تحمل این شرایط برای افکار عمومی آسان نیست؛ به خصوص که دامنه چنین اشتباه بزرگی به صفحه شخصی رئیس فیفا نیز کشیده و حتی نخست‌وزیر عراق و مقتدی صدر هم در پیام‌هایی به تحریف اسم خلیج‌فارس پرداخته‌اند. به تجربه ثابت شده احساسات عمومی ایرانیان در این زمینه بسیار حساس و شکننده است.
از جمعه به بعد هم که مسابقات عراق شروع شده و این اتفاقات رخ داده، با انبوهی از کامنت‌های منفی و خشمگین در کشور مواجه بوده‌ایم. با این حال هنوز مسوولان کشور برخورد متناسب و درخوری با این تحریف بزرگ انجام نداده‌اند. دست‌کم تا زمان تنظیم این مطلب، تنها اتفاقی که رخ داده صدور یک بیانیه از سوی فدراسیون فوتبال بوده؛ ضمن اینکه حمید سجادی، وزیر ورزش و جوانان هم دستور پیگیری داده است. آخرین نمونه از این دست اقدامات، اما شاهکار است؛ اینکه فدراسیون فوتبال در واکنش به اتفاقات عراق، تصمیم گرفته مرحله یک‌شانزدهم نهایی مسابقات جام حذفی باشگاه‌های کشور را به نام «خلیج‌فارس» برگزار کند. عجب انتقام و مقابله قاطعانه‌ای!
نام‌گذاری تنها یک مرحله از مسابقات جام حذفی فوتبال ایران به اسم «خلیج‌فارس» در حالی است که سال‌هاست کل لیگ برتر ایران با همین نام برگزار می‌شود و اگر قرار بود موثر بیفتد، حتما ضریب نفوذ و کارآیی‌اش بسیار بیشتر از یک مرحله بازی‌های حذفی بود! حرف بر سر این نیست که کار اشتباهی صورت گرفته، داستان این است که چنین واکنش‌هایی «کافی» نیست.
کشور‌های عربی دور هم جمع شده‌اند و یک دوره مسابقات بین‌المللی برگزار کرده‌اند. به هر حال اهمیت این بازی‌ها یا دست کم تبلیغاتی که برای آن انجام شده در حدی بوده که رئیس فیفا را به بصره کشانده و آنقدر ذوق‌زده کرده که او از نامی جعلی استفاده کرده است. راه جبران این مساله آن نیست که ما یک مرحله از یک دوره مسابقات کم‌اهمیت داخلی را که حتی خیلی از تیم‌های خودمان هم از آن انصراف می‌دهند، به اسم «خلیج‌فارس» برگزار کنیم. راهش، مقابله به مثل یا حتی بیشتر از آن است.
اگر می‌بینیم عبای قطری امروز چنین در دنیا مطرح می‌شود، دلیلش این است که قطر ۲۲۰ میلیارد دلار هزینه کرده، جام‌جهانی را برای نخستین بار به خاور‌میانه آورده و بعد از یک ماه برگزاری منظم مسابقات، آن را در یکی از مهم‌ترین لحظات تاریخ روی دوش بهترین فوتبالیست تاریخ انداخته است. اینجاست که نفوذ اتفاق می‌افتد و شما می‌توانی مولفه‌های مد‌نظر خودت را برای مردم دنیا جا بیندازی.
در غیر این صورت اگر همه بازیکنان قطری هم در جام حذفی خودشان با عبا وارد زمین می‌شدند و دنبال توپ راه می‌افتادند، چنین شهرتی برای این پوشش بومی اتفاق نمی‌افتاد. در این دوره و زمانه، شکل رقابت تغییر کرده. اگر قرار است خودمان را به دنیا معرفی کنیم و مفاهیم مد نظرمان را آن‌طور که دوست داریم جا بیندازیم، باید برنامه داشته باشیم و هزینه کنیم. شما زمانی می‌توانی از اسم بر حق و تاریخی و مستند «خلیج‌فارس» دفاع کنی که تورنمنتی مشابه راه بیندازی، چندین کشور را دعوت کنی و رئیس فیفا را به تهران بکشانی. می‌دانید الان دقیقا چقدر با آن نقطه فاصله داریم؟
دنیای اقتصاد
