روزگاری مردم تهران، سوار برگاری و درشکه، راهی باغ‌های بیرون دروازه حضرت عبدالعظیم (ع) یعنی حوالی میدان شوش می‌شدند و به زیارت می‌رفتند و در دوران احمدشاه بود که مردم تجربه تازه‌ای از سفر جمعی پیدا کردند و به این مسئله پی بردند که می‌توان برای سفر و مسافرت به وسایلی به غیر از اسب و قاطر هم فکر کرد.
به گزارش همشهری آنلاین، جعفر شهری در کتاب «تاریخ ایران» نوشته است که مظفرالدین شاه در سال ۱۲۷۹ دو رنو را از فرانسه و از راه آب و خشکی راهی ایران کرد، می‌گوید یکی از این اتومبیل‌ها هیچ‌گاه وارد ایران نشد چرا که در مسیرش و هنگام حمل و نقل دچار نواقصی شده و در راه ماند.
خودروی دیگر نیز در واقعه ترور نافرجام محمدعلی شاه در دوشان‌تپه منفجر شده و از بین می‌رود؛ بنابراین بقایایی از این دو خودرو در موزه‌های کشور وجود ندارد و سندی از این دو خودرو در تاریخچه اتومبیل در ایران موجود نیست. پس از این دو، خودرویی‌که برای احمدشاه از اروپا خریداری شد به عنوان سومین اتومبیل وارد شده به ایران شناخته می‌شود.
همچنین باید گفت که در دوران احمدشاه، نوعی وسیله نقلیه عمومی میان تهران و بعضی از شهرستان‌ها طی طریق می‌کرد که به آن «ترن رونار» یا «قطار روباه» می‌گفتند، چراکه به تعبیر خودشان این نوع خودرو جمعی سرعت و چابکی بالایی مثل روباه داشت.
در کتاب «تهران به روایت تاریخ» دراین‌باره نوشته شده است: «.. این وسیله عجیب و کم‌نظیر، چیزی بین قطار و اتوبوس بود و مانند قطار از ٢ قسمت تشکیل شده بود. قسمت موتوری آن که اختصاص به راننده و احیانا کمک راننده داشت، به‌طور مستقل با چهارچرخ در قسمت جلو قرار داشت و به‌دنبال آن واگن مخصوص مسافران بسته می‌شد که بر روی ٦ چرخ حرکت می‌کرد. این وسیله بیشتر مورد استفاده خارجیان مقیم ایران قرار می‌گرفت.»
