روزنامه اعتماد: یک بار باید تکلیف خودمان را با «تولید داخلی» مشخص کنیم. آیا منظور از تولید داخل صرفا ساختن یک چیزی ولو به هر شکل و قیمتی است یا بحث سر رساندن محصول درست با قیمت مناسب به دست مشتری است؟ اگر گزینه اول مد نظر است که هیچ. ولی اگر بحث بازار است و مقوله عرضه و تقاضا یک نفر پاسخ بدهد قیمت دو میلیون و چهارصد هزار تومانی کیت اورجینال تیم ملی که تولید داخلی هم هست چه معنایی دارد؟ بگوید این لباس برای چه کسانی تولید شده و قرار است به دست چه کسانی برسد؟ آیا طبق انتظار اکثریت طرفدار فوتبال که از قشر متوسط رو به پایین جامعه هستند توانایی خرید پیراهن تیم ملی کشورشان را دارند یا نه؟
گرچه این مساله قابل تعمیم به همه محصولات داخلی می‌شود و سال‌هاست مردم می‌پرسند چرا پراید باید هم قیمت یک خودروی باکیفیت خارجی از یک برند معتبر باشد ولی مساله پیراهن تیم ملی و قیمت بالای آن یک جورهایی اعصاب خردکن‌تر است. بالاخره بحث فوتبال است و دست‌کم تا چند وقت پیش تصور می‌شد این ورزش پولدار و فقیر نمی‌شناسد.
کمپانی مجید قیمت کیت اورجینال معمولی هواداری را یک میلیون و پانصد هزار تومان و قیمت کیت اصلی را دو میلیون و چهارصدهزار تومان معین کرده است. رقمی که واکنش‌های زیادی در شبکه‌های اجتماعی و بین اهالی فوتبال به راه انداخته است. عده زیادی با تعجب می‌پرسند واقعا دو میلیون و چهارصد هزار تومان بابت یک تی‌شرت؟
وقتی قرار بر این شد که تیم ملی در جام جهانی برای نخستین‌بار از محصولات تولید داخل استفاده کند عملا رقابت از بین رفت و در نهایت قرار بر این شد بازیکنان در قطر از محصولات برند «مجید» استفاده کنند .
با این حال خیلی‌ها معتقد بودند به هر حال همین که یک کمپانی داخلی لباس‌ها را تولید کرده و طبیعتا هواداران تیم ملی می‌توانند صاحب کیت اورجینال شوند و بالاخره بازار سالم فروش اقلام هواداری شکل خواهد گرفت اتفاق خوبی است. تا اینکه مجید قیمت پیراهن‌های تیم ملی را برای خرید هواداران منتشر کرد و آن موقع بود که برق از سر مردم پرید.
در مورد لباسی که مجید تولید کرده ابهامات زیادی وجود دارد. یکی از ابهامات این است که این چه تولید داخلی است که پارچه‌اش از تایلند آمده و دستگاه‌های برش و دوختش از کشورهای دیگر؟ آیا مونتاژ به معنای تولید داخل است؟ این ابهام در مورد خودروهای تولید داخل هم وجود دارد. به این معنا که اگر ما صاحب تکنولوژی تولید پارچه‌های باکیفیت مخصوص نیستیم و دستگاه‌های برش و دوخت را نداریم پس چطور رییس شرکت مجید ادعای برابری با نایک و آدیداس را مطرح می‌کند؟
ابهام بعدی مساله طراحی است. هفته گذشته از لباس تیم ملی رونمایی شد و هنوز هم بحث‌های زیادی در مورد طراحی آن وجود دارد. منتقدان لباس تیم ملی را به زیرپوش مردانه سفید تشبیه کرده‌اند که فاقد هرگونه خلاقیتی در طراحی است. البته رییس کمپانی مجید می‌گوید فدراسیون اصرار داشته که لباس ساده باشد وگرنه ما طراحی‌های مختلفی برای پیراهن تیم ملی فرستاده بودیم که در نهایت همگی رد شد. در نهایت هم که بحث قیمت آن مطرح شد. قیمتی برابر با یک دست لباس کامل (پیراهن و شورت) اورجینال تیم بارسلونا یا رئال مادرید که با قیمت بین 75 تا 85 دلار فروخته می‌شود. اگر پیراهن مجید تولید داخل است چرا باید هم قیمت نمونه خارجی باشد؟ و اگر قیمت تمام شده محصول تولید داخل آن هم با آن کیفیتی که شرح داده شد هم قیمت یا حتی گران‌تر از نمونه خارجی تمام می‌شود چه اصراری به تولید کردن آن در داخل کشور وجود داشته؟
در تمام دنیا وقتی بحث قیمت یک محصول یا خدمات مطرح می‌شود قبل از هر چیز مشتری باید بداند دقیقا پول چه چیزی را می‌دهد. خوب است کمپانی مجید هم رسما اعلام کند رسیدن به قیمت دو میلیون و چهارصد هزار تومان با چه فرمولی صورت گرفته. هزینه پارچه، دوخت، کارگر و حمل‌و‌نقل را چطور حساب کرده که به چنین رقمی رسیده. طبیعتا پیراهن تولید امسال مشمول گذشت زمان و ارزش افزوده هم نمی‌شود.
جام جهانی قطر، جام جهانی پولدارهاست. بسیاری از مردم ایران که تصور می‌کردند با توجه به نزدیکی قطر می‌توانند آرزوی دیرینه خود را برای تماشای یک جام جهانی از داخل استادیوم‌ها به واقعیت تبدیل کنند، خیلی زود با واقعیت مواجه شدند و یکی یکی از خرید بلیت و سفر به دوحه کنار کشیدند. مردمی که سهم‌شان از جام جهانی حتی لباس تیم ملی هم نخواهد بود. همانطور که چند ماه پیش و با اعلام قیمت بلیت‌ها و هزینه رفت‌وآمد و هتلینگ مشخص شد چه کسانی توانایی سفر به جام جهانی را دارند، با انتشار قیمت کیت تیم ملی هم معلوم شد این لباس برای چه کسانی تولید شده.
