کلید اصلی تمایز آن است که بیشتر ماهواره‌های ارتباطی با استفاده از امواج رادیویی با ایستگاه زمینی ارتباط برقرار می‌کنند. از سوی دیگر TBIRD از نور لیزر استفاده می‌کند که قادر به حمل هزار بار داده بیشتر در هر فرآیند انتقال است. این درحالی است که لیزرها نیز مشکلات خاص خود را دارند گاهی اوقات اشعه‌ها بسیار نازک‌تر هستند و در نتیجه به همخوانی بیشتری بین فرستنده و دریافت‌کننده نیاز است. از سوی دیگر ممکن است نور به دلیل برخورد با اتمسفر مختل شود و در نتیجه داده‌ها نیز گم شوند. بنابراین سیستم مذکور طوری طراحی شده تا بر این چالش‌ها فائق آید.
ماهواره مذکور حاوی ۳ بخش اصلی است که یکی از آنها مودم اپتیکی با سرعت بالا، آمپلی‌فایر سیگنال نوری و دیگری درایو ذخیره‌سازی است. تمام این بخش‌ها داخل یک محفظه به اندازه جعبه کفش قرار می‌گیرند. محققان برای برطرف کردن حل مشکل داده نیز نسخه جدیدی از پروتکلی به نام «درخواست تکرار خودکار» (Automatic Repeat request) ابداع کردند. با کمک این پروتکل دریافت‌کننده‌ها در ایستگاه‌های زمینی می‌توانند به فرستنده هشدار دهند تا فریم‌های خاصی از داده گم شده و بنابراین ماهواره قادر خواهد بود آنها را دوباره ارسال کند.
کورت شیلر، مهندس سیستم TBIRD در این باره می‌گوید: اگر سیگنال از بین برود، داده را می‌توان دوباره منتقل کرد. اما اگر این فرآیند به شیوه‌ای نادرست انجام شود، تمام وقت تیم، صرف ارسال داده‌های تکراری به جای داده‌های جدید می‌شود. بنابراین ممکن است فرد داده‌های زیادی را از دست بدهد. با توجه به پروتکل ARQ، دریافت‌کننده به ماهواره اعلام می‌کند کدام‌یک از فریم‌ها را به شکل درست دریافت کرده، بنابراین ابزار متوجه می‌شود چه فریم‌هایی را باید دوباره ارسال کند.
در خصوص بخش تراز، TBIRD یک سیستم سیگنال‌دهی خطای مخصوص را به کار می‌گیرد تا ماهواره را طوری تنظیم کند که دقیقا به سمت گیرنده باشد. به گفته تیم محققان چنین سیستمی کمک می‌کند اجزای نوری مینیاتوری ساخته شوند. محققان اکنون تصمیم دارند سرعت انتقال داده با سیستم مذکور را ۲ برابر کنند.
