدرسه موفق شود، دوست پیدا کند یا شغلی را ادامه بدهد.
در سال 1994 ، "سندرم آسپرگر" به کتابچه راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی (DSM-IV) اضافه شد. 1 کسانی که مبتلا به سندرم آسپرگر بودند، درخشان، کلامی و دارای عملکرد بسیار بالا بودند، در حالی که برخی از رفتارهای اوتیسم را نیز نشان می دادند.
در سال 2013، با انتشار DSM-5، معیارهای تشخیصی دوباره تغییر کردند. 2 سندرم آسپرگر دیگر یک تشخیص نیست. در عوض، این کتابچه راهنما فقط یک تشخیص را برای همه افراد مبتلا به اوتیسم فراهم می کند - اختلال طیف اوتیسم (ASD). افراد مبتلا به اختلال طیف اوتیسم ممکن است تاخیر شدید گفتاری، چالش های پردازش حسی، انواع خاصی از رفتارها یا علائم دیگر داشته باشند.
در حالی که افراد مبتلا به اختلال طیف اوتیسم به طور معمول در ارتباطات اجتماعی دچار مشکل هستند ، این مشکلات از حد شدید (غیر کلامی با رفتار پرخاشگرانه) تا نسبتاً خفیف (مشکلات خواندن نشانه های اجتماعی مانند صدای صوت و زبان بدن) را شامل می شود.
اکنون، تشخیص ASD شامل "سطح پشتیبانی" از 1 تا 3 است، در 3 نفر افرادی را نشان می دهد که بیشترین پشتیبانی را دارند. با این حال، توصیف کسی به عنوان "اوتیسم سطح 1" واقعاً مورد توجه قرار نگرفته است. بسیاری از افراد اصطلاح "سندرم آسپرگر" را ادامه داده اند، اما حتی این اصطلاح دقیقاً با اوتیسم با عملکرد بالا یا خفیف ارتباط ندارد.
تفاوت اوتیسم خفیف و شدید چیست ؟
برای واجد شرایط بودن در تشخیص اختلال طیف اوتیسم، علائم خاصی باید وجود داشته باشد. بنابراین، حتی افرادی که دارای اوتیسم خفیف هستند، ممکن است دچار چالش های رشد و حسی قابل توجهی شوند که به اندازه کافی شدید هستند تا مانع فعالیت ها و روابط عادی شوند.
در حالی که این علائم باید قبل از سه سالگی وجود داشته باشد، اما معمولاً علائم خفیف تا زمانی که کودک کمی بزرگتر نشود، خصوصاً برای دختران، مورد توجه قرار نمی گیرد. اگر علائم پس از سه سالگی کودک برای اولین بار ظاهر شود، آنها واجد شرایط تشخیص اوتیسم نخواهند بود. با این حال، ممکن است آنها با اختلال ارتباط اجتماعی شدید، کمتر تشخیص داده شوند.
بنابراین، وقتی یک متخصص، معلم یا والدین می گویند کودک اوتیسم خفیف دارد ، منظورش چیست؟ از آنجا که هیچ تعریف رسمی از این اصطلاح وجود ندارد، هر شخصی که از آن استفاده می کند کمی متفاوت از معنای آن فکر می کند.
گاهی اوقات این اصطلاحات زمانی به کار می رود که فردی به وضوح اوتیسم باشد، اما دارای زبان گفتاری قابل توجه و مهارت های دیگر است. همچنین ممکن است این اصطلاح برای کمک به توضیح تصمیمات درمانی استفاده شود.
علاوه بر این، یک فرد مبتلا به "اوتیسم خفیف" ممکن است دارای مهارت های ارتباطی پیشرفته و توانایی های تحصیلی باشد، اما دارای مهارت های اجتماعی بسیار تأخیر، مسائل حسی شدید و / یا مشکلات شدید با مهارت های سازمانی است. اگر چه این آشکارها ممکن است به محیط یا شرایط خاص نیز بستگی داشته باشند.
