به گزارش ایسنا، تیم‌ملی فوتبال ایران با هدایت برانکو ایوانکوویچ در جام جهانی ۲۰۰۶ امید زیادی برای صعود به مرحله حذفی جام جهانی آلمان داشت اما این جام با شکست ۳ بر یک مقابل مکزیک آغاز شد و دیگر هیچ چیز به خوبی پیش نرفت تا ایران در گروهش پس از آنگولا، چهارم شود.
آخرین بازی تیم ملی در جام جهانی ۲۰۰۶، مصاف تیم ملی مقابل آنگولا بود که حریف در ابتدا موفق شد از شاگردان برانکو ایوانکوویچ پیش بیفتد اما سهراب بختیاری‌زاده موفق شد بازی را به تساوی بکشاند تا تنها امتیاز تیم ملی در این مسابقات کسب شود.
رحمان رضایی، یکی مدافعان تیم ملی در جام جهانی ۲۰۰۶ آلمان بود که پس از تساوی تیم ملی مقابل آنگولا، ضعف جسمانی را یکی از نقاط ضعف ملی‌پوشان در این مسابقات قلمداد کرد. او در این رابطه اظهار کرد: "از دقیقه ۶۰ به بعد توان بدنی بازیکنان تحلیل رفت و حتی در دو دیدار گذشته نیز زمانی که می‌خواستیم کار دفاعی بکنیم قدرت بدنی و توان راه رفتن نداشتیم و نتوانستیم از ضد حملات استفاده کنیم. امروز نیز با همین مشکل دست به گربیان بودیم. متاسفانه تیم ایران با تدارک خوبی به جام جهانی نیامد و حضور یک بدنساز صرف برای تیم ملی واجب بود که ما از آن بهره نبردیم. در حالی که این مساله در دنیا مرسوم است و در تمام تیم‌ها بدنساز بر طبق آمار وضعیت بدنی بازیکنان را مورد سنجش قرار می‌دهد."
رضایی باور داشت که تیم ملی مشکلات حاشیه‌ای زیادی نداشته است و تصریح کرد: "با وجود اختلاف سلیقه مشکلات آن‌چنانی وجود نداشت. از رضایی در مورد عدم قبول درخواست برانکو از سوی کریمی برای حضور در میدان سوال شد که رضایی پاسخ داد این مساله شخصی بوده است و به کریمی مربوط است اما ممکن است که در آن لحظه این بازیکن عصبی بوده و این صحبت‌ها را گفته است. تیم ملی ایران تنها بر روی کاغذ قدرت‌مند بود، ولی تدارکات خوبی نداشت."
انتهای پیام
