بر این اساس به هر کشور نمره‌‌ای از ۱ تا ۵۰ داده می‌شود که هر چه نمره کشوری در شاخص گرسنگی جهانی بیشتر باشد نشان‌دهنده وضع بدتر مردم آن کشور از نظر گرسنگی است. در این شاخص نمره کمتر از ۹/ ۹ (عادی)، بین ۱۰ تا ۱۹ (متعادل)، ۲۰ تا ۹/ ۳۴ (مرحله جدی)، بین ۳۵ تا ۹/ ۴۹ (هشدار) و بیش از ۵۰ (فوق‌العاده خطر) در نظر گرفته شده و جایگاه ایران در این بین عادی است. شاخص گرسنگی جهانی بر پایه چهار مولفه تعریف شده که عبارتند از: درصدی از جمعیت که به کالری کافی دسترسی ندارند، درصد کودکان زیر پنج سال که وزنی کمتر از حد معمول دارند، درصد کودکان زیر پنج سال که کمتر از حد معمول قد دارند و درصد کودکانی که قبل از پنج سالگی می‌‌میرند.
در یک رده‌بندی به کشورها بین ۵ تا ۹/ ۴۹ نمره داده شده است. هر چه نمره‌ها بیشتر شود یعنی از نظر تامین غذا شرایط سخت‌تری دارند. در این رتبه‌بندی ایران از ۹۶ کشور جهان وضع مطلوب‌تر و بهتری از نظر تامین غذا دارد؛ از جمله از کشورهای عربستان ،آرژانتین، الجزایر، مولداوی، مکزیک، مراکش، لبنان، اردن، تایلند، مصر، آفریقای جنوبی، عمان، عراق، اندونزی، پاکستان و هند. علاوه بر آن شاخص گرسنگی در ایران طی دو دهه گذشته تقریبا نصف شده و روند آن از سال ۲۰۰۰ تاکنون نزولی بوده است. شاخص گرسنگی ایران در سال ۲۰۰۰ نمره ۷/ ۱۳ بوده و این رقم در سال ۲۰۲۲ به ۵/ ۶کاهش یافته است یعنی وضعیت تامین غذا به مراتب بهتر شده است.
در دو دهه گذشته سهم جمعیت دارای سوء تغذیه در بین بزرگسالان و نیز کودکان زیر پنج‌سال به‌شدت کاهش یافته است. موسسه غیردولتی «کانسرن ورلدواید» یک سازمان بشردوستانه بین‌المللی، شاخص گرسنگی جهانی را تعریف کرده و با استفاده از این شاخص وضعیت کشورهای در حال توسعه را از نظر گرسنگی و سوءتغذیه بررسی می‌کند.
