به گزارش اقتصادنیوز روزنامه دنیای اقتصاد نوشت: در واقع، افزایش بیش از ۵۰درصدی هزینه‌‌‌های عمومی و ارقام بالای کسری بودجه قابل پیش‌بینی در بودجه ۱۴۰۲ حکایت از آن دارد که سیاستگذاری پولی در سال آینده نیز همچنان تحت سلطه سیاستگذاری مالی بوده و ساختار کلان تولید نقدینگی و به‌دنبال آن، تورم در اقتصاد کشور به فعالیت مستمر خود ادامه خواهد داد.
علاوه بر این، نگاهی به افزایش هزینه‌‌‌کرد نهادهای غیراقتصادی (بیش از میانگین افزایش کلی هزینه‌‌‌ها) خود نشان می‌دهد که عزمی برای صرفه‌‌‌جویی در سمت مخارج دولت وجود ندارد و بودجه همچنان به‌عنوان بستری برای توزیع رانت اقتصادی عمل می‌کند.
در واقع، چنانچه گفتار روزمره دولتمردان دولت سیزدهم را به‌‌‌طور مستقل و مجرد و در چارچوبی خارج از واقعیت‌های موجود اقتصادی، اجتماعی و سیاسی ایران مورد کنکاش قرار دهیم، ادبیات پوپولیستی حاکم بر این سخنان کاملا قابل مشاهده است. به‌‌‌طور معمول، واژه پوپولیسم را به مردم‌‌‌گرایی، عوام‌‌‌گرایی و نظایر آن ترجمه میکنند. از این منظر، پوپولیست‌‌‌ها به‌‌‌طور عام و پوپولیست‌‌‌های چپ‌‌‌گرا به‌‌‌طور خاص، با تاکید بر نمایندگی خویش از جانب توده مردم، با در دستورکار قراردادن سیاست‌‌‌های بازتوزیعی ناکارآمد (از منظر بلندمدت) تلاش میکنند تا رفاه جامعه یا دست‌‌‌کم رفاه بخش‌‌‌های کمتر برخوردار جامعه را در کوتاه‌‌‌مدت افزایش دهند. نکته نهفته در به‌کارگیری عبارت پوپولیست برای دولت سیزدهم در آنجاست که اصولا عدم‌‌‌دسترسی به منابع مالی موجب شده است تا پیش‌‌‌برد هرگونه سیاست پوپولیستی در شرایط حال حاضر اقتصاد کشور با امتناع مواجه باشد. از همین رو، بزرگ‌ترین چالش سیاسی کشور را باید در دولتمردانی جست‌وجو کرد که ارتباط خویش را با واقعیت‌‌‌ها تا حد زیادی از دست داده‌‌‌اند. این سرگشتگی در تفسیر دنیای بیرون و خلأ نظام فکری را می‌‌‌توان به‌روشنی در بودجه ۱۴۰۲ مشاهده کرد.
