به گزارش خبرنگار کتاب و ادبیات خبرگزاری فارس، محمود حبیبی کسبی شاعر آئینی و جوان کشورمان در صفحه مجازی خود متنی با عنوان «ایران همیشه ایران است»، نامه‌ای به مهدی طارمی را منتشر کرده است که در ادامه می‌خوانیم.
ایران همیشه ایران است
نامه‌ای به مهدی طارمی
به نام خداوند جان و خرد
اگر دو ماه پیش از من می‌پرسیدند، در آینده قرار است به چه کسی نامه بنویسی؟ شاید تو آخرین نفری بودی که گمان می‌کردم ممکن است روزی به او نامه بنویسم، اما امروز وقتی اوج‌گیری جوّ مخربی که در فضای رسانه‌ای و مجازی علیه تیم ملی راه انداخته‌اند را دیدم، عجیب دلم شکست، ساعت‌ها به غربت وطنم، پرچم وطنم و تیم ملی وطنم گریستم، تا الان که به خودم گفتم به عنوان نماینده بچه‌های تیم ملی با تو درد دل کنم.
مهدی جان! ایران همیشه ایران بوده و ایران هست و ایران خواهد ماند. قرن‌ها پیش از من و تو، جایی میان اسطوره و تاریخ، آرش تمام توانش و تمام جانش را در کمانش گذاشت و مرز ایران بزرگ را ترسیم کرد. رستم دستان نیز از هفت‌خوان گذشت و کیان ایران را حفظ کرد. این پهلوانان اسطوره‌ای برای شکوه ایران جنگیدند، نه برای حکومت‌های پیشدادیان و کیانیان.
آرش و رستم اسطوره‌اند، بگذار بیاییم به سراغ شخصیت‌های تاریخی. چند دهه پیش از تولد من و تو، در گرماگرم اعتراضات پس از کودتا انگلیسی ۲۸ مرداد ۱۳۳۲، جهان پهلوان غلامرضا تختی به المپیک ۱۹۵۶ ملبورن رفت و مدال طلا المپیک را به گردن آویخت و شد افتخار آن‌روز و هنوز ایرانیان. امروز هم کسی نمی‌گوید در المپیک آن سال، حکومت پهلوی مدال طلا به دست آورد، بلکه مدال طلا المپیک جهان پهلوان تختی به نام ایران و در تاریخ این سرزمین ثبت شد.
باز هم نزدیک‌تر بیاییم، چند سال پیش از چشم به دنیا گشودن من و تو، در کوران اعتراضاتی که به انقلاب اسلامی سال ۱۳۵۷ انجامید، تیم ملی فوتبال ایران با بدرقه محمدرضا شاه پهلوی برای اولین بار در جام جهانی ۱۹۷۸ آرژانتین شرکت کرد. در میان مخالفان و انقلابیان آن‌روز هیچ‌کس به ملی‌پوشان فحش ناموس نداد و برای تیم ملی ایران آرزوی باخت و برای ملی‌پوشان آرزوی مرگ نکرد. امروز هم کسی نمی‌گوید تیم فوتبال پهلوی به جام جهانی رفت، بلکه همه این افتخارات به نام ایران و ایرانیان ثبت شد و در تاریخ باشکوه این سرزمین به یادگار ماند.
مهدی جان! هر کسی چند روز نوبت اوست، و امروز نوبت تو و بقیه بچه‌های تیم ملی است تا کاری کنید کارستان. نمی‌دانم من خیلی دل‌نازکم یا همه مردم اینطوری هستند که با هر گل تیم ملی بغضشان می‌ترکد و بارانی می‌شوند! تیم ملی جای خود، وقتی تو با پرچم ایران در جشن قهرمانی پرتو در لیگ پرتغال ظاهر شدی، انگار که تیم ملی ایران قهرمان شده، از ذوق گریستم. حالا که می‌بینم بی‌وطن‌ها به تو و بقیه بچه‌های تیم ملی به جرم ایستادن پای پرچم ایران و پوشیدن پیراهن ملی فحش می‌دهند و برای تیم ملی آرزوی باخت می‌کنند، دیوانه می‌شوم و عنان اختیار از کف می‌دهم.
