خبرگزاری فارس ـ گروه غرب از نگاه غرب: حمله به ساختمان کنگره در اوایل ژانویه واکنش های مختلفی را باعث شد که شاید ریاکارانه ترین آنها از آن ینس استولتنبرگ دبیر کل ناتو بود. او گفته بود: «دمکراسی همیشه باید بر خشونت پیروز شود و من اطمینان دارم که نهادهای دمکراتیک آمریکا از پس این چالش بر خواهند آمد.»
دمکراسی باید بر خشونت پیروز شود، مگر وقتی که این خشونت به ظاهر باید دمکراسی به همراه بیاورد، کاری که هر وقت روایت های جنگ با ترور یا بهار عربی مداخله خارجی را ایجاب کرده اند، ناتو مکررا آن را از خود به نمایش گذاشته است. ناتو در یک جمله ائتلافی نظامی است که از خشونت برای جلوگیری از خشونت استفاده می کند. ناتو با کارکرد خود یعنی یک توافق جمعی برای استفاده از زور، معنای دمکراتیک را تحریف و دستکاری کرده است.
به همین دلیل است که با توجه به سابقه این ائتلاف در به وجود آوردن دولت های ناکارآمد که مستلزم حضور دائمی خارجی را اقتضا می کنند - و همگی به نام دمکراسی انجام شده- نمی توان اظهارات استولتنبرگ در ارتباط با وقایع کنگره آمریکا که آن را «تکان دهنده و غیرقابل قبول» توصیف کرده، جدی گرفت.
دونالد ترامپ رئیس جمهور آمریکا در اوایل ورود به کاخ سفید ناتو را «منسوخ» اعلام کرد که باعث اختلافاتی بین آمریکا و متحدین اروپایی اش گردید. با بر سر کار آمدن دولت بایدن، استولتنبرگ در پی اعاده همکاری کامل آمریکا خواهد بود؛ شاهکاری که نباید رسیدن به آن کار خیلی سختی باشد، چرا که یکی از اولویت های اعلام شده رئیس جمهور آمریکا جو بایدن این بوده که: «اگر من یک روز تلفنی با متحدین خود در ناتو تماس بگیرم خواهم گفت "ما برگشتیم".»
نشان دادن بی اعتنایی ترامپ به دمکراسی کار سختی نیست. سیاست های ترامپ خود به اندازه کافی گویا هستند و از جمله در مسائلی چون مهاجرت، فلسطین و آمریکای لاتین ساز و کارهای سیاست های آمریکا را عیان کرده اند. صحنه های ساختمان کنگره که تکان دهنده توصیف شده اند، شکنندگی خشونت سیاسی در آمریکا و نیز نسیانی که جامعه آمریکا را فراگرفته عیان کرده اند. چشیدن طعم خشونت در کشور خود تکان دهنده است، اما خشونت آمریکا در قبال دیگر کشورهای مستقل به عنوان یک تجلی ادعایی از دمکراسی عادی سازی شده است.
استولتنبرگ اخیرا سخنانی درباره اهمیت اتحاد اروپا و آمریکا در برابر «دشمنان» بیان کرده است. این روایت ناتو از دشمنان یادآور جنگ سرد به عنوان گزاره ای برای برجسته کردن تمایز بین دیپلماسی و دشمنان ساختگی است. استولتنبرگ گفته است امروز «خطی محوتر وجود دارد. ما باید با تهدیدات متعددی مقابله کنیم. تهدیداتی که از ناحیه بازیگران دولتی و غیردولتی متوجه ماست.» پیام اصلی در این حرف ها دعوت به تشکیل یک ناتوی جهانی شده است که به نوبه خود نوعی جهانی سازی جنگ را رهبری کند. اگر ناتو بتواند این راهبرد را به پیش ببرد، مصونیت خود را نیز برای زمانی تثبیت خواهد کرد که در فصل بعد از احداث «یک اجتماع از دمکراسی ها»، یک دشمن مورد شناسایی قرار می گیرد.
به خصوص وقتی که ناتو نه به خاطر احترام گذاشتن به حقوق بشر و «ارزش های ما» روی کشوری انگشت می گذارد، این ائتلاف لازم است نگاهی به خودش و آنچه که آن را نمایندگی می کند بیندازد؛ بمباران کشورها به نام دمکراسی ها و وقتی بازتاب های همین خشونت ها خود را در داخل کشورشان نشان می دهد فریاد اعتراض و دادخواهی سر دادن. ناتو پایبند قوانین بین المللی نیست، هیچ کس جز سازمان ملل پایبند حقوق بشر نیست. «امن» نگه داشتن این ائتلاف به بهای ویران کردن سایر کشورهای مستقل- که بسیاری از آنها هیچ تهدیدی را متوجه جهان نکرده اند و بعد از مداخله ناتو به بهشت های تروریسم تبدیل شده اند- دمکراتیک نیست.
شورش کنگره نتیجه تشویق خشونت به عنوان اعتراض مشروع از سوی ترامپ است، درست همانطور که نحوه روایت ناتو، دمکراسی را از طریق مداخله خارجی تضعیف می کند. اظهارات استولتنبرگ قوام بخش دوران جدیدی از همکاری با بایدن است؛ دوره ای که از نظر وابستگی این دو آشنا و معتبر است. ناتو فاصله گرفتن ترامپ از این ائتلاف را در چهارچوب فاصله گرفتن ایالات متحده از اجماع های بین المللی به عنوان یک اختلاف تعبیر می کرد و شاید حمله به کنگره این فرصت را در اختیار ناتو قرار داده باشد تا تعهد ادعایی خود را نسبت به دمکراسی ابراز کند. اما ائتلافی که برای حفظ برتری خود در حرف و عمل از تهاجم استفاده می کند، چگونه می تواند دمکراتیک باشد؟ ناتو چگونه می تواند دمکراتیک باشد وقتی قدرت نظامی و تسلیحات را فقط زمانی به عنوان ابزارهای خشونت توصیف می کند که کشورها بخشی از این ائتلاف را شکل نداده باشند؟
نویسنده: رامونا وادی (Ramona Wadi) پژوهشگر و روزنامه نگار مستقل
منبع: https://b2n.ir/577638
انتهای پیام/
