به گزارش خبرگزاری صدا و سیما؛ کاوشگر‌های وویجر یک و ویاژر ۲ در سال ۱۹۷۷ میلادی با فاصله ۱۶ روز از یکدیگر به فضا پرتاب شدند. آن‌ها طوری طراحی شده بودند تا طی ۵ سال مشتری، زحل، اورانوس، نپتون و قمر‌های آن‌ها را از نزدیک رصد کند.
اکنون ۴۵ سال از آغاز ماموریت آن‌ها می‌گذرد و کاوشگر‌های مذکور با خروج از مرز‌های تحت تاثیر خورشید به نام «مرز خورشید سپهر» (Heliopause) تاریخ ساز شده اند.
هر دو فضاپیما همچنان از خارج منظومه شمسی داده به زمین ارسال می‌کنند و سفر کهکشانی آن‌ها همچنان ادامه دارد.
مهندسان به عنوان بخشی از تلاش مدیریت انرژی کاوشگر‌ها در سال‌های اخیر، سیستم‌های غیرفنی آن‌ها مانند گرم کن‌های ابزار‌های علمی را خاموش کرده اند تا به این ترتیب امکان فعالیت ابزار‌ها تا ۲۰۳۰ میلادی را فراهم کنند.
پس از آن کاوشگر توانایی ارتباط با زمین را از دست خواهند داد.
با این وجود پس از آنکه ناسا ابزار‌های کاوشگر‌ها را خاموش و ماموریت وویجر را پایان یافته، اعلام کرد، ابزار‌های دوقلو همچنان در فضای بین ستاره‌ای شناور هستند.
بنا بر اعلام وبگاه بیزینس اینسایدر، ناسا معتقد است وویجر یک ۳۰۰ سال بعد وارد ابر «اورت» (Oort) می‌شوند. ابر اورت نام منطقه‌ای است که بسیاری از دنباله‌دارها، سنگ‌ها و یخ‌هایی که در واقع مربوط به بقایای تولد منظومه شمسی می‌باشند از آن سرچشمه می‌گیرند. حدود ۳۰ هزار سال طول می‌کشد تا کاوشگر به نقطه پایان ابر برسد.
البته این کاوشگر‌ها مسیر‌های مختلفی به اعماق فضا را در پیش گرفته اند. وویجر ۲ اکنون در فاصله ۱۲.۳ میلیارد مایلی زمین است.
