به گزارش ایسنا، در این تصویر که توسط تلسکوپ فضایی هابل ناسا/آژانس فضایی اروپا ثبت شده، می‌توان پیچک‌هایی از غبار تاریک را در قلب کهکشان مارپیچی"NGC ۷۱۷۲" مشاهده کرد.
این کهکشان تقریبا ۱۱۰ میلیون سال نوری از زمین فاصله دارد و در صورت فلکی ماهی جنوبی قرار دارد. مسیر باریک گرد و غباری که در سراسر NGC ۷۱۷۲ می‌گذرد و در این تصویر به صورت یک نوار افقی دیده می‌شود، قلب درخشان کهکشان را محو می‌کند و باعث می‌شود NGC ۷۱۷۲ چیزی بیش از یک کهکشان مارپیچی معمولی به نظر نرسد اما هنگامی که ستاره شناسان NGC ۷۱۷۲ را در طیف الکترومغناطیسی بررسی کردند، به سرعت دریافتند که این کهکشان چیزی فراتر از آن چیزی است که به نظر می‌رسد و در واقع NGC ۷۱۷۲ یک کهکشان سیفرت است.
کهکشان سیفرت(Seyfert galaxy) یکی از دو گروه بزرگ هسته‌های کهکشانی فعال همراه اختروش‌ها هستند. آنها هسته‌های همانند اختروش(منابع بسیار درخشان، دوردست و روشن از تابش الکترومغناطیسی) با درخشندگی سطحی بسیار بالا دارند که طیف‌های آنها خطوط انتشار قوی با یونیزاسیون بالا را نشان می‌دهد اما برخلاف اختروش‌ها، کهکشان‌های میزبان آنها به روشنی قابل تشخیص هستند.
این تصویر حاصل ادغام داده‌های دو مجموعه رصد هابل است که هر دو ابزار برای مطالعه هسته‌های کهکشانی فعال نزدیک استفاده شده بودند. برای ایجاد این تصویر همچنین از داده‌های دو ابزار هابل به نام دوربین پیشرفته نقشه‌برداری(ACS) و دوربین میدان باز ۳(WFC۳) استفاده شده است.
"هابل" پروژه مشترک ناسا و آژانس فضایی اروپا و کانادا است و بیش از سه دهه به رصد فضا پرداخته است. این تلسکوپ بیش از ۱.۵ میلیون رصد انجام داده و بیش از ۱۸ هزار مقاله علمی براساس داده‌های آن منتشر شده است. هابل با سرعت ۲۷ هزار و ۳۰۰ کیلومتر بر ساعت مدار زمین را دور می‌زند و در فاصله ۵۴۷ کیلومتری زمین قرار دارد. این تلسکوپ در ماه آوریل سال ۱۹۹۰ از پایگاه فضایی کندی در فلوریدا به فضا ارسال شد. "هابل" یکی از بزرگترین و پرکاربردترین تلسکوپ‌ها به شمار می‌آید.
۲۵ دسامبر ۲۰۲۱، ناسا تلسکوپ قدرتمند دیگری موسوم به "جیمز وب" را که اغلب به عنوان جانشین "هابل" از آن یاد می‌شود، پرتاب کرد. "وب" اغلب به عنوان جانشین یا جایگزین "هابل" توصیف می‌شود، اما به رغم تعداد انگشت شماری مشکل در طول این سال‌ها، ابزارهای علمی "هابل" همچنان قوی هستند. نمی‌توان گفت "وب" جایگزین "هابل" است، چرا که "هابل" همچنان در حال رصد کیهان است و ناسا امیدوار است تا چند سال دیگر، احتمالا تا دهه ۲۰۳۰ نیز بتواند از آن استفاده کند.
