وی افزود: این لمورهای منقرض شده با میمون های لمور که امروزه زنده هستند، بسیار تفاوت دارند؛ آنها همچنین شباهت‌های شگفت انگیزی به میمون‌ها (monkeys) و بوزینه‌ها (apes) از جمله انسان‌ها نشان می‌دهند.
نتایج این مقایسه شگفت‌آور نشان می دهد این لمورهای منقرض شده، ساختمان دندانی (dentitions) مشابه بابون‌ها داشتند اما الگوهای خردگی دندان‌های آنها مشابه انسان‌های فسیلی مانند نئاندرتال‌ها بود.
الگوهای خردگی (شکستگی) دندان‌های آرکائولمور شبیه هیچ یک از پستانداران نخستین زنده نیست؛ دندان‌های جلویی آنها شکستگی‌های قابل‌توجهی نشان می‌دهد و اغلب بریدگی‌های دندانی متعدد روی یک دندان دیده می‌شود در عین حال بریدگی بسیار کمی روی دندان‌های عقبی آنها وجود دارد.
دکتر تاولی در این زمینه گفت: الگوهای شکستگی دندان مشابه در انسان‌های فسیلی مانند نئاندرتال‌ها مشاهده شده است، به طور معمول تصور می‌شود که در نئاندرتال‌ها این الگوهای شکستگی مربوط به رفتارهای استفاده ابزاری (از دندان) است.
این نتایج با تحقیقات قبلی روی آرکائولمور مطابقت دارد، به خصوص شواهدی که نشان می‌دهد دندان‌های جلویی بزرگ و محکم آنها ممکن است برای خوردن غذاهای حاوی مواد سفت و سخت استفاده شده باشد.
دکتر تاولی بر این گمان است که این مطالعه «احتمال شگفت‌انگیزی» را مطرح کرده است که ابزارهای سنگی لزوما میزان بالای شکستگی روی دندان‌های نئاندرتال را توضیح نمی‌دهند.
به گفته وی، آرکائولمور الگوهای شکستگی دندانی مشابهی را نشان می‌دهد با این حال هیچ مدرکی وجود ندارد که بیانگر این باشد، آنها قادر به تولید چنین ابزاری بوده یا از آنها استفاده کرده باشند. مطالعه پستانداران نخستی منقرض شده نه تنها بینش مهمی در مورد رژیم غذایی و رفتار آنها ارائه می دهد، بلکه تاریخچه تکاملی ما را نیز روشن می‌سازد.
با توجه به همپوشانی در شکل جمجمه و دندان و شباهت‌های بالقوه در رژیم غذایی و رفتار، شاید تعجب آور نباشد که آرکائولمور زمانی که بیش از ۱۰۰ سال پیش برای اولین بار در ماداگاسکار کشف شد تصور بر این بود که یک بوزینه (ape) است.
به گفته دکتر تاولی، «آرکائولمور نمونه‌ای درخشان از تکامل همگرا است که شباهت‌های قابل‌توجهی به میمون‌ها و بوزینه‌ها نشان می‌دهد.