معیارهای تشخیصی DSM-5 برای ASD معیارهای سخت سنی را حذف می کند که می گوید تأخیر در تعامل اجتماعی و ارتباطات باید قبل از سه سالگی مشخص شود تا اوتیسم تشخیص داده شود. در عوض ، آنها نیاز دارند که علائم باید در سنین پایین وجود داشته باشد، اما ممکن است کاملا مشخص نشود تا زمانی که مشخص شود کودک نمی تواند خواسته های اجتماعی گروه سنی خود را دنبال کند.
DSM شامل سه سطح عملکردی برای توصیف شدت اوتیسم است. افرادی که مبتلا به اوتیسم "خفیف" هستند به طور کلی سطح 1 در نظر گرفته می شوند ، به این معنی که آنها برای عملکرد مناسب به پشتیبانی کمتری نیاز دارند. با این حال، برخی از افراد مبتلا به اوتیسم "خفیف" بسته به شرایط ممکن است به پشتیبانی زیادی نیاز داشته باشند.
به عنوان مثال، یک فرد مبتلا به اوتیسم "خفیف" ممکن است مهارت های کلامی پیچیده ای داشته باشد اما در خواندن زبان بدن یا احساسات شخص دیگری مشکل دارد.
تصویری از چهره کودکان اوتیسم
هنگامی که محققان تصاویر سه بعدی از کودکان گرفتند، متوجه شدند که کودکان اوتیستیک دارای یک صورت بالایی گسترده تر با چشم های گشاد، یک منطقه میانی کوتاهتر از صورت شامل گونه ها و بینی و یک دهان و فیلتروم گسترده تر یا گسترده تر - منطقه زیر بینی و بالای لب بالا.
آلدریج با استفاده از تصاویر 3 بعدی سر هر پسران ، 64 پسر مبتلا به اوتیسم و 41 پسر معمولاً در حال رشد را از 8 تا 12 سال مورد تجزیه و تحلیل قرار داد. او همچنین از 17 نقطه از صورت، مانند گوشه چشم و محل قرارگیری در قسمت بالایی صورت، نقشه برداری کرد. وقتی هندسه کلی صورت محاسبه شد و دو گروه با هم مقایسه شدند، وی متوجه تفاوت آماری در چهره کودکان اوتیستیک شد.
مانند هر نوع اوتیسم، درمان های مناسب شامل موارد زیر است:
رفتار درمانی : در این نوع درمان از پاداش هایی برای آموزش رفتارهای مورد انتظار یا ترجیحی استفاده می شود.
بازی درمانی یا رشد درمانی : در این روش درمانی از فعالیت های مبتنی بر بازی برای ایجاد مهارت های عاطفی و ارتباطی استفاده می شود.
درمان های دارویی : داروهایی وجود دارند که علائمی مانند اضطراب و اختلالات خلقی را که ممکن است با اوتیسم خفیف همراه باشد درمان می کنند.
گفتار درمانی : با اوتیسم خفیف تر، گفتار درمانی معمولاً به مهارت مکالمه و زبان بدن مربوط می شود.
کار درمانی : کاردرمانی اغلب برای مسائل حسی مفید است.
فیزیوتراپی : بسیاری از کودکان مبتلا به اوتیسم تن ماهیچه کم دارند یا از نظر جسمی بی دست و پا هستند.
برخی از کودکان مبتلا به اوتیسم ممکن است از درمان های مربوط به مشکلات مرتبط مانند تشنج، مشکلات دستگاه گوارش، اختلالات خواب و مواردی مانند وسواس اجباری بهره مند شوند. این مشکلات فی نفسه بخشی از اوتیسم نیستند، اما بیشتر در بین کودکان اوتیسم دیده می شوند.
نتیجه نهایی این است که اصطلاح "اوتیسم خفیف" به ویژه روشن کننده نیست، گرچه هنوز هم استفاده می شود. گرفتن ارزیابی دقیق از یک روانپزشک یا پزشک دیگری که در زمینه ASD آگاهی بالایی دارد بهترین راه برای درک چگونگی تأثیر فرزند شما توسط این اختلال و رفع چالش های خاص آنها است.
گردآوری: بخش کودکان بیتوته
