مریم بخشی، مدرس طراحی و دوخت و داور کارگروه ساماندهی مد و لباس، درمورد اهمیت طراحی لباس در کشور بیان کرد: لباس، یک نماد و کالای فرهنگی است که باید دارای هویت و ارزش هنری باشد. بنابراین، باید تلاش کنیم که با استفاده از نقوش سنتی و تمدن غنی در بخش اقوام و مدرن کردن گنجینه‌های اصیل ایرانی و تمرکز بر زیبایی شناسی لباس در هر سن و جنسیتی، حرفی برای گفتن داشته باشیم. زیرا این که درمورد موضوعی کار کرده و نمایشگاه و جشنواره‌ای را برگزار کنیم که خروجی خوبی نداشته باشند و نتوانیم آثار برگزیده را وارد بازار کنیم، فایده‌ای ندارد و به همین دلیل، باید آسیب شناسی کنیم و ببینیم چه دلیلی وجود داشته است که این آثار نتوانسته اند نیاز‌های جامعه و جوانان ما را برآورده کنند.
به گفته این داور کارگروه ساماندهی مد و لباس، طراح لباس باید دید هنری داشته باشد چراکه طراحی مد، تلفیقی از هنر‌های تجسمی، زیبایی شناسی، رنگ، اشکال برگرفته از اقوام، طبیعت و... است که هر قدر از ابتکار و ایده بیشتری برخوردار باشد بدون شک، می‌تواند در صنعت مد تأثیر بسزایی بگذارد. از اینرو، ما ظرفیت‌های بسیار ارزشمند و موتیف‌های متنوعی داریم و زمانی، موفقیت طراح‌های ایرانی محقق می‌شود که به طراحی و تولید لباس‌های منطبق با فرهنگ ایرانی از طریق مطالعه تاریخ تمدن پرداخته شود. زیرا این موضوع بسیار مهم است که برای هر کاری که قصد داریم انجام دهیم، تحقیق کنیم و درواقع، روی پوشاک، تاریخ پوشاک، مباحث خودشناسی، جامعه شناسی و روان شناسی تمرکز داشته باشیم و از رنگ‌های اصیل ایرانی، عناصر هنری و نماد‌ها و نشانه‌های تمدن ایران و کانسپت و ایجاد توازن، هارمونی و ریتم و خطوط مناسب برای ارائه طرح‌های خود استفاده کنیم.
بخشی ادامه داد: ما یک سردرگمی در دنیای پوشاک داریم و یکی از دلایل آن می‌تواند نبود شناخت وسعت این حوزه باشد. زیرا این قدر وسیع است که ناآگاهی ما درمورد شغل‌های متفاوت آن باعث شده است که نه تنها دست و پای ما بسته شود بلکه تداخل در کار هم وجود داشته باشد. چون متأسفانه، در جامعه امروز، فکر می‌کنیم خیاط، طراح است و بالعکس، یا مزون دار، طراح است و این در هم تنیدگی باعث شده است که شغل اصلی طراح را گم کنیم و درواقع، طراح، هیچ هویتی نداشته باشد و همین موضوع، موجب سرخوردگی طراح شود و نتواند به ایده آل‌های موردنظر خود دست پیدا کند.
او گفت: اغلب طراحان ما ایده‌های خلاقانه‌ای دارند و می‌توانند لباس‌های فاخری را طراحی کنند. از اینرو، برای شکوفایی و بالندگی این هنر که بتواند به صنعت ختم شود باید این کار‌ها را انجام داد و زیرساخت‌ها را درست کرد که برای این کار باید اتاق فکری داشت. زیرا جوان‌های مستعدی در حوزه طراحی داریم که واقعاً دغدغه اقتصادی دارند و اگر این مشکلات برطرف شوند، این هنرمندان می‌توانند استعداد‌های خلاقانه خود را در قالب استارتاپ، استانداردسازی و بهره بردن از عناصر ایرانی، الگو‌های شاد و مدرن، با درنظر گرفتن سلیقه‌های دهه‌های جوان‌تر به اجرا درآورند و از آن جایی که ما در ارائه طرح‌های مناسب برای دهه‌های هشتاد و نود ضعف داریم، به همین دلیل، سبک پوشش جذاب و متنوع برای این نسل بسیار اهمیت دارد چراکه باید تمایل آن‌ها به پوشش‌های غربی را کاهش داد.
این داور کارگروه ساماندهی مد و لباس افزود: استاندارد و سایز نوجوانان کشور، یکی از مشکلات این حوزه است. زیرا آن‌ها ایرانیزه نشده اند. یعنی لباسی را بدون فکر طراحی می‌کنیم و می‌گوییم هرکسی می‌تواند این لباس را بپوشد فارغ از توجه به جنسیت، مکان موردنظر برای پوشیدن لباس و درواقع، فقط لباس را تولید می‌کنیم و در نتیجه، متوجه می‌شویم که نوجوان و جوان نیازی به پوشیدن چنین لباسی ندارند. زیرا این لباس، متناسب با جنس و اندازه و ویژگی‌های سنی او نیست. بنابراین، باید لباس‌ها را بر اساس جنسیت و علائق و هیجانات نوجوانانمان طراحی کنیم.
