به گزارش خبرگزاری صدا و سیما؛ کارشناسان دانشگاه فلیندرز (Flinders) با همکاری محققان چینی و محققان استرالیایی بر روی سه مطالعه برای ارزیابی اثرات خشکسالی بر امواج گرمایی، سلامت پوشش گیاهی و شوری خاک کار کردند.
اولین مطالعه که در مجله آب‌شناسی منتشر شده است، از مدل‌سازی رایانه‌ای پیشرفته برای تقسیم نقشه جهان به مناطق قرمز و آبی استفاده کرد تا مناطقی را که بدترین آسیب را از گرمایش جهانی در مقایسه با کمبود رطوبت محلی ناشی از خشکسالی می‌بینند، مشخص کند.
دو مطالعه دیگر بر روی بهبود استفاده از فناوری سنجش از راه دور برای نظارت بر شوری خاک‌های کشاورزی آبیاری شده و تأثیرات خشکسالی بر سلامت پوشش گیاهی در مقیاسی بزرگ کار کردند.
استادیار دانشگاه فلیندرز و محقق ارشد مرکز ملی تحقیقات و آموزش آب‌های زیرزمینی استرالیا گفت: این دو مطالعه روش‌هایی برای ارزیابی اثرات گرمایش جهانی در مقیاس بزرگ و افزایش تغییرپذیری بارندگی بر مناطق دوره‌های بسیار گرم، خشکسالی، تخریب خاک و امنیت غذایی ارائه می‌کنند تا بتوان در آینده برای انعطاف‌پذیری محیط‌زیست و سیستم‌های کشاورزی برنامه‌ریزی کرد.
اولین مورد از این مطالعات، که در مجله «Science of The Total Environment» منتشر شده است، نشان می‌دهد که در حالی که برخی از مناطق به دلیل گرمایش جهانی بیشتر تحت تاثیر پدیده‌های گرمایی شدید قرار می‌گیرند، برخی دیگر بیشتر تحت تاثیر تغییرات قوی در رطوبت خاک در ناحیه ریشه قرار می‌گیرند.
بنا بر اعلام وبگاه فیز، مناطقی که بیشتر از گرمای شدید ناشی از گرمایش جهانی رنج می‌برند در مناطق خشک مانند صحرا، رشته کوه‌ها مانند رشته کوه‌های آند در آمریکای جنوبی، رشته کوه‌های راکی در آمریکای شمالی و فلات‌ها به عنوان مثال، فلات برزیل و مغولستان واقع شده‌اند که در آن‌ها تنوع بین سالانه رطوبت ناحیه ریشه به طور کلی به دلیل کمبود آب، توپوگرافی شیب دار یا دمای پایین، کمتر است.
پاکسازی پوشش گیاهی و پدیده جو اقیانوسی نیز بر تعداد روز‌های گرم تاثیر گذاشت.
مطالعه دوم که در مجله «Remote Sensing» منتشر شد، یک «مدل نمایی بازتابی طیفی خاک» جدید برای بهبود استفاده از طیف‌سنجی خاک برای ارزیابی سریع شوری خاک در مقیاس بزرگ ایجاد کرد.
یکی از محققان این تحقیق گفت: این مدل می‌تواند برای نظارت بر شوری خاک در دشت‌های سیل‌زده و در مزارع آبیاری شده مفید باشد.
شوری خاک حدود ۲۳ درصد از زمین‌های زیر کشت را به ویژه در مناطق کشاورزی خشک و نیمه خشک تحت تأثیر قرار می‌دهد و یکی از عوامل اصلی محدود کننده توسعه پایدار کشاورزی است.
