به گزارش خبرگزاری صدا و سیما، به نقل از اسپیس، ناسا به تازگی اعلام کرد که «تلسکوپ فضایی جیمز وب» (JWST) برای مشاهده برخورد فضاپیمای «دارت» (DART) ناسا با سیارک «دیمورفوس» (Dimorphos) در سپتامبر سال گذشته مجبور شد خارج از محدوده طراحی خود عمل کند.
«استفانی میلام» (Stefanie Milam)، از اعضای طرح تلسکوپ فضایی جیمز وب و پژوهشگر «مرکز پرواز فضایی گادرد» (GSFC) در مریلند، در یک وبلاگ نوشت: دانشمندان باید تمام تلاش خود را می‌کردند تا تلسکوپ بزرگ بتواند به تماشای آزمایش انحراف سنگ فضایی بپردازد.
در ۲۶ سپتامبر ۲۰۲۳، پس از یک سفر ۱۰ ماهه در فضا، فضاپیمای ۵۷۰ کیلوگرمی دارت، به دیمورفوس برخورد کرد تا مدار آن را تغییر دهد. این آزمایش، نخستین آزمایش در نوع خود بود که برای اثبات این موضوع طراحی شد که اگر قرار باشد یک سیارک در آینده سیاره ما را تهدید کند، انسان‌ها می‌توانند مسیر حرکت آن را تغییر دهند. برخورد و پیامد‌های آن با تلسکوپ‌های بی‌شماری از زمین و فضا مشاهده شد و جیمز وب هم نمی‌توانست به سادگی از کنار آن بگذرد.
میلام در وبلاگ نوشت: جیمز وب که اساسا برای مشاهده دورترین اجرام جهان ساخته شده است، پیش از پرتاب آزمایش شد تا فقط به ردیابی اجرامی بپردازد که آهسته حرکت می‌کنند. سریع‌ترین متحرکی که اخترشناسان انتظار داشتند با جیمز وب ردیابی کنند، مریخ بود.
دو سیارک «دیدیموس» (Didymos) و دیمورفوس، در مدت برخورد دارت فقط حدود ۱۱ میلیون کیلومتر از سیاره ما فاصله داشتند. بنابراین، به نظر می‌رسید که در آسمان بسیار سریع‌تر می‌چرخند. دارت با بیش از سه برابر سرعت ردیابی طراحی‌شده جیمز وب حرکت می‌کرد و مطمئنا این یک چالش بود.
جیمز وب از حسگر هدایت دقیق خود برای ردیابی اجرام متحرکی استفاده می کند که قصد تصویربرداری از آن‌ها را دارد. حسگر هدایت دقیق، دوربین ویژه‌ای است که می‌تواند روی ستاره‌های مرجع که «ستاره‌های راهنما» نیز نامیده می‌شوند، تمرکز کند تا روی هدف با توجه به محیط اطراف آن متمرکز بماند. وقتی اجرام سریع‌تر از سرعت برنامه‌ریزی‌شده برای وب حرکت می‌کنند، حسگر هدایت باید از یک ستاره راهنما به ستاره دیگر بپرد تا هدف را در فوکوس حفظ کند. این کار از نظر فنی بسیار سخت است. نکته مثبت برای ماموریت جیمز وب این بود که نیازی به تصویربرداری از دیمورفوس برای مدت طولانی در مدت برخورد دارت نداشت.
گروه ماموریت جیمز وب پیش از برخورد برنامه‌ریزی‌شده، ردیابی با سرعت بالا را روی چند سیارک دیگر نزدیک به زمین، از جمله سنگ فضایی «۲۰۱۰ DF ۱» تمرین کردند که در حال حرکت بود. میلام در ادامه نوشت: اگر می‌توانستیم این سیارک را با موفقیت ردیابی کنیم، مشخص می‌شد که می‌توانیم ردیابی رویداد برخورد دارت را نیز با موفقیت انجام دهیم. دو هفته پیش از تاریخ برخورد دارت به دیمورفوس، آزمایش‌هایی انجام شد.
به کمک همه این آماده‌سازی‌ها، «دوربین مادون قرمز نزدیک وب» (NIRCam) جیمز وب موفق شد یک توالی عالی از تصاویر را ثبت کند که برخورد دارت و پیامد‌های آن را به نمایش می‌گذارند و نشان می‌دهند که مواد درخشان کوچک سیارک چگونه مانند یک ستون بزرگ در فضای اطراف پخش می‌شوند.
