خبرگزاری مهر - گروه استان‌ها – مجتبی خلیلی*: ساعت هفت صبح بود و کم کم صدای بچه‌ها که به مدرسه می‌روند مثل سرود آبادی میهن به گوش می‌رسد، صدای بچه‌ها ریگ‌ها را لرزانده، بعضی کوچه‌ها خاکی هستند.
نخل‌ها سر فرود آوردند، گویی می‌خواهند به فرزندان این شهر سجده کنند، بچه‌ها دست در دست هم با بازی‌گوشی وصف ناشدنی سرشار از امید به آینده پس از نشستن بر نیمکت‌ها کتاب‌ها را باز می‌کنند.
گویی این بار کتاب‌ها می‌خواهند درس بگیرند؛ درس ایثار، درس مقاومت، درس شهادت، درس آزادگی. صدای زنگ استراحت به گوش می‌رسد، بچه‌ها فارغ از هر خیال تلخ مثل همیشه آزادانه مشغول بازی‌های کودکانه می‌شوند.
نیمه‌های زنگ دوم، ساعت ۹ و ۴۵ دقیقه صدای غرش کرکس‌ها فضای آرام و امن کلاس درس را متشنج می‌کند، اولین صدای بمب فضا را آشفته می‌کند.
بچه‌ها شروع به دویدن می‌کنند، معلم‌ها فریاد می‌زنند «به پناه‌گاه بروید»؛ صدای آژیر خطر به صدا در می‌آید، صدایی که می‌شنوید به معنای آن است که حمله هوایی در حال انجام است و باید به پناه‌گاه بروید.
آسمان آبی اندیمشک زیر بار هجوم کرکس‌هاست، هواپیماها به شدت در ارتفاع پست پرواز می‌کنند، هم‌زمان دیوار صوتی می‌شکند، آنقدر پایین آماده که خلبان در کابین معلوم است.
یک ساعت و ۴۵ دقیقه بمباران ادامه دارد، و حالا توسل به امام عصر (عج) از گوشه گوشه شهر شنیده می‌شود.
ده‌ها مادر بی‌فرزند شدند، ده‌ها فرزند بی‌مادر، اندیمشک کربلا شد، دروازه کربلای ایران به رنگ و بوی کربلای حسین (ع) درآمد.
«مقاومت» معنای دیگری در اندیمشک به خود گرفت، جوانه زندگی در میانه خون و آتش دوباره رویید، امید به آبادی میهن برای فردای پس از پیروزی بر دشمن بعثی همچنان در رؤیای فرزندان اندیمشک موج می‌زند.
چهارم آذر ۱۴۰۱ بار دیگر از راه رسید اما اندیمشک همچنان با امید به فردای آبادی ایران با قلبی آکنده از مهر به میهن برای رفع محرومیت‌های ناشی از جنگ تحمیلی مقاوم‌تر از هر روز دیگر ثابت قدم ایستاده است.
به گزارش مهر، شهرستان اندیمشک در بمباران ۵۴ فروند هواپیمای عراقی در چهارم آذر سال ۱۳۶۵ افزون بر ۳۰۰ تن شهید تقدیم میهنمان کرد و در سال‌های دفاع مقدس یک هزار شهید تقدیم امنیت و آزادی کشور کرده است.
* خبرنگار
