افزایش التهاب در جامعه کرونا زده با «طاعون خیارکی»!

بیماری‌ای که با ابتلای یک نفر شروع شده، تا باقی ماندن یک بیمار هم خطرناک است؛ این اظهار نظر کلیدی متولیان بهداشت و درمان از شروع شیوع کرونا در کشورمان است که حالا دستمایه نگرانی‌های جدیدی شده است.

به گزارش «تابناک»، از شناسایی مواردی از بیماری فاسیولا در مناطق شمالی کشورمان تا طرح این ادعا که ویروس کاوازاکی شایع شده که نوعی از کروناست که کودکان را درگیر می‌کند، مدتی است که انبوهی از اطلاعات درست و غلط درباره بیماری‌های مختلف افکار عمومی در کشورمان را نشانه رفته و التهاباتی به دنبال داشته است.

فضایی مسموم که در سایه شیوع کرونا و بیماری مرگبار ناشی از آن یعنی کووید-۱۹ پدید آمده و موجب شده که شایعات بستر بسیار مناسبی برای رشد و نمو و تکثیر پیدا کنند و هراسی گسترده و دامن گیر را موجب شوند که در ماه‌های نخست کرونا به افزایش آمار بیماری‌های عصبی و نیازمند مراجعه به روانشناسان و روانپزشکان منجر شده بود.

موج مخربی که هنوز هم ادامه دارد و این بار کلید واژه تقویت آن، «طاعون خیارکی» است. اسمی که شنیدنش یادآور بزرگترین قتل عام بشری توسط بیماری است که هرچند به گذشته‌های بسیار دور باز می‌گردد، اما از شدت خوف آور بودنش کاسته نشده است، به ویزه در این ایام که کووید-۱۹ عالمگیر شده و بالغ بر نیم میلیون نفر را در سراسر کره خاکی به دام مرگ کشیده است.

البته نیم میلیون کشته در قیاس با بسیاری از آمار‌های مربوط به مرگ و میر انسان‌ها چه در جنگ یا در تصادفات یا بر اثر بیماری‌هایی مانند سرطان یا عارضه‌هایی مثل سکته و حتی حوادث کاری چشم از جهان فرو می‌بندند، آنچنان قابل عرض نیست، اما اگر بدانیم همه بشریت دست به دست هم داده اند تا با پیشگیری و درمان مانع از رشد این آمار شوند و تاکنون موفق به انجام این کار نشده اند، ماجرا فرق خواهد کرد.

 

اساسا همین گریزناپذیر بودن مرگ و میر کرونایی هاست که آن را مخوف جلوه می‌دهد و موجب می‌شود همه تدابیر برای مقابله با آن، موجه و ضروری به نظر برسند، حتی اگر این تدابیر از جنس انسداد مرز‌ها و وارد آمدن آسیب‌های سنگین بر پیکره اقتصاد کشور‌ها و به دنبال آن، سراسر کره خاکی باشد. اقداماتی که به رغم اتخاذشان، کرونا سراسر عالم را ید قدرتنمایی خود گرفته و جان غافلان را می‌گیرد.

با این مقدمه جای تعجب ندارد اگر بشنویم «طاعون خیارکی» به محض شناسایی در آن سوی کره خاکی، به خبری هراس آور برای مخاطب ایرانی تبدیل می‌شود و نگرانی بسیاری در پی دارد. بیماری‌ای که به مانند کووید-۱۹ در چین، در منطقه خود مختار مغولستان داخلی در این کشور شناسایی شده و آن گونه که گزارش‌ها نشان می‌دهد، هنوز تایید شده هم نیست و تنها فردی مشکوک به ابتلا به آن شناسایی شده است.

البته همین کشف برای مقامات آن منطقه کافی بوده تا به مردم درباره این بیماری هشدار دهند، از ایشان بخواهند در مصرف گوشت حیواناتی که ممکن است ناقل آن باشند خودداری کنند، شکار نکنند (به ویژه مارموت که نوعی سنجاب بومی منطقه است) و از همه مهم تر، موارد مشکوک را فورا اطلاع دهند. تدابیری برای پرهیز از شیوع شایع‌ترین نوع طاعون که عامل به وجود آورنده اش نوعی باکتری است.

خبری که می‌توانست در ابعاد همان منطقه خودمختار در چین و نهایتا منطقه هم مرز با آن در روسیه بازتاب بیابد، اما کرونا موجب شده که در ایران هم عده‌ای را به هراس اندازد و موجب طرح ابهامات و سوالات فراوانی شود. ابهاماتی که وضعیت این روز‌های کرونا در کشورمان و رکوردشکنی‌های پیاپی مرگ و میر ناشی از ابتلا به آن، بر شدتشان می‌افزاید، به ویژه اگر بدانیم متولیان بهداشت و درمان سکوتی عمیق پیشه کرده اند.

وضعیتی که می‌توانست متفاوت باشد اگر اطمینان به نظام سلامت کشورمان دست کم در سطح ماه‌های گذشته بود. در آن سطحی که بازگشایی‌ها منوط به بررسی‌های وسیع می‌شد و اجرای پروتکل‌ها با جدیت پیگیری می‌شد و همه تاکید داشتند که در صورت اوج گیری بیماری، بازگشایی‌ها لغو خواهد شد و محدودیت‌ها افزایش خواهد یافت نه این روز‌ها که کرونا به روایت آمار در بحرانی‌ترین وضعیت است و حتی جلسه اضطراری ستاد ملی مبارزه با کرونا برگزار نمی‌شود.

اینجاست که طاعون خیارکی، ولو در حد شناسایی موردی مشکوک در آن سوی کره خاکی، برای مخاطب ایرانی هم اهمیت پیدا می‌کند و ترسناک به نظر می‌رسد چراکه بارها و بارها از زبان وزیر بهداشت، معاونان وی و دیگر دست اندرکاران نظام سلامت شنیده ایم که بیماری شروع شده با یک نفر، تا باقی ماندن یک نفر هم خطرناک است!