اقتصادآنلاین – پرهام کریمی؛ چالش‌هایی همچون تأخیر در حمل‌ونقل، کمبود قطعات برای تداوم تولید و بنادر شلوغ در طول همه‌گیری، نمونه‌ای بارز از مشکلات ناشی از اختلال در زنجیره تامین بوده که نشان داد فرمول قدیمی کاهش هزینه‌ها و به حداکثر رساندن کارایی دیگر برای حرکت زنجیره‌های تأمین جهانی کافی نیست. برای رسیدگی به اختلالات فزاینده در زنجیره تامین، افزایش تعداد زنجیره ها و تاب‌آوری باید به معادله های جهانی اضافه شود.
گزارش جدید Deloitte و اتحادیه تولیدکنندگان، به بررسی این موضوع می‌پردازد که چگونه مدیران زنجیره تامین تولید می‌توانند این معادله جدید را ایجاد کنند. این مطالعه چهار مؤلفه مهم برای یک استراتژی موفق مدیریت زنجیره تامین کننده را به شرح زیر اعلام می کند:
هشتاد و سه درصد از مدیران زنجیره تامین مورد بررسی بر اهمیت تقویت روابط با تامین کنندگان برای جلوگیری از ایجاد اختلال مجدد تاکید کردند. با این حال، تغییر ناگهانی به یک مدل از کسب‌وکار جدید همراه با محدودیت عرضه موجود، موجب شد که در بسیاری از موارد، کارکنان جدید که به محیط مبتنی بر وجود تقاضای ثابت عادت کرده‌اند، به مهارت‌های مدیریت روابط، برای همکاری نزدیک با تامین‌کنندگان مجهز نباشند.
در پاسخ، این مطالعه یک رویکرد چهار جانبه را برای تقویت روابط موجود با تامین کننده و تکامل آن برای رسیدن به پویایی مورد نیاز اعلام می کند.
آموزش کارکنان در خصوص مهارت های مدیریت ارتباط با تامین کننده، امکان اشتراک گذاری اطلاعات بین تامین کنندگان، کمک به تامین کنندگان در جهت یابی محیط کسب و کار خود و برگزاری جلسات بررسی مکرر با تامین کنندگان.
شرکت‌ها فعالانه به دنبال ایجاد ترکیبی متنوع از تامین‌کنندگان برای مقابله با اختلالات احتمالی زنجیره تامین هستند. به طوری که از هر ده پاسخ‌دهنده به این نظرسنجی، ۹ نفر چندین تامین‌کننده برای مواد اولیه حیاتی خود دارند. بر اساس این مطالعه، شرکت‌هایی که دارای تنوع منطقه‌ای هستند، نسبت به شرکت‌هایی که تامین‌کنندگان آنها در یک منطقه متمرکز شده‌اند، کمتر تحت تأثیر اختلالات زنجیره تامین اخیر قرار گرفته‌اند. اکنون ما شاهد تغییر رویکردهای درست و به موقع در رابطه با تامین کنندگان و مسیرهای حمل و نقل هستیم، زیرا شرکت ها شروع به حفظ چندین تامین کننده کردند.
ملاحظات کلیدی هنگام انتخاب چندین تامین کننده ردیف 1 و 2 شامل بهبود جریان مواد، تامین قیمت رقابتی، اطمینان از تداوم کسب و کار، توسعه تاب آوری در شبکه های تامین کننده و کاهش تمرکز تامین کننده در یک منطقه است.
افزایش ظرفیت محلی نیز، امروزه با افزایش تولید و تامین منابع توسط شرکت های آمریکایی، یک استراتژی واقعی و مهم است. سرمایه گذاری مستقیم خارجی در مشاغل ایالات متحده در سال 2021 بالغ بر 334 میلیارد دلار بود که بخش تولید 36 درصد از این رقم (121 میلیارد دلار) را تشکیل می داد.
تصویب قانون چیپست در سال 2022 نیز به شروع سرمایه گذاری در ظرفیت تولید اضافی در ایالات متحده کمک کرده است. برای صنعت نیمه هادی، مانند سایر صنایع جهانی، چالش های زنجیره تامین و تدارکات، تولیدکنندگان را به ایجاد ظرفیت های محلی بیشتر سوق می دهد.
