به گزارش خبرگزاری صدا وسیما، پیش و پس از آنها انسان‌ها به فضا رفته‌اند و از آن بازگشته‌اند، اما تنها یک گروه بسیار کوچک و دستچین‌شده از آنها در‌واقع چیزی را که طبق تعریف یک دنیای بیگانه است، لمس کرده‌اند؛ البته یک دنیای کوچک. تنها قمر طبیعی زمین حدود ۳۸۰،۵۰۰ کیلومتر از آن فاصله دارد؛ چیزی که در اصطلاح کیهانی تنها یک سنگ به‌شمار می‌رود.
در سال ۱۹۶۲ بود که جان اف کندی، رئیس‌جمهور وقت آمریکا در سخنرانی معروف خود کشورش را متعهد کرد یک فضانورد را روی ماه فرود آورد: «ما تصمیم گرفته‌ایم که در این دهه به ماه برویم و کار‌های دیگری انجام دهیم، نه به‌خاطر اینکه این کار‌ها ساده‌اند، بلکه به‌خاطر اینکه سخت هستند.»
پس‌زمینه این دستاورد انقلابی«مسابقه فضایی» ایالات متحده آمریکا و اتحاد شوروی در جریان جنگ سرد بود که در آن شوروی به‌عنوان اولین کشور یک انسان، «یوری گاگارین» را به فضا فرستاد. هر کس که اول به ماه می‌رسید، به حق شاخ‌و‌شانه کشیدن بزرگی دست می‌یافت.
در سال ۱۹۶۹ بود که اولین راهپیمایی انقلابی ماه با اولین ردپا و سخنان «نیل آرمسترانگ» محقق شد: «قدمی کوچک برای انسان، جهشی بزرگ برای بشریت.»
بلافاصله ادوین «باز» آلدرین به او پیوست تا این زوج اولین‌ها از گروه ۱۲ نفره‌ای باشند که در جریان مأموریت‌های آپولو روی ماه قدم گذاشتند. در مجموع ۲۴ نفر، همگی آمریکایی به ماه سفر کردند که ۱۲ نفر از آنها در فضاپیما‌های مختلف باقی ماندند.
فهرست فضانوردانی که در دوران آپولو روی ماه راه رفتند به این ترتیب است:
۱. نیل آرمسترانگ (آپولو ۱۱)
۲. باز آلدرین (آپولو ۱۱)
۳. چارلز «پیت» کننراد (آپولو ۱۲)
۴. آلن بین (آپولو ۱۲)
۵. آلن شپارد (آپولو ۱۴)
۶. ادگار میچل (آپولو ۱۴)
۷. دیوید اسکات (آپولو ۱۵)
۸. جیمز اروین (آپولو ۱۵)
۹. جان یانگ (آپولو ۱۶)
۱۰. چارلز دوک (آپولو ۱۶)
۱۱. یوجین سرنان (آپولو ۱۷)
۱۲. هریسون اشمیت (آپولو ۱۷)
راه‌رفتن روی ماه چگونه است؟
یکی از غافلگیرکننده‌ترین چیز‌ها در مورد راه‌رفتن روی ماه، گرانش کم آن است. گرانش ماه حدود ۱/۶ زمین است، یعنی وزن شما حدود ۱۶ درصد وزنتان روی زمین خواهد بود و می‌توانید شش برابر بالاتر از چیزی که روی زمین می‌توانید، بپرید.
هنگام راه‌رفتن روی ماه احساس سبکی می‌کنید و از رنگ‌های تیز به‌علت اتمسفر بسیار نازک شگفت‌زده می‌شوید. باز آلدرین، دومین انسانی که روی ماه راه رفت، قدم‌زدن در آنجا را «شبیه به ترامپولین، اما بدون فنریت و بی‌ثباتی» توصیف کرده است.
او سطح ماه را شبیه به «پوچی باشکوه» پوشیده در پودر و با آسمان سیاه قیرگون توصیف کرده است. زمین به‌قدری کوچک بود که با بالاگرفتن انگشت شست از دید پنهان می‌شد.
چارلی دوک، فضانورد آپولو ۱۶، به فوربس گفته است: «زنده‌ترین خاطره من روی ماه، زیبایی است. تضاد شدید بین خاکستری درخشان ماه و سیاهی آسمان. خاکستری چنان روشن بود که تقریباً سفید بود؛ شکستی تیز بین سطح و افق. خورشید همیشه می‌درخشید، پس ستاره‌ها یا سیاره‌ها را نمی‌دیدید.»
یک فضانورد آپولو ۱۷ در کنار حامل سطح ماه در درهٔ تائوروس-لیترو (Taurus–Littrow) در ماه. (Getty Images/NASA) پا گذاشتن روی ماه اهمیتی نمادین داشت، اما وقتی مجبور باشید مسافت زیادی را پوشش دهید و زمان زیادی ندارید، پیاده‌روی چندان سودمند نیست. پس اختراع حامل سطح ماه (LRV) ورق را برای مأموریت‌های سرنشین‌دار برگرداند.
این وسیله نقلیه الکتریکی که اولین‌بار در سال ۱۹۷۱ در مأموریت آپولو ۱۵ استفاده شد، بسیار سبک بود و طراحی شده بود تا در خلأ کم‌گرانش ماه کار کند. این حامل می‌توانست برای پرواز تا شده و هنگام فرود خدمه باز شود. این ماه‌نورد در هر ساعت تقریباً ۱۶ کیلومتر حرکت می‌کرد و برد تقریباً ۸۹ کیلومتری داشت.
از وقتی که انسان‌ها روی ماه بودند، زمان زیادی گذشته است، اما برنامه آرتمیس ناسا طراحی شده تا انسان‌ها را به ماه بازگرداند و اولین زن و اولین فرد رنگین‌پوست را روی ماه بنشاند.
ناسا با سازمان‌های تجاری و بین‌المللی همکاری می‌کند تا یک پایگاه دائمی روی ماه بسازد که در‌نهایت از آن به‌عنوان سکوی پرتاب مأموریت‌های مریخ استفاده خواهد شد.
هدف اولیه ناسا این بود که تا سال ۲۰۲۴ به ماه برسد، اما این تاریخ عقب افتاده و جلوتر از ۲۰۲۵ محقق نخواهد شد.
گفتنی است برخی محققان در حوزه فضا، درباره تصاویر منتشره در ماموریت های آپولو به ویژه آپولو ۱۱ ، تردید جدی دارند و آنها را جعلی می دانند.
