به گزارش همشهری‌آنلاین، آخرین تجربه حضور تیم ملی در استادیوم آزادی قبل از سفر به قطر برای حضور در جام‌جهانی، یک پیروزی خفیف را برای ایران رقم زد. نیکاراگوئه حریف دردسرسازی برای ایران نبود و بازیکنان تیم هم قصد نداشتند درست قبل از رفتن به قطر، فشار زیادی به ساق‌هایشان بیاورند. ترکیب تیم ملی هم با توجه به غیبت بسیاری از لژیونرها اصلا کامل به‌نظر نمی‌رسید.
کارلوس کی‌روش از این فرصت برای آخرین محک برخی از ستاره‌های تیمش نیز استفاده کرد. پخش تلویزیونی این بازی، نشان می‌دهد کی‌روش نقشه‌های فنی اصلی‌اش را روبه‌روی نیکاراگوئه به اجرا درنیاورده است. ترکیب تیم ملی احتمالا مقابل تونس کامل خواهد شد؛ مسابقه‌ای که با تصمیم آقای مربی، پشت درهای بسته برگزار می‌شود. تنها اتفاق تلخ این دیدار برای تیم ملی، مصدومیت امید ابراهیمی و خارج‌شدن او از فهرست بازیکنان جام‌جهانی بود.
لذت مرموز بودن
اساسا قبل از همه تورنمنت‌ها، کی‌روش از مرموزماندن تیمش لذت زیادی می‌برد. درست به همین‌خاطر است که برخلاف بسیاری از تیم‌های حاضر در جام‌جهانی، فهرست نهایی تیم ملی ایران هنوز اعلام نشده و ایران در واقع تنها تیم گروه B مسابقات است که هنوز لیست ۲۶نفره‌اش را رسانه‌ای نکرده. کی‌روش فعلا همه‌چیز را مثل یک راز نگه می‌دارد و فهرست را در آخرین فرصت ممکن اعلام می‌کند. او در جدال با نیکاراگوئه بعد از ۴سال به آزادی برگشت. بین ۲بازی آخر او در این ورزشگاه، اتفاق‌های زیادی برای خودش و تیم ملی افتاد. این دو اما دوباره همدیگر را پیدا کرده‌اند و حالا در سومین جام‌جهانی متوالی، باز هم شریک داستان هم خواهند بود.
آنها هافبک هستند
حالا دیگر تقریبا همه متوجه شده‌اند که هدف از دعوت روزبه چشمی، بازی‌دادن به این ستاره در خط دفاعی نیست. روزبه در بازی با نیکاراگوئه در مرکز زمین به میدان رفت و نمایش خوبی نیز داشت. اول این استقلالی‌ها بودند که در مورد چشمی عقب‌نشینی کردند و تصمیم گرفتند به جای خط دفاعی، او را به مرکز زمین برگردانند. این عقب‌نشینی را حالا خود کی‌روش نیز انجام داده. چشمی که زمانی از نگاه کارلوس یک مدافع مدرن بود، حالا به خط هافبک برگشته است. خود روزبه نیز بازی در این بخش از زمین را بیشتر دوست دارد. کی‌روش در دیدار با نیکاراگوئه، امید نورافکن را نیز در مرکز زمین به بازی گرفت؛ اتفاقی که به یک نمایش خوب و یک پاس گل ازسوی این بازیکن ختم شد. ظاهرا امید قرار نیست پشت ترافیک دفاع چپ بماند و باید در انتظار تماشای او در مرکز زمین باشیم.
این فرصت عجیب
بازیکنانی مثل آریا برزگر و مهدی هاشم‌نژاد، فوتبالیست‌های خوب و مستعدی هستند اما آیا واقعا این روند اصولی است که یک بازیکن حتی قبل از فیکس‌شدن در لیگ برتر، در دیدارهای تیم ملی به میدان برود؟ البته که دلیل این تصمیم، غیبت لژیونرها و کمبود بازیکن بوده اما در چنین شرایطی، بهتر نیست این فرصت به بازیکنان شاغل در لیگ برتر ایران تعلق بگیرد؟ بدون‌شک نفراتی مثل محمد محبی یا مهدی قائدی، علاقه‌مند به حضور در دیدارهای دوستانه تیم ملی هم هستند و دلیلی ندارد این جایگاه به بازیکنانی سپرده شود که حضور ثابت‌شان در ترکیب تیم ملی امید هم قطعی نیست. اگر مربی دیگری روی نیمکت تیم ملی حضور داشت، این تصمیم حتما موجی از شایعات را علیه او به راه می‌انداخت.
از چپ گل می‌زنیم
تیم ملی در ۳دیدار دوستانه با کی‌روش، به یک الگوی ثابت برای گلزنی رسیده است؛ الگویی که تیم ملی را از جناح چپ صاحب گل می‌کند. ایران روبه‌روی اروگوئه کار تیمی عالی از این سمت انجام داد و مهدی طارمی دروازه حریف را باز کرد. در بازی با سنگال نیز یک کار تیمی تماشایی و این بار سانتر دیدنی احسان حاج‌صفی برای سردار، ایران را به گل رساند. در نبرد دوستانه با نیکاراگوئه نیز مهدی ترابی از همین سمت تیم ملی را صاحب گل برتری کرد.
بازگشت پس از غیبت طولانی
نکته جالب دیگری که در دیدار با نیکاراگوئه برای تیم ملی اتفاق افتاد، بازگشت رامین رضاییان به تیم ملی بعد از مدت‌ها غیبت بود. او بالاخره بعد از مدت‌ها در استادیوم آزادی برای ایران به میدان رفت. رامین که اردوی اتریش را نیز به‌دلیل مشکلات ویزا از دست داده بود، بیشتر از هر بازیکن دیگری از تغییرات کادر فنی ایران قبل از جام‌جهانی سود برد. او حالا باید یک نبرد دشوار با صادق محرمی را برای فیکس‌شدن در جام‌جهانی پشت سر بگذارد.
