هرچند بعید است بتواند سیمرغی بگیرد، اما شاید جزو فیلم‌های متوسط به بالای جشنواره فجر باشد.
اگر بخواهیم مهمترین نقاط چالش برانگیز فیلم را بررسی نماییم، باید نکات زیر را مدنظر قرار بدهیم:
-اصرار نابجا به برهنه نشان دادن بالا تنه بازیگران مرد در چند صحنه، از نکات منفی فیلم بود.
-شروع فیلم با یک اتفاق شوکه‌کننده و تلخ، مخاطب را ناگهان می‌تکاند. گویا قرار است برادر کوچکتر، بزرگ، قوی و یک بوکسور قهرمان شود. فکر انتقام اتفاقی بدی که برای برادرش افتاده او را رها نمی‌کند. اما یک بزرگتر، یک داغ دیده دیگر، دقیقا کسی که انسان در داغ‌ها دنبال همزادپنداری با چنین فردی است، وارد می‌شود و بزرگترین اثر را بر زندگی او می‌گذارد. او کسی نیست، جز مربی برادر بزرگتر و شاید همان قوه عاقله فیلم. در میانه فیلم وقتی برادر کوچکتر که حالا مشخص است شخصیت اصلی فیلم شده و دیگر بزرگ هم شده است، وقتی در انحراف غوطه‌ور می‌شود، یک داغ دیگر به او شوک وارد می‌کند و اگر باز هم حضور قوه عاقله فیلم نبود، راهش به ناکجاآباد ختم می‌شد!
-در مجموع یک ناهمگونی در فیلم دیده می‌شود، روایت‌های داستانی آرام، و دو شوک در میان آرامش مخاطب و بازگشت مجدد به آرامش. این موضوع شاید بنظر کارگردان در نوع خود جالب بوده، اما برای مخاطب چندان مطلوب نیست.
آنچه در نهایت باید گفت، این است که هر چه فیلم روایتی کند داشت، اما پایانی پر استرس، هیجان‌انگیز و توام با اخلاقیات پهلوانی داشت، چیزی که شاید مخاطب انتظار آن را نمی‌کشید، اما باعث شد هنگام خروج از سالن نمایش، لبخند رضایت بر لب داشته باشد.
-بازیگران شاخص این فیلم، امیر جعفری، رویا تیموریان و امیرمهدی ژوله هستند. هر چند بازی رویا تیموریان و ژوله چندان چشمگیر نبود، اما امیر جعفری توانست با اینکه بازیگر نقش اول نبود، بازی خود را غالب کند.
سید مصطفی موسوی نژاد
