آن روز‌ها هم مثل امروز در حاشیه تیم ملی بحث تأثیرگذاری بازیکنان داخلی و لژیونر‌ها مطرح بود. برخی درخشش گاه و بیگاه لژیونر‌ها در تیم‌های باشگاهی‌شان را مثل چماق بر سر هواداران فوتبالیست‌های داخلی می‌کوبیدند و در مقابل برخی اعتقاد داشتند بازیکنان شاغل در لیگ برتر خودمان که حضور مستمری در ترکیب اصلی تیم‌های خود دارند، کارگشاتر و کارامدترند.
در پایان آن تورنمنت که تیم ملی با ۴ امتیاز و کمی بدشانسی از صعود به مرحله بعد بازماند، آن دسته که اعتقاد به کارایی بالاتر بازیکنان داخلی داشتند سر بلند شدند چرا که امیری و ابراهیمی بالاتر از هر لژیونری بهترین عملکرد را ارائه دادند.
چهار سال بعد در قطر ابراهیمی کمی مانده به شروع تمرینات مصدوم شد و با بدشانسی بزرگ نتوانست دوباره جام جهانی را تجربه کند، اما امیری که ماه‌ها تمرین کرده و به شرایط فنی و بدنی ایده‌آل نزدیک شده بود در لیست نهایی قرار گرفت و به قطر رفت.
قبل از شروع تورنمنت با توجه به حضور فیکس امیری در هر سه بازی تورنمنت قبلی در روسیه و البته اعتقاد ویژه‌ای که کی‌روش به این بازیکن انرژیک و کارامد داشت، به نظر می‌رسید امیری جزو بازیکنان اصلی و فیکس تیم ملی باشد، اما همه پیش‌بینی‌ها اشتباه از کار درآمد. با اینکه امیری بعد از حدود ۴ ماه درگیری با عمل جراحی کمر آماده بازی شده و در چهار، پنج بازی آخر پرسپولیس در لیگ برتر به تیم ملی دعوت شده بود، اما همه تصور می‌کردند کی‌روش با توجه به مدل فوتبالی که از تیمش می‌خواهد و قابلیت‌های چندگانه امیری حتماً از او استفاده خواهد کرد. امیری بازیکنی با قابلیت بازی در تمام خطوط و با شرح وظایف متفاوت است. او در پرسپولیس این سال‌ها در سیستم ۲-۴-۴ هم دفاع چپ بوده، هم هافبک چپ و هم مهاجم. امیری در سیستم ۳-۳-۴ تیم ملی در دوره قبلی جام جهانی به‌عنوان یکی از بازو‌های خط میانی در ترکیب قرار گرفت کما اینکه در همان سیستم می‌تواند مدافع چپ یا وینگر چپ هم باشد.
با چنین قابلیت‌هایی و با در نظر گرفتن آمادگی امیری، کی‌روش از این بازیکن نه در مقابل انگلیس و نه در دیدار با ولز استفاده نکرد. در بازی با انگلیس که خط دفاعی و میانی تیم ما به وضوح مشکل داشت، کی‌روش ۶ تغییر در ترکیب تیم ملی ایجاد کرد، اما امیری حتی یکی از این ۶ تغییر هم نبود و روی نیمکت تیم ملی خشک شد تا باخت ناباورانه ۶ بر ۲ را تماشا کند. قبل از بازی با ولز پیش‌بینی رنسانس در ترکیب تیم ملی چیز عجیبی نبود و همه به این نکته فکر می‌کردند که کارلوس نیمی از تیمش را تغییر خواهد داد، اما امیری در بین ۵ تغییر کی‌روش هم نبود. عجیب اینکه در این مسابقه هم کی‌روش ۵ تعویض در جریان بازی و در نیمه دوم انجام داد و با اینکه عمده تغییرات مربوط به خط میانی بود، اما باز هم امیری به میدان نرفت. این اتفاق در حالی رخ داد که با توجه به خستگی و مصدومیت بازیکنانی مثل عزت اللهی و نوراللهی و نیاز تیم برای فشار بیشتر روی تیم ۱۰ نفره ولز امیری می‌توانست با قدرت انتقال توپ از دفاع به حمله بهترین گزینه تعویض باشد، اما کی‌روش با رویکردی عجیب (هر چند در نهایت به نتیجه انجامید) نفراتی مثل چشمی و کریمی را به میدان فرستاد و دوباره از بازی دادن به امیری امتناع کرد.
تا اینجای تورنمنت امیری مثل برخی بازیکنانی که فکر می‌کردیم فیکس باشند حتی یک دقیقه به میدان نرفته است. به غیر از امیر عابدزاده و پیام نیازمند گلر‌های ۳ و ۴ تیم ملی، ابوالفضل جلالی، شجاع خلیل‌زاده، سامان قدوس و وحید امیری چهار بازیکنی هستند که حتی یک دقیقه برای تیم ملی بازی نکرده‌اند در حالی که پیش‌بینی می‌شد سه نفر از این چهار نفر مقابل ولز فیکس باشند.
امیری در حالی نیمکت‌نشین محض تیم ملی در این تورنمنت بوده که تیم ملی به موازات پرسپولیس ماه‌ها برای او زحمت کشید و این بازیکن زیر نظر کادر پزشکی تیم ملی معادلات مجهول درباره نرسیدنش به جام جهانی را بهم ریخت و سرحال و قبراق راهی قطر شد، اما مشخص نیست با این همه هزینه و زمانی که برای آماده‌سازی او صرف شد چرا در این دو بازی به میدان نرفته است. اینکه چرا وقتی در دو بازی جزو بازیکنان فیکس نبوده حتی در یازده تعویضی هم که صورت گرفته به میدان نرفته؟ آیا جام جهانی برای این بازیکن ۳۳ ساله از روی نیمکت به پایان خواهد رسید یا بالاخره نوبت او هم می‌شود؟
منبع: ایلنا
