به نقل از روزیاتو: هنگام تماشای نمایش های مُد شاید به جای آنکه مجذوب آن شوید، از دیدن لباس های عجیب و غریبی که قابل پوشیدن نیستند یا چهره ی درهم کشیده ی مدل ها متعجب شوید.
اما نمایش های مُد بیشتر یک نمایش هنری هستند. و شاید در نگاه اول متوجه این موضوع نشویم، اما با پی بردن به اندیشه ی طراح، چیزهای زیادی دستگیرمان خواهد شد.
در این میان رازهایی درباره صنعت مُد وجود دارند که شاید به نظر عجیب بیایند اما در بطن این صنعت وجود دارند و با همین رازها مخاطب را جذب می کنند.
شایند خوشایند نباشد که بگوییم چهره های جدی شیک تر از چهره های خندان هستند، اما نه به طور کلی، بلکه در صنعت مُد. به گفته ی کارشناسان، علت این موضوع آن است که چهره ی مدل نباید لباسی که به تن دارد را تحت الشعاع خود قرار دهد. هدف، نمایش لباس ها است، نه چهره ی مدل. بنابراین اگر مدل ها لبخند بزنند، توجه را به سمت خود جلب می کنند، نه لباس.
به علاوه، گرچه در هنگام خرید لباس قدردان فروشندگانی هستیم که برخورد گرم و دوستانه ای دارند، اما برندهای بزرگ لباس مایل به ایجاد فاصله ی اجتماعی برای نشان دادن جایگاه خود هستند، به همین دلیل ترجیح می دهد فروشندگانی را استخدام کنند که چهره ی بی حالتی دارند.
اما این تنها تصور شرکت ها نیست. تحقیقات نیز نشان داده بی حالت بودن چهره ی فروشندگان باعث افزایش فاصله ی اجتماعی می شود و بنابراین ارزش محصول در حال فروش را بالا می برد.
گرچه ما به دیدن چهره های بی حالت در نمایش های مُد عادت کرده ایم، اما تا همین چند دهه پیش مدل ها در نمایش های مُد لبخند می زدند. به گفته ی کارشناسان، محبوبیت چهره های بی حالت موضوعی نسبتاً تازه است. تا پیش از دهه ی ۱۹۶۰ میلادی، زنان زیبارو لبخندزنان در نمایش های مُد حاضر می شدند.
آن هایی که در صنعت مُد مشغول کارند می گویند طراحان به دنبال خنثی ترین چهره ها و اندام های ممکن برای نمایش آثار خود هستند و دیگر به مدل ها به چشم ایده آل زیبایی نگاه نمی کنند.
علاوه بر اینکه حالا همه نوع چهره ای را در صنعت مُد می توان دید، این صنعت استانداردهای جدیدی از رنگ پوست و سایز اندام را ارائه کرده که مردم عادی بالاخره در آن ها می گنجند. در حقیقت، بر اساس تحقیقات، مدل های سایز بزرگ تأثیر فزاینده ای بر شبکه های اجتماعی دارند.
مدل هایی که برای آژانس های مدلینگ کار می کنند، معمولاً برای کسب فرصت رشد حرفه ای ماه ها یا حتی سال ها به کشورهای دیگر سفر می کنند. به همین دلیل به همراه مدل های دیگر در آپارتمان های مشترک زندگی می کنند. با این حال، این آپارتمان ها به آن جالبی که شاید تصور می کنید نیستند.
بعضی از این آپارتمان ها حتی ممکن است مملوء از حشره باشند و مدل ها باید بر روی تختخواب های دو طبقه ای که راحت نیستند یا کاناپه بخوابند. علاوه بر این، آن ها باید اجاره ی این آپارتمان ها را هم بپردازند و هزینه ی آن از دستمزدشان کسر می شود.
همانطور که ما زیر یک پیراهن سفید سوتین مشکی به تن نمی کنیم، مدل ها هم باید مراقب باشند رنگ لباس زیرشان شانس انتخاب شدن شان را کم نکند.
