خبر ورزشی: جام جهانی کشتی با نایب قهرمانی ایران به پایان رسید. تورنمنتی که خیلی‌ها فکر می‌کنند مثل جام جهانی فوتبال باید مهمترین تورنمنت کشتی باشد و بر همین اساس حضور جوانان ما در آمریکا را بهانه نقد فدراسیون کرده‌اند!
شاید شما هم جزو کسانی باشید که مخالف سفر تیم ملی کشتی به آمریکا بودند. وقتی فدراسیون سال قبل به خاطر ویزا ندادن اعلام کرد که کل تیم به جام جهانی نخواهد رفت، وقتی یک سال تمام روی همین مسئله به عنوان یک ویژگی مانور دادیم، پس به طور طبیعی وقتی امسال هم به ابراهیم مهربان به عنوان سرپرست کاروان، محمود مصلی‌پور به عنوان داور و اباذر اسلامی و احسان امینی به عنوان مربی تیم ملی ویزا نمی‌دهند، نباید می‌رفتیم.
اما اگر از دریچه صرفا ورزشی به این سفر و دستاوردهایش نگاه کنیم -که البته هیچ‌وقت هیچ‌چیز صرفا از یک جنبه قابل بررسی نیست- سفری بود بسیار مثبت و مفید برای آینده کشتی ایران.
در جام جهانی معمولا همه کشورها تیمی از آینده‌سازان خود را به میدان می‌آورند، به‌همراه ۲-۳ کشتی‌گیر باتجربه تا هم آمادگی آن‌ها را بسنجند و هم کمکی باشند برای الگوبرداری جوان‌ترها. کشتی‌گیرانی که می‌خواهند خود را برای المپیک در وزن‌های المپیکی آماده کنند از چنین میادینی استفاده می‌کنند؛ دقیقا همان‌کاری که این‌بار ما هم کردیم. به جای فرستادن تنها سرمایه‌های‌مان و روش گلخانه‌ای که فقط نسل‌سوزی است و نتیجه، تا ویترینی برای نامدیران باشد، جوانان را بردیم تا آینده کشتی را بسازیم. جوانانی که طی سال‌های ۲۰۲۱ و ۲۰۲۲ از نوجوانان تا امیدهای جهان طلا گرفته بودند، کاری که روزی برای خود علیرضا دبیر ۱۸ ساله انجام شد و او در استیل واتر نوید درخشش یک پدیده جهانی را به کشتی داد.
ایران به آمریکا باخت، اتفاقی قابل پیش‌بینی اما برد و باخت در این تورنمنت‌ها مهم نیست. جایی که حتی مدال هم ندارد چرا که هر تیم می‌تواند بسته به ارنج خود در مسابقات با تیم‌های گوناگون، از بیش از یک نفر در یک وزن استفاده کند. کاری که خود ما هم کردیم و محمدرضا طاهری، علی‌اکبر فضلی، علی سوادکوهی و کامران قاسم‌پور به عنوان آلترناتیو برای نفراتی در اوزان ده گانه با تیم رفتند. آن هم نه در یک وزن، مثلاً از کامران یک کشتی در ۹۲ کیلوگرم و یک کشتی در ۹۷ کیلو استفاده کردیم.
وقتی گفتیم نتیجه مهم نیست، نه با آن معنی که به اعداد نگاه نکنیم؛ به این معنی که کلیت کار کشتی‌گیر را ببینیم و روی او قضاوت کنیم. نتیجه همیشه بسته به هدف و امکان و شرایط مهم است...
در ۵۷ کیلو ما علیرضا سرلک را داریم و آمریکایی‌ها توماس گیلمان که هردو در این تورنمنت غایب بودند. رضا مومنی جوان اگرچه باخت اما نشان داد که می‌شود روی او حساب کرد.
در ۶۱ کیلو که پس از صعود رحمان عموزاد به وزن بالاتر رضا اطری در جهانی صربستان برای ما نقره گرفت، ابراهیم الهی جوان را بردیم که همین چند ماه قبل در رده نوجوانان قهرمان دنیا شده بود! یک کشتی‌گیر نوجوان مسلما نمی‌تواند با قهرمانان بزرگسال رقابت کند اما این ریسک بزرگ شاید خیلی زود به نتیجه بزرگتر بیانجامد. یادمان باشد در این وزن پشتوانه نداشتیم...
