به گزارش "ورزش سه"، تمام شد. خوش‌بین‌ترین هواداران کریستیانو رونالدو هم نمی‌توانند تصور کنند که او در جام جهانی ۲۰۲۶ پای به آمریکا، مکزیک و کانادا بگذارد. در همین جام جهانی تحلیل قوای رونالدو به وضوح مشخص بود و همه امیدوار بودند در این آخرین جام جهانی، همه چیز طور دیگری پیش برود.
اما ورزشگاه الثمامه به آخرین جایی تبدیل شد که رونالدو بازی در جام جهانی را تجربه می‌کند و مراکش به واپسین شکنجه‌گر کریستیانو. پس جامی که با شیرینی و گل از روی نقطه پنالتی آغاز شده بود، با تلخی و شکست مقابل مراکش خاتمه یافت. درست در زمانی که بعد از برد شش گله مقابل سوییس، موجی از امید در پرتغال به راه افتاده بود تا جام طلایی به دست کریستیانو بالا برود.
البته نیمکت‌نشینی بعد از ۲۶ بازی رسمی و طرح شایعات همیشگی حول رونالدو، باعث شد تا او دوباره مثل یکی دو سال اخیر در حاشیه فرو برود و دوباره حس روزهای پایانی یک ستاره را به طرفداران فوتبال بدهد. مثل ستاره‌ای که دوره‌اش به پایان رسیده اما انگار خط پایان را نمی‌بیند، تقلا می‌کند و می‌جنگد و دست و پا می‌زند اما در لحظه شروع بازی، محکوم است به تماشای نمایش یک جوان ۲۱ ساله در جای خود؛ این شکنجه اول پیش از شکست مقابل مراکش بود.
رونالدو اما در ظاهر خود را یک قطعه از پازلی نشان می‌دهد که قرار است در قالب تیم، موفقیت را حاصل کند. بنابراین زمانی که لنز عکاسان، ۲۲ ستاره درون زمین را رها و روی صورتش زوم کرده‌‌اند، به آرامی سرود ملی را زمزمه می‌کند و است روی شانه هم‌تیمی کناری می‌گذارد - این تازه شروع یک روز پرماجراست.
شکار او در لحظه گلی که پرتغال را حذف کرد، خنده تلخش را نشان می‌دهد. انگار قرار نیست اوضاع آنطور که همیشه برای رونالدو پیش رفته، جلو برود. پس در شروع نیمه دوم، سانتوس به سراغش می‌رود و آخرین نکات را گوشزد می‌کند. ماموریت مشخص است: نجات پرتغال - کاری که بارها و بارها انجامش داده.
اگرچه سی آر سون ستاره پرتغال در جام جهانی ۲۰۲۲ نبود و این القاب را به جوانتر‌ها واگذار کرد اما در روزگاری که زمان زیادی از آن نگذشته، رونالدو تیم ملی کشورش را به دندان گرفته بود. وقتی در پلی آف جام جهانی ۲۰۱۴ توانست سه گل برای پرتغال بزند و در جدال با سوئد و زلاتان، یک تنه تیمش را به جام جهانی ببرد.
او در این سالها آنقدر درخشید و برای تیم‌ملی کشورش گل زد تا در لحظه تعویض، هوادارانش به چیزی جز گل شماره ۱۱۹ در این جدال حساس فکر نکنند. رونالدو هم در خط حمله کنار گونسالو راموس قرار گرفت و در ۳۸ سالگی بیشترین میزان تلاش برای رسیدن به گل را انجام داد.
پرتغال پس از ورود رونالدو دو موقعیت بزرگ داشت که رد پای فوق‌ستاره در هر دو گل مشاهده می‌شود: یک کنترل و پاس به ژائو فلیکس که گلر مراکش دروازه را نجات داد و یک فرار از بین دو مدافع حریف که دوباره سد بزرگ یاسین بونو مانع از فروپاشی دروازه سرخپوشان مغربی شد.
البته که شاید رونالدو در سالهای گذشته می‌توانست تک موقعیت‌ها را به تور بنشاند و از نیمچه فرصت‌ها گل بسازد و حالا به وضوح بخشی از کیفیت خود را در اثر طبیعی بالا رفتن سن از دست داده اما دیگر ستاره‌های پرتغال نیز هیچ کاری برای او نکردند. ارسال‌ها جملگی به او نرسید و هیچ پاسی از خط دفاعی فشرده مراکش رد نشد.
رونالدو شب گذشته چهره یک فوتبالیست از خود گذشته با درک تیمی را هم نشان داد. زمانی که خودش یک ضربه ایستگاهی گرفت اما برای شلیک، پشت توپ نایستاد. حتی در سایر ضربات ایستگاهی که فاصله کمتری هم تا دروازه داشتند نیز او ترجیح داد به داخل محوطه جریمه برود و منتظر سانتر برونو فرناندز مغرور بماند؛ سانتری که هرگز فرا نرسید.
کریستیانو البته با این شکست نیز همچنان یکی از بهترین بازیکنان تاریخ و یکی از پرافتخارترین ورزشکاران جهان است. او آنقدر جام و جایزه برده که جای خالی جام جهانی در میان آنها گم شود اما شکست این چنینی، هضمش برای رونالدو ساده نخواهد بود.
بنابراین زمانی که سوت پایان بازی زده شد، کریستیانو با چشمانی اشک‌بار زمین را ترک کرد. او حالا دیگر نه رئال مادرید را دارد که دق دلی ناکامی در پرتغال را با پیراهن این تیم و روی تیمهای لالیگایی خالی کند و نه مجالی برای امتحان یک شانس دیگر در جام جهانی. پس این گریه، با سال ۲۰۰۶ تفاوت زیادی دارد و شاید به همین خاطر هم باشد که جهان فوتبال را تسخیر کرده و بی اغراق، تصویر مهمتری از شادی شگفتی‌سازان مراکش بوده است.
رونالدو برخلاف په په و برونو، ترجیح داد به داوری هم اعتراض کند. شاید برای او کسر شأن هم داشته باشد که بعد از باخت این مدلی، تقصیر را گردن داور بیاندازد. او اشک ریختن در تنهایی خود را انتخاب کرد، وقتی حتی حوصله نداشت با طرفدارانش هم عکس یادگاری بگیرد.
برای رونالدو، دنیا در همین‌جا تمام شد. ناپلئون قصه فوتبال بعد از اینکه شرق و غرب را فتح کرد، مقابل سوییس به تبعیدگاه نیمکت ذخیره‌ها رفت، مثل بناپارت یک فرصت دیگر به دست آورد اما «نبرد واترلو» برای سی آر سون در استادیوم ثمامه رقم خورد تا خط پایانی باشد بر ۱۶ سال تلاش برای فتح جام جهانی.
شاید رونالدو در لحظاتی که ماتم گرفته بود و اشک می‌ریخت، به کابوس بعدی فکر می‌کرد؛ اینکه لیونل مسی جام جهانی را فتح کند و بعد خیز بردارد برای آقای گلی ملی جهان. چه لحظات سختی را سپری می‌کنی کریس...