کلید حل این مشکل استفاده از لباس زیرهای رنگ بدن است که برای هر نوع لباسی مناسب اند. مدل ها همچنین باید بسیار مراقب باشند تا سوتین شان خیلی تنگ یا خیلی گشاد نباشد، بلکه باید دقیقاً اندازه ی بدن شان باشد. از قرار معلوم هر قدر هم که زیبا باشید، اینگونه نیست که با لباس زیبایی بیرون بزنید و صنعت مُد را قبضه کنید.
هنگام انتخاب مدل ها از آن ها خواسته می شود صفحات خود در شبکه های اجتماعی را هم ذکر کنند. و البته این کار برای دیدن پست های مدل ها نیست، بلکه برای بررسی تعداد دنبال کنندگان آن ها است. مدل ها هر چه دنبال کنندگان بیشتری در شبکه های اجتماعی داشته باشند، از شانس بیشتری برای انتخاب شدن برخوردار می شوند. به همین دلیل باید در شبکه های اجتماعی شهرت و محبوبیت داشته باشند، یعنی آن ها نباید تنها مدل، بلکه باید به نوعی اینفلوئنسر هم باشند.
بیشتر زنان خاطراتی از پریود شدن بی موقع خود دارند، مثل زمانی که لباس نامناسبی به تن داشتند یا در سفر بودند. گرچه تجربه ی خوشایندی نیست، اما همیشه راه حلی برای آن هست.
در مورد مدل ها اگر در روز شرکت در یک نمایش مُد یا یک جلسه ی عکاسی پریود شوند، نمی توانند از پوشیدن لباس های تنگ یا لباس شنا خودداری کنند. به جای آن، باید از تامپون استفاده کنند و مراقب باشند تا نخ آن از لباس شان بیرون نزند.
کفش های مدل ها شاید عالی به نظر برسد اما پوشیدن شان نه. در نمایش های مُد افرادی که مسئول لباس ها هستند به اندازه بودن کفش ها برای مدل ها فکر نمی کنند، به همین دلیل ممکن است مدل ها مجبور به پوشیدن کفشی بسیار بزرگ تر یا بسیار کوچک تر از پاهای خود شوند. در اینصورت برای پوشیدن کفش ها ممکن است به کمی خلاقیت نیاز باشد، مثلاً در صورت گشاد بودن کفش، چسباندن پاها و کفش ها با چسب به همدیگر، یا در صورت تنگ بودن کفش، جا دادن پاها در کفش ها.
در حقیقت، اندازه نبودن کفش های مدل ها یکی از مشکلات بزرگ صنعت مُد است. این موضوع می تواند بر روی راه رفتن آن ها تأثیر بگذارد و حتی بعضی مدل ها به دلیل آسیب های وارده بر اثر افتادن روی زمین که راحت نبودن کفش ها عامل آن است، مجبور می شوند مدتی از مدلینگ فاصله بگیرند.
راه رفتن و کت واک در نمایش های مُد بیشتر شبیه به رقصیدن است تا راه رفتن. این کار به ریتم و ظرافتی نیاز دارد که دستیابی به آن تنها با تمرین امکان پذیر است. به علاوه، در صورت راحت نبودن کفش ها یا تنگ بودن لباس ها، مدل ها باید تلاش زیادی کنند تا حین کت واک در آن ها راحت و طبیعی به نظر برسند. به همین دلیل است که سرشناس ترین مدل ها هم باید راه رفتن و کت واک با کفش پاشنه بلند را نه تنها بر روی زمین، بلکه روی تردمیل هم تمرین کنند.
احتمالاً شما هم با دیدن نمایش های مُد این سؤال را از خود پرسیده اید که چه کسی حاضر است چنین لباس هایی را در خیابان بپوشد. اما حقیقت آن است که این لباس ها برای فروش در فروشگاه های لباس ساخته نمی شوند. طراحان، مُد را یک هنر می دانند. به همین دلیل در زمان تماشای یک نمایش مُد در حقیقت شاهد یک نمایش هنری هستید.
البته نمایش های مُدی هم هستند که کاملاً جنبه ی تجاری دارند و لباس هایی که در آن ها به نمایش درمی آیند در فروشگاه ها هم به فروش می رسند و ما را از ترند بعدی دنیای مُد باخبر می کنند.