رحمان عموزاد مقابل ژاپن کشتی نگرفت. قهرمان جهان ما بود و برای رقابت اصلی با آمریکا رفته بود و تنها یک کشتی برای راه افتادن بدنش لازم بود. به جای او محمدرضا طاهری درخشان نشان داد تا خیال همه از بابت پشتوانه این وزن راحت باشد.
در ۷۰ کیلو امیرمحمد یزدانی که با بدشانسی مدال جهانی امسال را از دست داد، نفر اصلی بود و علی‌اکبر فضلی ذخیره او که هر دو خوب بودند اما امیرمحمد نشان داد که هنوز کشتی‌هایش مثل هوای بهاری است و با تجربه نشده، ناگهان طوفانی به پا می‌کند و با همان سرعت امتیازات را از دست می‌دهد و این مشکل او هنوز حل نشده...
در ۷۴ کیلو که ما با یونس امامی مدال جهانی گرفتیم، در غیاب او و کایل دیک -دارنده چهار مدال طلای جهان و حاکم بلامنازع این وزن (البته که سیداکوف روس اگر باشد هم شکست‌ناپذیر نشان داده)- محمدصادق فیروزپور امیدوارمان کرد.
در ۷۹ کیلو هم که اوج کار ما بود و طلسم باروز افسانه‌ای را شکستیم. محمد نخودی ۲۰ ساله دو فینال متوالی اخیر جهان را به جردن باروز باخته بود و علی سوادکوهی اجازه نداد ۱۴ شکست قبلی ایرانی‌ها مقابل این اسطوره به عدد ۱۵ برسد و بالاخره دست یک ایرانی مقابل باروز بالا رفت.
در ۸۶ کیلو درغیاب سلطان و جادوگر کشتی جهان، آمریکایی‌ها زاهید والنسیا را آورده بودند که غولی نشان داد و زور علیرضا کریمی ما متاسفانه به او نرسید. طرفداران نظریه‌ای که می‌گفتند «برای بردن آمریکایی‌ها باید زیر گرفت» دیدند که علیرضا کریمی و کامران قاسم‌پور -دو نفر از بهترین زیرگیرهای کشتی جهان- در همین مسابقات زیر هم گرفتند اما زورشان نرسید! پس باید فکری کرد...
در ۹۲ کیلو امیرحسین فیروزپور را داریم و با توجه به صعود جی‌دن کاکس برای المپیک به وزن المپیکی ۹۷ کیلو آمریکایی‌ها به ناتان جکسون میدان دادند. امیرحسین ما باخت اما با ان قدوبالا حتما می‌توان روی آینده او حساب کرد.
کامران دلاور -یکی از دو قهرمان جهان ما در این تیم- که البته هنوز فقط ۲۵ سال دارد باتجربه‌ترین نفر ما بود. او که تاکنون در مسابقات رسمی شکست نخورده بود، چون وزنش المپیکی نیست، برای ۲۰۲۴ پاریس باید به ۹۷ کیلو برود. ما در ۹۷ کیلو خلائی داریم که با علی شعبانی، مجتبی گلیج، محمدحسین محمدیان و خیلی‌های دیگر در این سال‌ها پر نشده و امیدوار به پیروزی کامران برابر غول آمریکایی بودیم. کامران باخت اما امیرعلی آذرپیرا یکی از ستاره‌های ما در این مسابقات بود که با آن قد و بالا و با آن خوی تهاجمی در کشتی می‌تواند تا سال‌ها برای ما مدال بگیرد.
و بالاخره ستاره بلامنازع ما در این مسابقات یعنی امیررضا معصومی... پسر فردین بی‌تعارف از او هم جلوتر ایستاده و اگر هم این روند در کشتی گرفتن را دنبال کند، از بین او و امیرحسین زارع -که هر دو می‌توانند لااقل ۱۰ سال برای ایران مدال بیاورند- هرکس به هر مسابقه‌ای برود با طلا بازمی‌گردد. حتی اگر هیچ کدام از کشتی‌گیران ما درخششی نداشتند، کشف همین امیررضا معصومی مهر تاییدی بود بر اعزام این تیم به جام جهانی.
