به گزارش خبرگزاری فارس از شیراز، پرستاری حرفه‌ایست که با عشق و علاقه عجین شده و با جسم و روح انسان‌ها سر و کار دارد.
پرستاران این فرشتگان سپیدبال با صبر و حوصله به درمان بیماران می پردازند و با دستان نجات بخش خود سلامت را برای آنان به ارمغان می آورند و به راستی چه زیباست تقارن روز پرستار با میلاد زینب کبری(س)، بانویی که پرستار همه ارزش‌های زخم دیده در تاریخ بود و صبر را زیبا تفسیر کرد.
به مناسبت روز پرستار، خبرنگار فارس گفت و گویی با راحله ارجمند مزیدی، از پرستاران نمونه کشوری شاغل در بیمارستان تامین اجتماعی شهیدبهشتی شیراز داشته که شرح آن را در ادامه می‌خوانید.
فارس: شما تحصیلات خود را در کدام دانشگاه سپری نمودید و چند سال سابقه کار در حرفه پرستاری دارید؟
من ۴ سال در دانشگاه علوم پزشکی جهرم مشغول به تحصیل بودم و پس از آن ۲ سال طرح در بیمارستان حافظ گذراندم، به خاطر تولد فرزندم سه سال سرکار نرفتم و در سال ۹۱ به عنوان پرستار استخدام سازمان تامین اجتماعی شدم.
مجموعا ۱۲ سال سابقه کار دارم، ۵ سال در بخش اتفاقات و ۵ سال در بخش دیالیز بیمارستان شهیدبهشتی شیراز که با دوره طرح، ۱۲ سال می شود.
فارس: چه شاخص هایی در شما وجود داشت که به عنوان پرستار نمونه معرفی شدید؟
انتخاب پرستار نمونه از سوی مسئول بخش بود و مدیریت درمان استان، مرا به عنوان پرستار برگزیده کشوری انتخاب نمودند، بنابراین مسئولان باید شاخص‌های انتخاب را بگویند، اما بیماران می گویند این انتخاب و تشخیص عنوان برگزیده صحیح بوده است.
من سعی می کنم با بیماران با صبر و حوصله و آرامش برخورد کنم و نسبت به آنان دلسوز باشم، حفظ صبر و خونسردی همیشه برای من معیار بوده چه زمانی که در اتفاقات که بخش شلوغی است کار می کردم و چه حالا که در بخش دیالیز مشغول به کار هستم.
بیماران برای دیالیز هفته‌ای سه بار مراجعه می کنند و در هر نوبت نزدیک به چهار ساعت زیر دستگاه دیالیز هستند و بخش زیادی از وقت خود را در کنار ما می گذرانند.
از این حیث ما به نوعی خانواده بیمار محسوب می شویم و باید رابطه بسیار خوبی با آنان برقرار کنیم تا بتوانند این شرایط را تحمل کنند.
فارس: پرستاران علاوه بر ارتباط با بیمار، با خانواده او نیز در ارتباط هستند. شما برای حفظ آرامش خانواده بیمار چه راهکاری در پیش می گیرید؟
من همیشه در اتفاقات به پرستاری که آرامش دارد معروف بودم، تنش و اضطراب نداشتم، سعی می کردم شرایط را آرام‌نگه دارم، در بخش اتفاقات که شلوغ بود نسبت به خانواده بیماران صبورانه برخورد می کردم.
بیماران ایست قلبی را بیشتر می آورند یا آنان که به احیا احتیاج داشتند. در بخش اتفاقات شرایط سخت بود، با کمبود تخت و دیر آمدن دکتر روبه رو بودیم.گاهی بیماران روی صندلی می نشستند.
چون آن زمان از لحاظ مساحت، اتفاقات بیمارستان کوچک بود و صبر و تحمل زیادی را می طلبید، من در آن برهه بیشتر مسئول شیفت بودم اکنون این بخش بازسازی شده و دارای تخت های بیشتری است.
فارس: بیشترین دغدغه شغل پرستاری چیست؟
بیشترین دغدغه رسیدن به کارهای بیمار است، چه از لحاظ درمانی و چه از لحاظ روانی. پزشک می آید یک دستور در پرونده می نویسد و می رود، بقیه امور و پیگیری‌ها مثل نوارقلب، اکو، سونو، دارو و... با پرستار هست و اینکه چه پزشکانی باید بیایند و بیمار را ببینند.
