به گزارش اقتصادنیوز به نقل از همشهری آنلاین، در این مطالعه جدید از تحقیقات قبلی تیمی دیگر از دانشمندان موءسسه ملی بهداشت آمریکا الهام گرفته شده است که اثرات محدودیت طولانی مدت آب بر سلامت موش را بررسی کردند. این مطالعه در سال ۲۰۱۹ نشان داد که محرومیت موش‌ها از آبرسانی کافی، طول عمر آنها را حدود ۶ ماه (معادل ۱۵ سال زندگی انسان) کوتاه می‌کند.
بنابراین تحقیق حاضر به بررسی اینکه آیا سطوح بهینه نوشیدن آب توسط انسان بر سلامت و پیری تأثیر می‌گذارد یا خیر، می‌پردازد. برای انجام این مطالعه، محققان داده‌های یک مطالعه طولانی‌مدت سلامت قلب که در اواخر دهه ۱۹۸۰ آغاز شد را مورد بررسی قرار دادند. این داده‌ها درباره بیش از ۱۵ هزار شرکت کننده بود که به طور متوسط وضعیت سلامت قلبشان توسط متخصصان بیش از ۲۵ سال دنبال شده بود.
محققان به عنوان معیاری برای آبرسانی، سطوح «سدیم سرم» در نمونه‌های خون را بررسی کردند. در افراد سالم، مدت‌هاست که این روش به عنوان یک روش موثر برای اندازه‌گیری میزان آبرسانی بدن انسان با سطح سدیم طبیعی سرم است. سطح سدیم طبیعی در بدن انسان‌هایی با آبرسانی مناسب بین ۱۳۵ تا ۱۴۶ میلی‌مول در لیتر است. سطح سدیم سرم در این گروه در چندین دوره زمانی در طول ۲۵ سال، در کنار ردیابی ۱۵ نشانگر سلامت مورد استفاده برای ارزیابی پیری بیولوژیکی اندازه‌گیری شد. این نشانگرها شامل فشار خون، بیومارکرهای ایمنی و سطح قند خون بودند.
به طور کلی، این تحقیق ارتباط معنی‌داری بین شرکت‌کنندگان با سطوح سدیم سرم بالای ۱۴۲ میلی‌مول در لیتر و پیری بیولوژیک سریع‌تر پیدا کرد. به طور خاص، آن دسته از شرکت‌کنندگانی که سطح سدیم سرمشان بالاتر از ۱۴۲ میلی‌مول در لیتر بود، تا ۱۵ درصد بیشتر از سن تقویمی خود به صورت بیولوژیک مسن‌تر نشان می‌دادند. این میزان در افرادی که سطح سدیم سرم بالای ۱۴۴ میلی مول در لیتر داشتند به ۵۰ درصد رسید.
با نگاهی به بیماری های مزمن، سطح سدیم سرم بالای ۱۴۲ میلی مول در لیتر با افزایش ۶۴ درصدی خطر بیماری‌های مزمن از جمله نارسایی قلبی، دیابت و زوال عقل مرتبط است. افرادی که بالاترین سطح سدیم سرم ( ۱۴۴.۵ تا ۱۴۶ میلی)را داشتند، ۲۱ درصد بیشتر در معرض خطر مرگ زودرس در مقایسه با کسانی بودند که کمترین میزان سدیم سرم را داشتند.
محققان متوجه هستند که این یافته‌ها نمی‌توانند به طور مستقیم نشان دهند که کاهش مزمن آبرسانی باعث کوتاه شدن طول عمر می‌شود. ممکن است سطوح پایین آبرسانی روزانه مانعی ساده برای یک سبک زندگی سالم باشد، و کسانی که به خوبی آب به بدن خود می‌رسانند، نیز بهتر غذا می خورند و بیشتر ورزش می‌کنند.
اما محققان اشاره می‌کنند که شواهد آزمایشگاهی وجود دارد که نشان می‌دهد سطوح کم آبرسانی می‌تواند نشانه‌های پیری را در سلول‌های حیوانی و انسانی ایجاد کند. این مطالعات نشان می دهد که افزایش سدیم سرم می تواند منجر به انواع فعالیت‌های التهابی و آسیب به «دی ان ای» شود که با تسریع پیری مرتبط است. بنابراین حداقل این فرضیه قابل قبول است که آبرسانی کمتر از حد مطلوب به بیماری‌های مرتبط با افزایش سن کمک می‌کند.
