عضو هیات مدیره انجمن ملی صنایع پلیمر ایران گفت: وجه دوم این موضوع که به نظر من مهم‌تر بوده و ممکن است چالش برانگیزتر هم باشد، این است که نحوه برخورد با کیسه‌‌‌های پلاستیکی باید چگونه باشد؟ در این زمینه باید توجه کرد که از یکسو طبیعتا اگر بتوانیم به سمت فیلم‌‌‌های با ضخامت بیشتر که قابلیت استفاده چندباره داشته و جمعآوری و بازیافت اقتصادی‌‌‌تری دارند، حرکت کنیم تا حدی آلودگی که فیلم‌‌‌های جداره نازک ایجاد می‌کنند کاهش می‌‌‌یابد اما از سوی دیگر بحث کیسه‌‌‌های زیست تخریبپذیر مطرح می‌شود، در این آیین‌‌‌نامه ضخامت‌‌‌هایی تعیین شده که در واقع تعریف ضخامت‌‌‌های ۲۰ میکرون و ۶۰ میکرون است.
عضو هیات‌مدیره انجمن ملی صنایع پلیمر ایران درباره کیسه‌‌‌های زیست تخریبپذیر گفت: در هر صورت مساله این است که اگر قرار باشد به سمت کیسه‌‌‌های زیست تخریبپذیر حرکت کنیم، باید توجه داشته باشیم که در صورت وجود یک‌سازوکار برای جمعآوری کیسه‌‌‌های زیست تخریبپذیر، طبیعتا بهتر عمل می‌شود اما اگر قرار باشد کیسه‌‌‌ها به عنوان زباله دفن شوند باید توجه داشت که اگر در یک بازه زمانی منطقی به صورت کامل جذب طبیعت شوند، می‌تواند کمک‌کننده باشد اما به زعم بنده، اولویت با این است که ما بتوانیم کیسه‌‌‌ها را جمعآوری و بازیافت بکنیم. بنابراین اگر بخواهیم بین دو گزینه استفاده از پلیمرهای زیست تخریبپذیر و جمعآوری و بازیافت حداکثری کیسه‌‌‌های با جداره ضخیم انتخاب بهتری داشته باشیم، طبیعتا گزینه دوم گزینه منطقی‌‌‌تری است، ضمن اینکه دنیا هم امروزه به همین سمت و سو رفته و گزینه دوم مورد پسند جهان توسعه‌یافته است.
رئیس کمیسیون آموزش انجمن ملی صنایع پلیمر ایران بیان کرد: در یک جمع‌‌‌بندی می‌توان گفت، از یکسو باید به سمتی حرکت کرد که استفاده از کیسه‌‌‌های پلاستیکی جداره نازک را کاهش دهیم تا به مرور زمان استفاده از این کیسه‌‌‌ها به طور کلی متوقف شود و کیسه‌‌‌هایی با جداره و ضخامت بیشتر که قابلیت بازیافت دارند جایگزین شود. از سوی دیگر در مواردی که واقعا راهی وجود ندارد و استفاده از کیسه‌‌‌های با جداره نازک تنها راه است، انتخاب منطقی این است که از کیسه‌‌‌های پلاستیکی زیست تخریبپذیر استفاده شود اما باید توجه داشته باشیم که اگر قرار باشد این شیوهنامه به شکل صحیح اجرا شود، زیرساخت‌‌‌ها و منابعی برای تولید، توزیع و مصرف موردنیاز است که پلیمرهای مورد استفاده و همچنین تکنولوژی موردنیاز برای تولید کیسه‌‌‌های زیست تخریبپذیر در دسترس تولیدکنندگان قرار گیرد. از سوی دیگر مکانیزم‌‌‌های تشویقی و تنبیهی دولتی هم موردنیاز است تا موارد مطرح شده در شیوهنامه اجرایی شود، در غیراین صورت اگر از اهرم‌‌‌های تشویقی و تنبیهی استفاده نشود، قطعا تدوین این شیوه‌‌‌نامه‌‌‌ها اثربخش نخواهد بود و کمکی به دغدغه‌‌‌های محیط‌‌‌زیستی نخواهد کرد.