فارس: از دوران طرح، چه نکته‌ای در خاطرتان باقی مانده که یادآوری آن برای شما شیرین است؟
در دوران طرح، در بیمارستان حافظ، بخش نوزادان فعالیت می کردم و بانوزادان در آی سی یو سر و کار داشتم. ما از نوزادان نارس مراقبت می کردیم و پس از یک ماه آنها را به مادرانشان تحویل می دادیم. بعد از این همه مراقبت، نوزادان سلامت خود را به دست می آوردند و نتیجه مطلوبی می گرفتیم. این در ذهن من همیشه باقی مانده و یادآوری آن برای من شیرین و شادی آفرین است.
فارس: دوران کرونا کادر درمان را با شرایط سختی مواجه کرد، با توجه به عدم حضور همراه در کنار بیمار شما در این دوران چه شرایطی را پشت سر گذاشتید؟
در آن زمان تحمل لباس های مخصوص و ماسک خیلی سخت بود، مخصوصا در گرمای هوا و ماه مبارک رمضان که روزه می گرفتم.
ما در بخش دیالیز بیمارانی که تستشان مثبت می شد را در ایزوله نگه می داشتیم و بیمارانی هم از بخش کرونا می آمدند و شرایط سختی بود، بیمار همراه نداشت و خودمان به تنهایی کارهای بیمار از جمله غذا دادن و امور درمانی را انجام می دادیم.
من در همین ایام به کرونا مبتلا شدم و سه روز در بیمارستان خودمان بستری شدم، درگیری ریه داشتم و واقعا حالم بد بود.
نزدیک به یک‌ماه درگیر کرونا بودم و خیلی دارو مصرف کردم تا خوب شدم، در بخش دیالیز یکی از شدیدترین موارد کرونایی من و یکی از همکارانم بودیم.
همه همکاران مبتلا شدند و ما دو نفر خیلی حالمان بد بود و فقط من بستری شدم، همسرم نیز مبتلا شد ولی چون پسرم را در اتاق ایزوله کردم او مبتلا نشد.
فارس: در بخش دیالیز بهترین خاطره ای که دارید چیست؟
در بخش دیالیز بیماران با حال بد می آیند و بعد از ۴ ساعت دیالیز شدن با حال خوب می روند، این بهترین خاطره است. خانواده بیمار وقتی روند بهبود بیمارشان را می بینند خیلی تشکر می کنند، بیمار به خاطر سم و کراتین خون بالا هوشیاری کمی دارد و خیلی بدحال است، پس از دیالیز هوشیار می شود و کارهایش را خودش انجام می دهد.
فارس: تاکنون خارج از نوبت کاری، مورد اضطراری پیش آمده که به بیمارستان بروید و به بیمار رسیدگی کنید؟
زمان‌هایی وجود دارد که باید تلفن ما در دسترس باشد که اگر مورد اورژانسی بود به بیمارستان برویم، معمولا در این مواقع بیمار اورژانسی هست و زیاد این‌موارد پیش می آید.
فارس: دولت باید چه طرح ها و اقداماتی را در زمینه حمایت از پرستاران تسهیل و یا تصویب کند؟
ما زیرمجموعه تامین اجتماعی هستیم و با دانشگاه علوم پزشکی فاصله داریم، مثلا قوانینی تصویب می شود و برای افراد تحت نظر علوم پزشکی اعمال می‌شود اما این قوانین برای ما یا اعمال نمی‌شود و یا دیر اعمال می شود.
حکم آنها با ما تفاوت دارد، اتفاقا بیمارستان ما به افراد تحت پوشش بیمه تامین اجتماعی، خدمات رایگان می‌دهد و به همین دلیل شلوغ تر است. مسئله دیگر، مسکن پرستاران است که بسیاری از همکارانم خانه ندارند و اجاره بهای سنگینی را پرداخت می کنند.
وام مسکن‌که به کارکنان سابقه بالای سازمان تعلق می گیرد و مبلغش کم است. همچنین ما در هفته تعطیلی نداریم و باید هرروز سرکار برویم. جز یک یا دو روز در ماه، هیچ وقت آزادی نداریم.
فارس: از نگاه شما نام گذاری روز میلاد حضرت زینب(س) به نام روز پرستار چه پیامی دارد؟
به نظر من این نام گذاری صبر حضرت زینب (س) را نشان‌می‌دهد که ایشان صبر جمیل پیشه کرده است. واقعا پرستاری خیلی صبر می خواهد. در بیشتر بخش‌ها پرستاران با بیمار و همراهان خسته او سر و کار دارند. همراهان بیمار از رنج وبیماری عزیزانشان ناراحت هستند، واقعا باید صبور باشی تا بتوانی ارتباط خوب و موثری با آنان برقرار کنی.
پایان پیام/
