ابتدا قصد داشتم به مناسب دومین سالگرد فراق و هجران مهرداد عزیز مطلبی بنویسم، باخودم ساعتها کلنجار رفتم، یازده بار نوشتم و پاک کردم در هرکدام از نوشته هایم مطلب را با افتخارات مهرداد شروع کردم.
به گزارش "ورزش سه"، امروز ۸ بهمن ماه در غم دوری بازیکنی هستیم که یکی از باسابقه ترین بازیکنان ایرانی در لیگ قهرمانان اروپاست حتی باسابقه تر از بزرگانی چون علی دایی و مهدی مهدوی کیا.
دوباره نوشتم:
به گزارش "ورزش سه"، در سوگ دومین سالگرد فراق مهرداد میناوند عزیز یکی از بهترین چپ های تاریخ فوتبال ایران هستیم...
یک به یک نوشتم و پاک کردم، هیچ کدامشان حق مطلب را درخصوص مهرداد ادا نمی کرد، آمدم برای دوازدهمین بار بنویسم که فکری به ذهنم خطور کرد، درواقع باخودم گفتم مگر اصلا مهرداد بازیکن بود؟! مگر اصلا چند نفر از هواداران فوتبال علی رغم مطالب بسیاری که از مهرداد عزیز در این ۲ سال نوشته شده است از افتخارات فردی او اطلاع دارند؟! دیدم برای من یکی، مهرداد اصلا بازیکن نبود، بیشتر از اینکه بازیکن باشد هوادار بود، بیشتر از اینکه گل زیبای مهرداد در پلی آف مقدماتی جام جهانی در مصاف با امارات را درخاطرم داشته باشم، کری های هواداریش را به یاد دارم. بیشتر از اینکه شاتهای پرغرور او در مصاف با دیوید بکام به ذهنم بیاید، شوخ طبی، تواضع و خاکی بودن مهرداد بود که من را مجذوب او کرده است.
درواقع، بی انصافی در حق شخصیت بزرگ اوست که از مهرداد بعنوان فوتبالیست، وینگر چپ، پیشکسوت و.... یاد کنیم. مهرداد خود روح فوتبال بود. مهرداد در ساختار فوتبال، بالاترین عنوان یعنی عنوان "هوادار" را یدک می کشید. هواداری که بالاتر از همه است، بالاتر از رئیس فیفا، بالاتر از روسای کنفدراسیونها، بالاتر از تمامی مدیران، مربیان، بازیکنان و پیشکسوتان. اینکه مهرداد در دقیقه ۲۵ در ورزشگاه ها تشویق می شود، یا از او باعنوان ۲۵ ابدی یاد می شود، به هیچ عنوان سزاوار او نیست. به نظرم، دقیقه ای که مهرداد شایسته تشویق است، دقیقه ۱۲ است. لقبی که مهرداد برازنده آن است، ۱۲ ابدی است. اینجا بود که برای دوازدهمین بار مقاله ام را باعنوان "دوازده ابدی" این چنین آغاز کردم.
به گزارش "ورزش سه"، روح فوتبال، شوق فوتبال، یکی از شیرین ترین، خاکی ترین، باادب ترین و دوست داشتنی ترین هواداران فوتبال ایران دوسال است که دیگر در میان ما نیست. فوتبال دیگر هیجان قبل از مهرداد را ندارد. بعنوان یک استقلالی ۴ آتیشه، آرزویم این است که مهرداد بیاید و باز هم برای ما کری بخواند و عدد ۶ را نشان دهد. مهرداد جان دل تنگ کری هایت شده ایم. کری هایی که حقیقتا آتش به جانمان می انداخت و همه ما استقلالی ها را عصبانی می کرد. البته عمیقا باور دارم هروقت که دربی می شود از آسمانها برایمان عدد ۶ را نشان می دهی.
صحبت از معرفت مهرداد شد، در ادامه این مقاله قصد دارم خاطره ای که از دوران نوجوانی خود از او دارم برایتان بازگو کنم.
در سال ۱۳۸۴، البته اگر اشتباه نکنم، با برادر بزرگترم که تازه گواهینامه گرفته بود بدون اجازه مادرم خودرویش را برداشتیم و در محل زندگیمان، یعنی شهرک اکباتان شروع به گشتن درخیابانها کردیم. در این گشت و گذار دست آخر رسیدیم به خیابان ورزش اکباتان که شاید فوتبالی ترین خیابان تهران باشد در یک طرف آن باشگاه پاس و درطرف دیگر آن باشگاه راه آهن قرار دارند. دو باشگاهی که در روزگاری نه چندان دور کارخانه های بازیکنسازی بودند اما افسوس الان کیلومترها از رسالت خود دور هستند. در همین حین، عیسی ترائوره اولین گلزن خارجی شهرآورد تهران و یکی از بهترین خارجیهای تاریخ در حال خروج از پاس بود که برادر تازه کار ما به خودروی ۲۰۶ او زد. ترس از شماتت مادر که خودروی عزیزش دیگر شمایل سابق را نداشت یک طرف و پرداخت خسارت خودروی عیسی از طرف دیگر باعث شد تا فرار را برقرار ترجیح دهیم. کمی که جلوتر رفتیم از پشت دیدیم خودرویی به ما نور می دهد، دقت که کردیم دیدیم مهرداد میناوند اسطوره سابق پرسپولیس، بازیکن وقت راه آهن است که سعی دارد ما را متوقف کند. به احترام مهرداد خودروی خود را کنار زدیم و ایستادیم. مهرداد از خودرو پیاده شد و گفت چرا فرار کردید؟ خارجی است، زشت است که فرار کردید. بیاید بریم پیشش. گفتیم آخه زنگ می زند به پلیس. مهرداد گفت بیاید بریم من نمیگذارم به پلیس زنگ بزند. ماهم قبول کردیم و با مهرداد رفتیم سر صحنه تصادف. وقتی رسیدیم، بهنام ابوالقاسم پور، حمید رجبی و تک تک ستاره های پاس کهکشانی آن سالها برای کمک به عیسی جمع شده بودند.
