او ادامه داد: من نمی‌دانم این اطلاع ثانوی چقدر طول خواهد کشید. ممکن است یک سال یا بیشتر طول بکشد، اگر بیشتر از یک سال باشد گمان من این است که ما به سمت شرایط بدتر سوق پیدا می‌کنیم؛ اما اگر کمتر از یک سال باشد به گمان من نشانه واضحی از این خواهد بود که نظام جمهوری اسلامی در سیاست‌های کلی اصلاحاتی عمیق انجام داده و از مواضع قبلی عقب‌نشینی‌هایی کرده است و افق‌هایی را باز می‌کند؛ در غیر این صورت تا اطلاع ثانوی هنرمندان در سمتی از تاریخ ایستادند که خیلی مورد خوشایند آقای اسماعیلی و شرکا، یا آقای جبلی و شرکای ایشان نخواهد بود.
توحیدی گفت: ما در دولت روحانی سه ماه بعد از بازگشایی خانه سینما به دیدار آقای ربیعی رفتیم که آن موقع وزیر کار بود. ایشان صاحب‌نظر و جامعه‌شناس بود، صاحب کتاب بود و خلاصه ما هم امید بسته بودیم که ایشان شق‌القمر کند. با جمعی از دوستان نزد ایشان رفتیم و بحث ثبت خانه سینما بود. ایشان لطف داشت و کوشش کرد امور را به گونه‌ای هموار کند تا این اتفاق برای خانه سینما بیفتد. در همان جلسه ایشان گفت من سه ماه پیش به اینجا آمدم و وقتی آمدم تصور می‌کردم می‌توانم اینجا را اصلاح کنم اما الان خودم دارم شکل اینجا می‌شوم، این کار دیوان‌سالاری است در کشوری که سیستم آن تعریف شده و بناست همه سیستم بر اساس آن تعریف بچرخد. شما نمی‌توانید اجتهاد کنید و آن سیستم را تغییر دهید، آن سیستم باید از جای دیگری اصلاح شود؛ به عبارتی باید نرم‌افزارهای جدیدی برای آن سیستم نوشته شوند.
این سینماگر در مقایسه صنعت سرگرمی تصویری ترکیه با ایران هم گفت: یک واقعیت وجود دارد و آن این است که صنعت فیلمسازی ترکیه به لحاظ اقتصادی رشد بسیار فراوان کرده و الان یکی از اقلام مهم صادراتی آن‌ها محسوب می‌شود و این به معنای نفود فرهنگی است. در واقع این فقط بحث صادرات سریال و کسب پول از اقتصاد هنر نیست بلکه راهی هم برای نفوذ فرهنگ است. نکته‌ای که باعث تاسف است این است که اگر کشور ما شرایط طبیعی داشت و ما در بن‌بست جهان گیر نکرده بودیم، یعنی در نظام مالی- بانکی جهان ادغام بودیم، تجارتمان شرایط طبیعی داشت و می‌توانستیم با همه دنیا دادوستد کنیم، این تحریم‌ها نبود و... به‌جای اینکه الان حسرت بخوریم که ترکیه چقدر سریال تولید می‌کند ما هم می‌توانستیم در این سازوکار اقتصادی بهره‌های خودمان را ببریم. در واقع مزیت نسبی ما نیروی انسانی تقریبا بی‌نظیرمان در منطقه است. البته رقبایی مانند ترکیه و سوریه هم داریم اما سایر کشورهای منطقه صاحب صنعت سینما به معنای کلمه دقیق نیستند و نمی‌توانند در بازارهای بین‌المللی نفوذ کنند.