از هر چهار مدیر اجرایی مورد بررسی، سه نفر به راه‌حل‌های دیجیتال و اتوماسیون فناوری در زنجیره تامین به عنوان یک استراتژی کاهش ریسک روی آورده‌اند. در واقع، اکثر پاسخ دهندگان نظرسنجی که دیدی فراتر از زنجیره تامین سطح 2 دارند، قبلاً راه حل های دیجیتالی مختلفی را در شبکه تامین خود پیاده سازی کرده اند.
هشتاد و هشت درصد از پاسخ دهندگان به دلیل اکوسیستم زنجیره تامین، نگرانی هایی در مورد مسائل حقوقی، مالی، حریم خصوصی، سرقت IP یا امنیت سایبری دارند. اما تجزیه و تحلیل ما نشان داد که اکثر تامین کنندگان سطح 1 احساس می کنند که استراتژی خوبی برای رفع این نگرانی ها دارند. با هوشمندی بازار و فناوری‌های پیش‌بینی در زمان واقعی، مدیران تولید می‌توانند چابکی، دید و نوسانات فعلی بازار را با افزایش شفافیت در زنجیره تأمین افزایش دهند.
این فناوری‌های نوظهور مانند دوقلوهای دیجیتالی می‌توانند قابلیت‌هایی را برای اجرای شبیه‌سازی‌های مختلف و ارزیابی متغیرهای متعدد برای تعیین مکان و چگونگی استفاده از مواد یا تامین‌کنندگان جایگزین ایجاد کنند. همانطور که شرکت ها به تنوع بخشیدن به پایگاه تامین کنندگان خود ادامه می دهند، فرآیند بهینه سازی می تواند به طور فزاینده ای پیچیده شود، اما تحول دیجیتال می تواند به شناسایی ناکارآمدی های اساسی کمک کند و از تصمیم گیری آگاهانه برای دستیابی به تضمین تامین حمایت کند.
تولیدکنندگان در حال همکاری با تولیدکنندگان دیگر یا سرمایه‌گذاری در تامین‌کنندگان خود هستند تا ظرفیت تولید بیشتری ایجاد کنند.
ما متوجه شدیم که تامین کنندگان ردیف 1 و 2 احتمالاً برای توسعه قابلیت های جدید و پیشرفت از طریق چالش های لجستیک و حمل و نقل با سایر تامین کنندگان ردیف 1 و 2 در فناوری های نوظهور سرمایه گذاری مشترک انجام می دهند.
از سوی دیگر، سرمایه‌گذاری‌ها می‌تواند بر تقویت رقابت بیشتر در بازار برای ایجاد انتخاب بیشتر در میان تولیدکنندگان موجود متمرکز شود. این سرمایه گذاری های اضافی به وضوح می تواند بر ساختار هزینه صنعت تأثیر بگذارد، اما این کاهش حاشیه سود شرکت ها ارزش ایجاد تاب آوری را دارد که در نهایت از طریق توسعه بازار با تولیدکنندگان بیشتر فراهم می شود.
مدیران تولیدی کاملا از علل اختلالات داخلی و خارجی آگاه هستند و باید برای اطمینان از تداوم کسب‌وکار خود، گام‌هایی برای ایجاد افزونگی در زنجیره‌های تامین بردارند. برای حل مشکل فعلی بهینه‌سازی زنجیره تامین، آنها باید مجموعه مهارت‌ها و ابزارهای جدیدی را برای مدیریت محدودیت‌های سخت‌تر ناشی از افزایش هزینه‌ها، کمبود نیروی کار و تنگناهای لجستیکی برای دستیابی به چابکی به کار گیرند.
اگرچه این تلاش‌ها ممکن است سود شرکت ها را کاهش دهند، اما چابکی زنجیره را نیز افزایش می‌دهند، که نشان‌دهنده تعادل جدیدی است که تولیدکنندگان در تلاش هستند بین کارایی و تاب آوری به دست آورند.
