وی اولین کارگردانی خود را با درامی با عنوان «به هیچ وجه خوب نیست» در سال ۱۹۶۰ انجام داد و با این فیلم و فیلمهای بعدیاش «خون خشک است» در سال ۱۹۶۰ و «پایان تلخ یک شب شیرین»، با تصویر کردن بیماریهای اجتماعی معاصر، در کنار دیگر چهرههایی چون شوچیکو اوشیما و شینودا به عنوان موج نوی شوچیکو شناخته شد که اشارهای به موج نوی فرانسه و تاثیرپذیری از آن بود. این کارگردان مدتی سینما را ترک کرد تا به ساخت مجموعههای مستند برای تلویزیون بپردازد. وی سال ۱۹۸۶ با فیلم «یک قول» به سینما بازگشت که در بخش نوعی نگاه جشنواره کن حضور یافت و سال ۱۹۸۸ «بلندیهای بادگیر» را ساخت. آخرین فیلم او در کن، درام «زنان در آینه» درباره بمباران اتمی هیروشیما بود که سال ۲۰۰۲ در کن حضور یافت. یوشیدا همچنین به عنوان نویسنده فعال بود و رمانی درباره رودولف هس رهبر نازی و همچنین کتابی در زمینه تئوری فیلم در کارنامه خود دارد.
