به گزارش همشهری آنلاین، بیژن عبدالکریمی استاد دانشگاه و اساتید حاضر در جلسه هفته گذشته اساتید دانشگاه‌های تهران با احمد وحیدی وزیر کشور درباره حوادث ۲ ماه اخیر کشور درباره پاسخ‌های وزیر کشور به اعتراضات مطرح شده از سوی اساتید در این جلسه گفت: سردار وحیدی شنونده بسیار خوبی بودند و هیچ‌جا واکنش نشان ندادند. من شاهد بودم با جدیت تمام نکات را یادداشت کردند ولی محکم معتقد بودند که مسئله‌ای که کشور را تهدید کند وجود ندارد و ۴۰سال است که غرب دارد در جهت سرنگونی گام برمی‌دارد و الآن جدی شده است. ایشان آمار دادند که هر روز چقدر اسلحه گرفته شده است و اینکه داعش از مرزهای شرقی کشور وارد شده است. ایشان می‌گفتند کشته‌سازی صورت می‌گیرد. ایشان گزارش‌هایی می‌دادند که چطور اسرائیلی‌ها به نحو جدی پشت قضیه هستند. من تلاش داشتم آینده را خطرناک نشان بدهم ولی ایشان قبول نداشتند. من گفتم چرا اصل۲۷ قانون اساسی رعایت نمی‌شود. ایشان می‌گفتند که امسال ۵ هزار مجوز برای راهپیمایی داده‌ایم. من راهپیمایی گسترده اعتراضی را مدنظر داشتم ولی ایشان از حضور بازنشسته‌ها جلوی مجلس به‌عنوان یکی از تجمعات اعتراضی یاد می‌کرد. ایشان می‌گفت که این جنبش اعتراضی بیاید مجوز بگیرند تا مجوز بدهیم ولی کسی نمی‌آید مجوز بگیرد. آقای وزیر می‌گفت ما نمی‌توانیم مجوز را بدون شناسنامه بدهیم چون مسئولیت دارد؛ باید به ما بگویند که کجا می‌خواهند راهپیمایی کنند و موضوع اعتراض‌شان چیست و در چه زمان و مکان مشخصی می‌خواهند اعتراض کنند. غیر از این امکان صدور مجوز نداریم.
عبدالکریمی همچنین افزود: ایشان از ما می‌خواست مقوله‌بندی کنیم که خواست معترضان چیست. می‌گفت هیچ خواست مشخصی وجود ندارد. گفتند آیا می‌خواهند حجاب آزاد شود؟ ایشان معتقد بود گشت ارشاد بهانه است و در کل تهران ۵خودروی گشت ارشاد بوده است. حتی در خیلی از شهرستان‌ها نبوده است. می‌گفتند من تا حالا خودم گشت ارشاد در خیابان‌ها ندیده‌ام. می‌گفتند اینها چه می‌خواهند؟ آیا می‌خواهند روابط دختر و پسر آزاد باشد؟ من گفتم تغییر می‌خواهند. ایشان گفت ما چه را تغییر دهیم؟ قانون را تغییر دهیم؟ اگر شعارها ساختارشکنانه است یعنی می‌خواهند جمهوری اسلامی را سرنگون کنند. تحلیل وزیر این بود نیروهای بین‌الملل دارند مسئله را تغذیه می‌کنند.
عبدالکریمی یادآور شد: من گفتم این منطق، منطق مهندسی است. ما ۸میلیون مهاجر داریم که باید برای آن چاره‌اندیشی شود. گفتم بین خانواده‌ها اختلاف وجود دارد. گفتم خانواده‌ها نمی‌توانند با هم دیالوگ کنند. گفتم اینها مسائلی است که نمی‌توانیم به‌نحو مهندسی با آن برخورد کنیم. دوستان گفتند جلسات باید مستمر باشد و صرفا محدود به زمان‌های بحرانی نشود.
