به گزارش "ورزش‌سه"، پس از اینکه مارادونا در گذر بی‌رحم زمان مجبور به خداحافظی از دنیای فوتبال شد، مردم آرژانتین با تولد هر ستاره‌ای او را با دیگو مقایسه می‌کردند و از او انتظار تکرار همان کارهایی را داشتند که مارادونا انجام می‌داد. این قصه برای خیلی از ستاره‌های آلبی‌سلسته نظیر خوآن ریکلمه و پابلو آیمار عینیت پیدا کرد و شاید توقعاتِ بالا این بازیکنان را خیلی زودتر از چیزی که در حالت طبیعی رخ می‌داد از دنیای فوتبال جدا کرد.
درباره مسی اما این قصه به شکل متفاوتی رقم خورد. ستاره ریزنقش، تکنیکی و سرعتی آلبی‌سلسته از همان روزهای ابتدایی که در ترکیب بارسلونا درخشیدن را آغاز کرده بود، جوهری در وجودش داشت که او را از سایر استعدادهای فوتبال آرژانتین جدا می‌کرد.
او در بارسلونا بر هر آنچه می‌خواست رسید و آماری که سال به سال ثبت می‌کرد او را از هر بازیکن دیگری در تاریخ فوتبال پیش انداخت. او که حالا سال‌های پایانی دوران حرفه‌ای را در پاریسن‌ژرمن سپری می‌کند، افتخارات فردی و تیمی برایش دیگر هیچ اهمیتی ندارد و فقط جای جام قهرمانی جهان در ویترین افتخارات او خالی است که در قطر شماره 10 آلبی‌سلسته با تمام وجودش در حال جنگیدن برای فتح آن است.
اگرچه لیونل مسی هنوز نتوانسته کار بزرگ دیگو مارادونا برای فوتبال آرژانتین در جام جهانی 1986 را تکرار کند، اما خیلی از دیوانه‌های او این موضوع چندان برایشان اهمیتی ندارد و مست لحظات نابی هستند که طی تقریبا 20 سال اخیر این ستاره برایشان در بارسلونا و آرژانتین خلق کرده است؛ درست مثل دقیقه 65 دیدار کلاسیک آبی و راه‌راه‌پوشان فوتبال دنیا مقابل مکزیک که مسی یکبار دیگر توانایی‌های منحصربه فردش را به رخ کشید و با شوتی تماشایی سرانجام قفل دروازه اوچوآ را شکست. پس اصلا تعجبی ندارد که وقتی بازی‌های او را می‌بینیم یک مسی در زمین ببینیم و هزاران مسی روی سکوها ...