این جوّ ضدّ ملی که دشمنان وجودی ایران در فضای مجازی راه انداخته‌اند را جدی نگیر. تو برای تاریخ ایران بازی کن. نه ببخشید! کاری که تو می‌کنی بازی نیست، نبرد است. تو هم مثل رستم، مثل آرش و مثل تختی، برای ایران بجنگ. با بن‌سلمان و رسانه تروریستی‌اش، با استعمار پیر و شبکه مکارش بجنگ. با بی‌وطن‌هایی که می‌خواهند حس میهن‌دوستی و عرق ملی ما را نابود کنند بجنگ و دوباره مردم ایران را شادمان و همدل و امیدوار کن. هر گلی بزنی به سر ایران و تاریخ ایران زده‌ای.
می‌دانی؟ این ناسزاها صدای بخش کوچکی از جامعه ایران است که رسانه‌های بیگانه سعی می‌کنند با لشکر ربات‌های مجازی آن را صدای همه مردم ایران جا بزند. اما این واقعی و منصفانه نیست. هنوز هم دل اغلب مردم این سرزمین به شوق ایران و تیم ملی ایران می‌تپد. درست است مشکلات و کاستی‌ها بسیار است و مردم وضع ایده‌آلی ندارند. امروز همه ما عزادار جوانانی هستیم که در این ۲ ماه مظلومانه جانشان را از دست داده‌اند. اما مگر ما در سال‌های جنگ با ده‌ها هزار شهید، برای بردهای ملی و جشن‌های خانوادگی شادی نمی‌کردیم؟
موضوع این است که ما باید با آمریکا و انگلستان بازی کنیم و وطن به مزدهای حقوق‌بگیر رسانه‌های وابسته به این دو دولت طی چند ماه اخیر هر کاری کردند تا تیم ملی ایران و شما جوانان برومند این سرزمین را از جام جهانی تحریم کنند، و حالا که موفق نشدند، می‌خواهند با هر حیله کثیفی که از دستشان می‌آید روحیه تیم را خراب کنند. می‌خواهند شما شکست بخورید تا ایران و ایرانی را تحقیر کنند. اگر از من می‌پرسی این‌ها از همت و غیرت شما جوانان ایران بیمناک شده‌اند و می‌خواهند با دوز و کلک پیروز شوند.
آری مهدی جان! اگرچه همه این‌ها دست به دست هم داده‌اند تا روحیه شما را خراب کنند، اما شما مثل یازده شیر شرزه به زمین بروید و دست کم برای چند ساعت غم‌ها و ناخوشی‌های این ملت را به شادی و غرور بدل کنید. حالا توپ در زمین شماست تا مثل همشهری دلاورت رییسعلی دلواری مقابل انگلیسی‌ها بایستید و کارنابلدی برخی مسئولین و کم‌کاری فعالان فرهنگی مثل من را جبران کنید.
به تو قول می‌دهم وقتی بازی تیم ملی با انگلستان آغاز شود، همین بچه‌های معترض، همین‌هایی که ممکن است به شما فحش هم بدهند، زیرزیرکی بازی را نگاه می‌کنند و ته ته دلشان آرزو می‌کنند شما گل بزنید و پیروز شوید. امروز چشم امید ما به غیرت شماست تا این ملت متفرق شده و غمگین را متحد کنید و کنار هم بنشانید. پس بجنگید و اتحاد و همدلی را به مردم هدیه دهید. پیروز شوید و این پرچم مقدس را در اعتلاء و اهتزاز نگه دارید. این پرچم باید همیشه بالا بماند، چون ایران همیشه ایران است.
دمت گرم و سرت خوش باد
محمود حبیبی کسبی
پایان پیام/
