به گزارش خبرگزاری صدا و سیما؛ محققان دانشگاه جانزهاپکینز در مطالعات خود پیرامون فعالیت مغز و عملکرد گوش و کاهش شنوایی در سالمندی دریافتند؛ موش‌های پیر نسبت به موش‌های جوان توانایی کمتری برای خاموش کردن برخی سلول‌های مغزی فعال در سر و صدای محیطی دارند. این نتیجه گیری یک مرحله صدای مبهم ایجاد می‌کند که مغز به سختی می‌تواند روی یکی از این صدا‌ها تمرکز کند.
دانشمندان از پیش کاهش شنوایی مرتبط با سن را که امری اجتناب ناپذیر است، به سلول‌های مویی در گوش داخلی مرتبط می‌دانند که به مرور زمان آسیب دیده و تخریب می‌شوند. آن‌ها اشاره کرده اند که می‌توان مغز را در شرایطی قرار داد که آموزش ببیند که چنین موارد کم شنوایی را درمان کند که در آن نورون‌های عصبی از بین می‌روند.
محققان بر این باورند؛ بیشتر مردم دنیا بعد از ۶۵ سال نوعی پیرگوشی را تجربه می‌کنند و قادر به تفکیک برخی صدا‌ها به ویژه در محیط‌های پرسر و صدا نیستند. پژوهشگران دانشگاه جانزهاپکینز فعالیت ۸۰۷۸ سلول یا نورون‌های مغزی را در ناحیه مغزی قشر شنوایی ۱۲ موش پیر بین ۱۶ تا ۲۴ ماهه و ۱۰ موش جوان بین ۲ تا ۶ ماه شناسایی کردند.
محققان موش‌ها را شرطی کردند که با شنیدن صدا، فواره آبی را که ایجاد می‌کنند، زبان بزنند. سپس همان تمرین را حین پخش «نویز سفید» در پس زمینه انجام دادند. نویز سفید، سیگنالی است که به طور یکنواخت در تمام فرکانس‌ها توزیع شده باشد. واکنش موش‌های پیر هنگام شنیدن صدا مشابه واکنش موش‌های جوان بود.
زمانی که محققان نویز سفید را پخش کردند، موش‌های پیر در تشخیص صدا و زبان زدن به فواره آب ضعیف‌تر از موش‌های جوان‌تر عمل کردند. این در حالی است که موش‌های جوان به محض شنیدن صدا یا در انتهای صدا، این کار را انجام دادند.
موش‌های پیر در شروع نشانه صدا زبان زدن به فواره آب را انجام دادند، اما این کار را حتی پیش از شروع پخش صدا هم تکرار کردند. این کار نشان می‌دهد که وقتی صدایی هم وجود ندارد، گوش آن‌ها به درستی وجود یا عدم وجود صدا را به درستی تشخیص نمی‌دهد.
محققان در تست شنوایی و درک چگونگی عملکرد سلول‌های عصبی شنوایی از نوعی فناوری موسوم به تصویربرداری دو فوتونه در قشر شنوایی مغز موش‌ها استفاده کردند. در این روش از فلورسانت برای شناسایی و اندازه گیری فعالیت صد‌ها نورون به طور همزمان استفاده می‌شود.
در شرایط عادی، زمانی که مدار‌های مغزی در حضور صداهای محیطی به درستی کار می‌کنند، فعالیت برخی نورون‌ها در زمان شنیدن صدا در مغز موش‌ها افزایش می‌یابد و به طور همزمان سایر نورون‌ها سرکوب شده یا غیرفعال شده اند. در بیشتر موش‌های پیر تعادل به سمتی پیش می‌رود که بیشتر نورون‌های عصبی فعال باشند و نورون‌هایی هم که تصور می‌شد در زمان شنیده شدن صدا غیرفعال بوده اند، در زمان حضور صداهای پس زمینه، کار خاصی انجام نداده اند.
محققان دریافتند؛ درست پیش از ظهور نشانه‌هایی از صدا، فعالیت نورون‌های عصبی در موش‌های پیر دو برابر بیشتر از موش‌های جوان رسیده است که این امر در موش‌های نر بیشتر دیده شده و باعث می‌شود جانور پیش از شروع پخش صدا، واکنش از خود نشان دهد. به عبارتی، مغز موش به گونه‌ای عمل می‌کند که گویی صدا وجود دارد.
بنا بر اعلام وبگاه سایتک دیلی (scitechdaily)، آزمایش‌ها نشان می‌دهد؛ موش‌های جوان تغییراتی را در نسبت نورون‌های فعال به غیرفعال تجربه کرده اند در حالی که موش‌های مسن تر، نورون‌های فعال تری دارند. بنابراین، موش‌های جوان می‌توانند اثرات سر و صدای محیط را بر فعالیت عصبی سرکوب کنند در حالی که این از توان موش‌های پیر خارج است.
در موش‌های پیرتر، سر و صداهای محیط فعالیت‌های نورون‌های عصبی را مبهم‌تر کرده و توانایی تشخیص صداهای فردی را مختل می‌کند.
محققان معتقدند؛ به دلیل پتانسیل یادگیری مغز پستانداران، می‌توان به مغز موش‌ها نیز آموزش داد که روی صداهای فردی تمرکز کند تا بتواند یک صدای خاص را در میان صداهای مبهم دیگر شناسایی کند.
