به گزارش روز دوشنبه ایرنا از خانه ملت، محمدباقر قالیباف در این پیام افزود: ارتحال روحانی عالیقدر و مجتهد مبارز، یار صدیق امام (ره) و رهبری، حضرت آیت الله عبدالله نظری خادم الشریعة موجب تاسف و تالم فراوان شد.
رییس مجلس اظهار کرد: ایشان که یکی از شاگردان برجسته درس آیت الله العظمی بروجردی و از شاگردان مبرّز حضرت امام (ره) بودند در نهضت حق علیه باطل و مبارزه با رژیم ستمشاهی نیز همواره از یاران صدیق امام امت به شمار می‌آمدند.
وی خاطر نشان کرد: این روحانی جلیل القدر و مبارز نستوه در سال‌های پس از انقلاب نیز عمر خود را در حوزه‌های علمیه وقف تربیت طلّاب و نشر معارف اسلامی کردند و با برگزاری باشکوه دهه غدیر در شهرستان ساری، باقیات صالحات درخشانی از خود در جریان احیای امر اهل بیت (ع) برجا گذاشتند.
رییس مجلس شورای اسلامی در این پیام تاکید کرد: اینجانب ضمن تسلیت به مردم شهید پرور استان مازندران به خصوص مردم انقلابی و ولایتمدار شهرستان ساری، حوزه‌های معزز علمیه و روحانیت گرانقدر، شاگردان و دوستداران آن روحانی جلیل القدر، به ویژه بیت محترم و فرزندان ارجمند ایشان، از خداوند متعال برای آن مبارز نستوه علو درجات وبرای بازماندگان صبر جمیل و اجر جزیل مسالت می‌کنم.
به گزارش ایرنا، این عالم مجاهد و پارسا که از چهارم بهمن ماه به دلیل بیماری در یکی از بیمارستان های تهران بستری شده بود، در سن ۸۸ سالگی به دیار معبود خود شتافت.
آیت الله نظری متولد سال ۱۳۱۱ در شهر زیراب، از علما و شخصیت های دینی و انقلابی استان مازندران به شمار می رود که در میان مردم از جایگاه و محبوبیت ویژه ای برخوردار بوده است.
وی در بحبوبه انقلاب اسلامی نقش اثرگذاری در تبلیغ انقلاب در میان مردم مازندران داشت به طوری که او به همراه مرحوم حجت الاسلام مصطفی مصطفوی پیام همراهی مردم زیراب با انقلاب را به امام خمینی (ره) منتقل می کرد.
آیت الله نظری در زمان حضور امام خمینی (ره) در نوفل لوشاتو، به مدت ۱۱ روز در آنجا حضور داشت و به همراه بنیانگذار انقلاب اسلامی ۱۲ بهمن سال ۱۳۵۷ به ایران بازگشت.
این روحانی بلندپایه مازندرانی پس از پیروزی انقلاب اسلامی در ساری درس خارج از فقه و اصول را تدریس می کرد و افراد و علمای بسیاری از محضر وی کسب فیض کردند.
آیت الله نظری پایه گذار دهه غدیر در کشور است و این رسم نکو را در طول دهه‌های اخیر با برپایی مراسم و سخنرانی های علمی در ساری و شهرهای دیگر مازندران زنده نگاه می‌داشت.
