دانشمندان پس از بررسی فسیل هایی که در “مهد بشر” یافته بودند، این احتمال را مطرح کرده اند که شاید انسان نالدی (هومونالدی) همزمان با انسان هوشمند (انسان امروزی) می زیسته و احتمالا مثل انسان امروزی، مردگان خود را در غار دفن می کرده است.
تصویری خیالی از انسان نالدی که محققان از روی فسیل های کشف شده طراحی کرده اند
این یافته باعث حیرت دانشمندان شده است که چگونه انسانی که مغزش یک سوم انسان امروزی بوده، چنین رفتار پیچیده‌ای داشته است. در پنجاه کیلومتری ژوهانسبورگ، پایتخت آفریقای جنوبی، منطقه‌ای وجود دارد به نام “مهد انسان” که قدیمی ترین شواهد حضور گونه انسان بر کره خاکی در آن یافت شده است. در این منطقه، رشته غارهایی وجود دارند به نام “ستاره رو به صعود”. این غارها محل پژوهش محققانی است که می خواهند از زندگی اولین گونه‌های انسان در کره زمین سر در بیاورند.
جمجمه یک انسان نالدی مذکر که در مهد انسان یافت شده است و او را نئو نام نهاده اند
در سال ۲۰۱۳، پژوهشگران در یکی از حفره‌های این رشته غارها، سه فسیل پیدا کردند؛ استخوان های دو بزرگسال و یک کودک که جمجمه یکی از آنها تقریبا کاملا سالم مانده است. اکنون پروفسور لی برگر استاد دانشگاه ویتواترزرند ژوهانسبورگ و پروفسور جان هاکز استاد دانشگاه ویسکانسین-مدیسون آمریکا و تیم همکارانشان، نتایج بررسی این فسیل ها را برای اولین بار در یک مجموعه مقاله در نشریه ای لایف منتشر کرده‌اند.
جمجمه انسان نالدی (راست) و انسان رودزیایی که هر دو در جنوب آفریقا زندگی می کرده اند
جمجمه انسان نالدی (راست) و انسان رودزیایی که به نظر می رسد هر دو در جنوب آفریقا زندگی می کرده اند
یکی از پرسش های اساسی، تعیین سن و قدمت این فسیل ها بود که محققان از سه طریق، تعیین سن استخوان‌ها، رسوباتی که در غار وجود دارد و استالکتیت‌ها (رسوبات آهکی که از سقف غار آویزان بودند) آن را اندازه گرفتند و به این نتیجه رسیدند که انسان نالدی، گونه ای نسبتا جدید است و بین ۲۳۶ تا ۳۳۵ هزار سال پیش می زیسته است.
علاوه بر این، بررسی استخوان های دست و پای انسان نالدی نشان می‌دهد که این انسان کاملا توانایی راه رفتن و بالا رفتن را داشته است. پروفسور هاکز می‌گوید: « این گونه بسیار ابتدایی انسان یعنی انسان نالدی، در کنار گونه های دیگر انسان میلیون ها سال زندگی کرده است و ما اکنون تنوع گونه های انسان را می‌بینیم، در حالی که قبلا از آن غافل بودیم.»
سوالی که دانشمندان سعی می‌کنند به آن پاسخ دهند این است که چگونه گونه‌ای با ویژگی‌های متمایز و خاص خود، در کنار گونه‌های دیگر زندگی کرده است. پروفسور هاکز می‌گوید: « تصور اینکه انسان نالدی کاملا از نظر جغرافیایی از دیگر گونه‌ها جدا بوده کار سختی است، چون هیچگونه عارضه طبیعی یا مرزی وجود ندارد، از این جا (آفریقای جنوبی) تا تانزانیا همین علفزارها و جنگل‌های کم‌پشت است.»
فسیل های پیدا شده انسان نالدی(راست) حتی از فسیل های لوسی(چپ) کامل تر است
اندازه دندان‌های انسان نالدی هم شبیه انسان امروزی است که نشان می‌دهد تغذیه انسان نالدی شبیه انسان امروزی بوده است. نسبت اندازه دست و پای انسان نالدی هم شبیه انسان امروزی است، بنابراین دلیلی وجود ندارد که فکر کنیم آنها نمی توانستند از ابزارهای سنگی استفاده کنند. محققان همچنین می‌گویند که پیدا شدن استخوان های انسان نالدی در حفره های متفاوت، این احتمال را مطرح می کند که انسان نالدی اجساد مردگان خود را در این حفره قرار می داده است.
اگر چنین چیزی صحت داشته باشد حاکی از هوشمندی انسان نالدی و و داشتن نوعی فرهنگ است. با این حال، هنوز اسرار زیادی درباره انسان نالدی وجود دارد از جمله اینکه چگونه این گونه فرگشت یافته و به زمانی رسیده که بقایایش در “مهد انسان” پیدا شده است.
محققان در نزدیکی یکی از دهانه‌های رشته غارهای “ستاره رو به صعود”
محققان دو احتمال را در نظر دارند، اول این که انسان نالدی یکی از قدیمی ترین شاخه های جنس انسان است؛ گونه‌ای شبیه انسان ماهر. آناتومی این گونه، تقریبا ابتدایی است اما شاید در کنار گونه های دیگر انسان تکامل یافته و به انسان امروزی رسیده است.
فرض دوم این است که انسان نالدی بیش از یک میلیون سال پیش از یکی از گونه های پیشرفته تر انسان، مثل انسان راست قامت جدا شده است، اما بعد، از منظر تکاملی عقب گرد کرده است و جمجمه و دندان هایش اشکالی ابتدایی تر به خود گرفته اند. پاسخ به احتمال زیاد، در کاوش بیشتر در “مهد انسان” نهفته است.
منبع : bigbangpage.com
