تل آویو از بازی‌های جام جهانی دوحه چی می‌خواست
به گزارش سرویس بین الملل خبرگزاری صداوسیما؛ یکی از شیوه‌هایی که رژیم صهیونیستی برای استمرار اشغال فلسطین در پیش گرفته این است که آن را از یک مساله و بحران بین المللی به یک موضوع دوجانبه و حتی به یک مساله داخلی تقلیل دهد تا بدور از مداخله مجامع بین المللی و منطقه‌ای اعم از اسلامی و غیراسلامی و همچنین بدور از چشم افکار عمومی بین المللی و منطقه‌ای و اسلامی و عربی مساله فلسطین را به دلخواه خود حل و فصل کند و یا به عبارت دقیق‌تر صورت مسئله را پاک کند.
تل آویو از دوره ریاست جمهوری ترامپ که با حاکمیت اوانجلیست‌ها پیوند خورده بود بهره برداری کرد و برخی از دولت‌های عربی کوچک را که از همپیمانان و یا دست نشانده‌های سعودی هستند با اعمال فشار وارد عادی سازی روابط با این رژیم کرد و بدین ترتیب این کشور‌ها را از تعهدات خود در قبال طرح صلح عربی مبنی بر پرهیز از هرگونه عادی رابطه با اسرائیل قبل از تشکیل دولت فلسطینی دور کرد.
دراین راستا رژیم صهیونیستی می‌خواست از فضای بازی‌های جام جهانی دوحه دست‌کم در دو عرصه دیگر بهره بگیرد:
نخست اینکه قطر را به عنوان میزبان این بازی‌ها به جرگه دولت‌های نوسازشکار وارد کند و پروژه موسوم به توافقنامه ابراهیم را توسعه دهد و چه بسا در گام بعدی دیگر کشور‌های عربی حوزه خلیج فارس را نیز به این جمع اضافه کند.
دوم اینکه برای دور جدید عادی سازی روابط با کشور‌های عربی و همچنین توافقنامه موسوم به ابراهیم که با دولت‌های عربی منعقد شده مشروعیت و حمایت مردمی کسب کند و بدین ترتیب باب روابط را میان صهیونیست‌ها و ملل عرب باز کند و به همین منظور اعزام ۲۰ هزار تماشاگر نمای اسرائیلی به بازی‌های جام جهانی دوحه پیش بینی شده بود؛ هرچند که در عمل به ۵ هزار نفر هم نرسید و اغلب آن‌ها هم پشیمان برگشتند.
بازی‌های جام جهانی دوحه برای اسرائیل چی شد؟
رژیم صهیونیستی در حین برگزاری بازی‌های جام جهانی و همچنین در فراهم سازی مقدمات آن چه از سوی قطر به عنوان میزبان و چه از سوی تماشاگران عرب تحقیر و منزوی شد.
قطر از ارائه خدمات مخابراتی به شرکت‌های اسرائیلی که امکان استفاده از سیم کارت‌های اسرائیلی را برای تماشاگر نما‌های صهیونیستی فراهم کند خوداری کرد و لذا آن‌ها مجبور شدند از سیم کارت‌های قطری استفاده کنند.
اهرم‌های فشار اسرائیلی برای وادار کردن قطر به پیوستن به دولت‌های نوساز شکار بی نتیجه ماند. برخلاف تبلیغات گسترده‌ای در سال‌های اخیر درباره ایجاد محور موسوم به توافقنامه ابراهیم شده بود در عمل مشخص و اثبات شد که بین افکار عمومی جهان عرب و صهیونیست‌ها فرسخ‌ها فاصله وجود دارد و مردم کشور‌های عربی به این راحتی این رژیم را نخواهند پذیرفت و آنچه که از آن به توافقنامه ابراهیم یاد می‌شود در سطح دولتی باقی خواهد ماند و فرصت تسری به سطوح ملت‌ها را پیدا نخواهد کرد.
خود رسانه‌های صهیونیستی که برای پوشش بازی‌های جام جهانی به دوحه رفته بودند بعد از اینکه با موجی از خشم و نفرت فروخورده جهان عرب از خود مواجه شدند سرخورده شدند.
به گفته خبرنگار شبکه ۱۳ تلویزیون رژیم اسرائیل، خبرنگاران رسانه‌های صهیونیستی حتی جرات ندارند میکروفون‌هایشان را بیرون آورده و مثلا در کنفرانس مطبوعاتی تیم‌ها از کادر فنی سؤال کنند. مردم به محض مطلع شدن از صهیونیست بودن خبرنگار، مثل برق از آن‌ها دوری کرده و تحقیرشان می‌کنند.
شبکه ۱۲ تلویزیون رژیم صهیونیستی اعلام کرد که مرکز موسوم به "مبارزه با تروریسم" پس از گزارش‌های اسرائیلی‌ها از خصومت‌ها و محدودیت‌هایی که در قطر در برخورد با ساکنان قطر و نیز گردشگران کشور‌های عربی و خاورمیانه‌ای مواجه شدند، ارزیابی‌های روزانه‌ای را از شرایط موجود در این کشور آغاز کرد و در نهایت به شهروندان اسرائیلی توصیه کرد به دلیل خطرات موجود در قطر از سفر به این کشور جهت حضور در مسابقات جام جهانی خودداری کنند. این مرکزبه شهروندان اسرائیلی که در حال حاضر در قطر اقامت دارند، توصیه کرد برای اجتناب از درگیری و برخورد، هویت خود را پنهان کرده و در خیابان‌ها عبری صحبت نکنند.
درمجموع بازی‌های جام جهانی دوحه آن چیزی نبود که رژیم صهیونیستی انتظار آن را می‌کشید. بعد از آن که بازگشت مجدد نتانیاهو به قدرت و نتایج انتخابات پارلمانی این رژیم با سکوت سرد جامعه جهانی مواجه شد، بازی‌های جام جهانی دوحه دومین شوک بزرگ را به این رژیم وارد کرد تا ببینند تا چه اندازه در بین ملت‌ها و حتی دولت‌ها منزوی هستند و طبعا با رشد و گسترش گرایشات رادیکالی و فاشیستی در جامعه صهیونیستی که در انتخابات اخیر متجلی شد این انزوا بیشتر خواهد شد. احمد کاظم زاده
