تاندونیت: علت ابتلا، علائم، تشخیص و درمان

عصر ایران پنج شنبه 08 دی 1401 - 09:30

شایع ترین علت تاندونیت، انجام اعمال تکراری است. اگر التهاب بدون درمان ادامه یابد، می‌ تواند آسیب بیشتری مانند پارگی تاندون ایجاد کند. جراحی اغلب برای پارگی تاندون و مواردی که به درمان های دیگر به خوبی پاسخ نمی دهند، ضروری است...

عصر ایران- تاندون ها تارهای ضخیمی هستند که ماهیچه ها را به استخوان ها پیوند می دهند. زمانی که تاندون ها تحریک یا ملتهب شوند، این وضعیت ناخوشایند را تاندونیت می نامند.

چنین اختلالی باعث درد و حساسیت شدید می شود و حرکت مفصل آسیب دیده را دشوار می کند. هر تاندونی ممکن است دچار تاندونیت شود، اما احتمال ابتلا به آن در ناحیه شانه، زانو، آرنج، پاشنه یا مچ دست بیشتر است.

در واقع تاندونیت (به انگلیسی: Tendinitisیا Tendonitis) به معنای التهاب تاندون همراه با پارگی‌ های میکروسکوپی است. این ضایعه بیانگر یک پاسخ التهابی در داخل تاندون، بدون التهاب لایه خارجی (یعنی پاراتنون) آن است. گفتنی است تمامی نکاتی که در ادامه در اختیار علاقه مندان قرار می گیرند، با استناد به مقالات منتشر شده توسط مرکز ملی اطلاعات زیست فناوری آمریکا جمع آوری شده اند.

تاندونیت: علت ابتلا، علائم، تشخیص و درمان

تاندونیت ممکن است با یکی از نام های زیر نیز شناخته شود:

- شانه شناگر

- زانوی جامپر

- آرنج گلف باز

- آرنج تنیس باز

علت ابتلا به تاندونیت چیست؟

شایع ترین علت تاندونیت، انجام اعمال تکراری است. تاندون ها به ما کمک می کنند تا حرکات خاصی را بارها و بارها اجرا کنیم. با این حال تکرار مرتب یک حرکت حین ورزش یا کار، فرد را با ریسک بروز تاندونیت مواجه می سازد. همچنین اگر حرکتی را از نظر اصول فیزیکی اشتباه انجام دهیم، خطر تاندونیت افزایش می یابد.

تاندونیت در عین حال می تواند ناشی از موارد زیر هم باشد:

- صدمه

- افزایش سن

- بیماری های خاص مانند دیابت یا آرتریت روماتوئید

- مصرف آنتی بیوتیک های خاص (مانند کینولون ها)

ورزشکارانی که در برخی رشته های ورزشی مانند تنیس، گلف، بولینگ یا بسکتبال فعالیت می‌ کنند، بیشتر در معرض خطر ابتلا به تاندونیت قرار دارند. همچنین اگر شغل فرد نیاز به فعالیت بدنی نظیر بلند کردن بار یا حرکات و کارهای تکراری داشته باشد، ممکن است با ریسک بیشتری رو به رو باشد.

علائم تاندونیت

درد ناشی از تاندونیت معمولا یک درد مبهم است که در اطراف ناحیه آسیب دیده یا مفصل متمرکز شده است. هنگامی که ناحیه آسیب دیده را حرکت می دهیم، این درد افزایش می یابد. همچنین ناحیه مورد نظر حساس خواهد بود و اگر لمس شود، درد بیشتری انتشار خواهد یافت.

بیمار در عین حال ممکن است دچار سفتی عضلانی شود که حرکت در ناحیه آسیب دیده را دشوار می کند. احتمال بروز تورم نسبی نیز وجود دارد.

در صورت مشاهده علائم تاندونیت، توصیه می شود با استراحت دادن به ناحیه و استفاده از یخ شروع کنید. اگر این وضعیت دردناک پس از چند روز استراحت بهبود نیافت، حتما باید در سریعترین زمان ممکن به پزشک مراجعه کنید.

تاندونیت چگونه تشخیص داده می شود؟

پزشک ابتدا در مورد سابقه پزشکی بیمار سوالاتی را مطرح می کند و یک معاینه فیزیکی کامل از ناحیه آسیب دیده انجام می دهد. وی همچنین حساسیت و دامنه حرکتی عضو دچار آسیب را هم بررسی خواهد کرد.

غالبا لازم است موارد زیر را به پزشک خود اطلاع دهید:

- آسیب های اخیر یا گذشته

- ورزش و فعالیت های بدنی گذشته و حال

- شرایط پزشکی که قبلا تشخیص داده شده است

- هر گونه داروی تجویزی، داروهای بدون نسخه و مکمل های گیاهی

اگر پزشک تنها با معاینه فیزیکی به تشخیص قطعی نرسد، ممکن است یک سری آزمایش‌ های اضافه را در دستور کار قرار دهد. این بررسی ها می توانند شامل موارد زیر باشند:

- تصویر برداری اشعه ایکس

- اسکن های ام آر آی

- انواع سونوگرافی های لازم

گزینه های درمانی تاندونیت

به طور کلی گزینه های درمانی تاندونیت به کاهش درد و التهاب در تاندون کمک می کنند. درمان های خانگی اصلی عبارت اند از:

- استراحت یا بالا بردن تاندون طبق توصیه پزشک

- کمپرس گرم یا سرد

- مصرف داروهایی مانند استامینوفن، آسپیرین، ایبوپروفن یا ناپروکسن

- بانداژ فشاری ناحیه تا رفع تورم

- انجام حرکات کششی و تمرینات خاص برای تقویت قدرت و بهبود تحرک در ناحیه

اگر وضعیت بیمار وخیم باشد، پزشک ممکن است موارد زیر را نیز توصیه کند:

- استفاده از تکیه گاه های فیکس کننده مانند آتل

- جراحی با هدف برداشت بافت التهابی

- فیزیوتراپی

- تزریق کورتیکواستروئید

لازم به ذکر است که یک بار تزریق کورتیکواستروئید می تواند درد و التهاب را کاهش دهد، اما تزریق مکرر باعث تضعیف تاندون و افزایش احتمال آسیب خواهد شد.

در صورت درمان به موقع، تاندونیت معمولا به سرعت برطرف می شود. البته در برخی افراد، ممکن است عود کند و به یک مشکل مزمن یا طولانی مدت تبدیل شود. اگر حرکات تکراری یا استفاده بیش از حد منجر به التهاب تاندون شده باشد، تغییر چنین رفتارهایی می تواند خطر ابتلای مجدد به آن را کاهش دهد.

اگر التهاب بدون درمان ادامه یابد، می‌ تواند آسیب بیشتری مانند پارگی تاندون ایجاد کند. جراحی اغلب برای پارگی تاندون و مواردی که به درمان های دیگر به خوبی پاسخ نمی دهند، ضروری است.