قرار و سنت حسنه گردهمایی سالانه در نوفل لوشاتو در آستانه دهه فجر انقلاب اسلامی ایران چونان همیشه و همواره در همه این سالیانی که رفت با داشتن مهمانی خوش نشین چون کووید آنهم در اروپا و فرانسه دیگر میسر نیست. قوانین هم راه بدهند اخلاق و حرمت جان آدمی، راه را بسته می خواهد.
اما به نمایندگی از آن جمع مالوف و پایدار و دل بستگان ماندگار و به انتظار، با فرا آمدن طلیعه دهه مبارک فجر به اتفاق همراهانی اندک اما نادره به کردار و همت والا در هوایی بارانی و تا حدی سرد و پرسوز راهی نوفل لوشاتو شدیم. باید دین خود را در حد بضاعت ادا می کردیم. شهردار جدید نوفل لوشاتو خانم الیزابت سانجیوی و معاون و چند همکار ایشان نیز آمده بودند و در انتظار دیدن ما. گپ و گفت ما سوز و بوران را ناکارا کرده بود و فرصتی شد برای قول و قرارهایی برای دیدار و ضیافتی و ارائه طرح و تلاش برای رفتن به سوی یک دیپلماسی شهری و خواهرخواندگی نوفل لوشاتو با یکی از شهرهای ایران.
حضور در محوطه اقامت حضرت امام در نوفل لوشاتو ناخواسته آدمی را به قلب تمامی تحولات و شور و حال دوران انقلاب و کلام های آتشین امام و پیام ها و سخن ها و آرمان ها و ایده هایی که باید تحقق می یافت می کشاند. این خانه و باغ باز پر می شود از همه آنانی که آن روزها بودند در آمد و شد و تلاش. تصاویر همگان باز جان می گیرد و همه در برابرت حاضرند، گویی همین حالاست.
پاریس و بعد نوفل لوشاتو از ۱۴ مهر تا ۱۱ بهمن میزبان رهبری انقلاب است. با ورود امام به نوفل لوشاتو این دهکده آرام نشسته در کنار پاریس و جنوب ورسای ناگهان و با سرعتی رعد آسا و کم نظیر به قطب و قلب اخبار فراگیر جهانی و بین المللی تحولات ایران بدل می شود. نوفل لوشاتو دیگر یک شهر کوچک و یا دهکده نبود و فراتر از کرملین و باکینگهام و الیزه و .... خبرساز می نمود. فرا می داد و فرا می خواند و با تمام کوچکی خود چتری و سایه ای بسان آسمان بر سر همه جا و همگان بر کشیده بود. همه می آمدند، یکصدا، یکدل .... .
از همین جاست که دیگر نوفل لوشاتو برای امام دیگر شهر و دهکده و یک نقطه خاصی از جهان نیست. نوفل لوشاتو بخشی از تاریخ تحولات جهان و بخشی از تاریخ معاصر ایران است که منشاء دگرگونی های عظیمی شده است.
میزان اقامت بنیان گذار جمهوری اسلامی ایران بلحاظ کمی شاید تنها ۱۱۸ روز در این نقطه آرام از جهان باشد اما طول و عرض جغرافیایی و تاریخی و آثار کیفی ناباورانه آن به بلندای خود تاریخ و تا بیکران هاست.
یافته ها و داشته هایم بعد از این همه سال آن است که انتخاب فرانسه از سوی حضرت امام و مشاوران او انتخابی بسیار هوشمندانه و شجاعانه و از سر خرد و آگاهی کامل بوده است. فرانسه ده های ۶۰ و ۷۰ و حتی پیش و پس آن به آزادی و دموکراسی و قلب پرطنین اروپا و به سیاسی ترین پایتخت در جهان و مهد روشنفکری، دانش، افکار نوین، فلسفه و انقلاب شهره بود. ایرانیان از هرکجای اروپا و آمریکا براحتی می توانستند به آن آمد و شد نمایند و آن قدر که لازم باشد، چه برای رسانه های ملی آن و یا دیگر رسانه های بین المللی امکان دسترسی به افکار و آرمان های مورد بیان رهبر انقلاب وجود داشت، آرمان ها و پیام هایی که بگونه ای جذاب و جدید، جهانی را تحت تاثیر خود داشت.
پیام رسای اصیل اسلام و حتی استقرار امام در یک پایتخت اروپایی و کشوری غیر مسلمان خود پدیده نوظهور و نوینی بود که تنها در قاموس و چهارچوب انقلاب اسلامی و رهبری امام می توانست توصیف و توصیه شود. ورود امام به نوفل لوشاتو موجی از خبر و حوادث انقلاب ایران را بگونه ناگهانی و یکباره و غیرقابل باور در مقابل چشم جهانیان نهاد و یکی از مهم ترین موضوعات عصر خود شد. انقلاب تحولات درونی ایران را از حوزه ملی به یک مساله جهانی و بین المللی مبدل ساخت و راهی صدساله را یک شبه پیمود.
نوفل لوشاتو هرچه بود و نبود حدود چهار ماه میزبان بنیان گذار انقلاب ایران شد و بسیاری از آرمان ها و آرزوها و پیام های انقلاب اسلامی را در آنجا به صراحت عرضه داشت و از آنجا به تمام جهان مخابره نمود. نوفل لوشاتو در سرعت بخشی به پیروزی انقلاب با هزینه های بسیار کمتر از هر آنچه که باور می شد نامی ماندگار و یادگار انقلاب و امامِ آن شد.
