در دهه ۱۹۵۰ بود که آمریکا به فکر بمب افکن‌های ما فوق صوت برای پیشروی در خاک شوروی افتاد و به همین منظور چند بمب افکن را امتحان کرد، اما همزمان با اقدامات آمریکا، شوروی نیز در زمینه سامانه پدافند‌های هوایی پیشرفت کرد. از این رو در سال ۱۹۶۹ نیروی هوایی آمریکا برنامه‌ای برای توسعه بمب افکن ارتفاع پایین ارائه داد و در سال ۱۹۷۰ ساخت راکول بی ۱ لنسر آغاز شد. اولین بمب افکن در سال ۱۹۷۴ به پرواز در آمد.
این بمب افکن در دهه ۱۹۶۰ و ۱۹۷۰ از آخرین تکنولوژی بهره می‌برد چرا که از یک کپسول نجات و بال متحرک برای نشست و برخاست و پرواز در ارتفاع پایین با سرعت صوت بهره‌مند بود. اما قرار بود در مناطق حساس مانند ورودی هوا از تیتانیوم استفاده کند. بعد‌ها به دلیل صرفه جویی و تغییر ورودی هوا سرعت این بمب افکن مافوق صوت به زیر صوت کاهش یافت.
پیش زمینه چهارم علاوه بر کپسول نجات دارای صندلی پرتاپ شونده هم بود. در نهایت بمب افکنی که به دست آمریکا رسید چیزی بهتر از بی ۵۲ و بی ۲ بود و با بال متحرکش توان نشست و برخاست کوتاه‌تر از آن‌ها داشت علاوه بر این به خاطر بال متحرکش قابلیت بمب باران در تمام ارتاعات را به خوبی داشت. زاویه بال این هواپیما ۱۵ تا ۶۷ است و محل اتصال آن کنار موتور‌ها می‌باشد.
همچنین دم تی مانند این هواپیما هنگام فرود برای کنترل زاویه حمله به آن کمک می‌کند. این بمب افکن تنها به چهار خدمه که شامل خلبان، کمک خلبان، افسر رادار و تسلیحات و ناوبر و کنترل کننده تجهیزات دفاعی می‌شود نیاز دارد. علاوه بر این بمب افکن ما فوق صوت مجهز به سرویس بهداشتی و سیتیم گرم کننده غذا هست
از سوابق این هواپیما باید گفت برای اولین بار در برابر عراق در سال ۱۹۹۸ در عملیات روباه صحرا استفاده شد علاوه بر آن بر ضد یوگسلاوی و طالبان در افغانستان هم استفاده شده
در حال حاضر تعداد ۴۵ فروند راکول بی ۱ لنسر در خدمت نیروی هوایی آمریکا است که گفته می‌شود در سال ۲۰۳۶ بازنشسته می‌شوند.
