به گزارش سیناپرس، در یک مطالعه جدید دانشمندان دانشگاه ایالتی پنسیلوانیا شواهدی را ارائه می کنند که نشان می دهد: یک اقیانوس باستانی در حوضه نیمکره شمالی مریخ در طول دوره نوآش یا هسپرین وجود داشته است. این نقشه ها قانع کننده ترین شواهدی را ارائه می کنند که ثابن می کند سطح خشن و یخ زده کنونی سیاره پیشتر اینگونه نبوده و سطح دریا مطابق با یک دوره طولانی هوای گرم و مرطوب بالا رفته است.
بنجامین کاردناس (Benjamin Cardenas) استادیار علوم زمین شناسی در ایالت پن و پژوهشگر اصلی این مطالعه، گفت: آنچه بلافاصله به عنوان یکی از مهم ترین نکات در اینجا به ذهن خطور می کند این است که وجود اقیانوسی با این اندازه به معنای پتانسیل زیادی برای اثبات زندگی است.
همچنین وجود این اقیانوس در مورد آب و هوای باستانی و تکامل آن به ما اطلاعات جالبی ارائه می کند. بر اساس این یافته ها، ما می دانیم که در مریخ باید دوره ای وجود می داشته که به اندازه کافی گرم بوده و جو به اندازه کافی ضخیم بوده که در یک زمان این مقدار آب مایع را تحمل می کرده است.
با استفاده از داده های توپوگرافی، تیم تحقیقاتی توانست شواهد قطعی از یک خط ساحلی تقریباً ۳.۵ میلیارد ساله با تجمع رسوبی قابل توجه و حداقل ۹۰۰ متر ضخامت که صدها هزار کیلومتر مربع را پوشش می دهد، نشان دهد.
کاردناس در این باره می گوید: کار جدید و بزرگی که ما در این مطالعه انجام دادیم این بود که درباره مریخ از نظر چینه شناسی و سابقه رسوبی آن تحقیق کنیم. بر روی زمین، ما تاریخچه آبراه ها را با نگاهی به رسوبات ته نشین شده در طول زمان ترسیم کردیم که آن را چینه شناسی می نامیم. این ایده که آب رسوبات را حمل می کند و شما می توانید تغییرات روی زمین را با درک چگونگی انباشته شدن رسوب اندازه گیری کنید، دقیقا کاری است که ما اینجا انجام داده ایم.
این گروه تحقیقاتی داده های ناسا و ارتفاع سنج لیزری مدارگرد مریخ را با استفاده از نرم افزار ایجاد شده توسط سازمان زمین شناسی ایالات متحده نقشه برداری کرد. محققان تقریباً ۶۵۰۰ کیلومتر پشته رودخانه ای پیدا کرده و آنها را در ۲۰ سیستم سازماندهی کردند تا نشان دهند که برآمدگی ها احتمالاً بقایای یک خط ساحلی قدیمی در مریخ هستند که به دلتای رودخانه ها یا کمربندهای کانال زیر دریا فرسایش یافته است.
کاردناس می گوید: عناصر تشکیل دهنده سنگی مانند ضخامت‌های سیستم پشته، ارتفاعات، مکان‌ها و جهت های احتمالی جریان رسوبی به تیم پژوهشی کمک کرد تا تکامل جغرافیای دیرینه منطقه را درک کند. منطقه ای که زمانی اقیانوسی بود، اکنون به نام Aeolis Dorsa شناخته می شود و متراکم ترین مجموعه از برآمدگی های رودخانه ای روی این سیاره را در خود جای داده است.
روی سطح، حوضه های رسوبی باستانی حاوی سوابق چینه شناسی از آب و هوا و حیات در حال تکامل است. اگر دانشمندان بخواهند شواهدی از حیات در مریخ بیابند، اقیانوسی به بزرگی اقیانوسی که زمانی Aeolis Dorsa را پوشانده بود منطقی ترین مکان برای شروع این حیات خواهد بود.
به گفته دانشمندان، این یافته بزرگترین مأموریت جستجوی نشانه حیات در مریخ تا کنون است. این اقیانوس یک توده آبی غول پیکر از رسوبات بوده و احتمالاً حامل مواد مغذی است. این دقیقاً همان مکانی است که زندگی مریخی های باستانی در آن می توانست تکامل یافته باشد.
کاردناس در پایان گفت: چینه شناسی که در مریخ استفاده شد کاملاً شبیه چینه شناسی روی زمین است. بله، ادعای بزرگی به نظر می رسد که بگوییم سوابقی از آبراه های بزرگ در مریخ کشف کرده ایم، اما در واقعیت، چینه شناسی به آسانی آن را ثابت می کند.
شرح کامل این مطالعات در آخرین شماره مجله Geophysical Research منتشر شده است.
