صرف‌نظر از اینکه رابطه یک زوج چقدر صمیمی و گرم است و یا حتی چقدر در زندگی مشترک از هم دورند، اینطور به نظر می‌رسد که افراد متأهل در کنترل سطح قند خون خود (نسبت به مجردها) عملکرد بهتری دارند.
به گزارش خبرآنلاین، محققان معتقدند که ازدواج کردن و بودن در کنار همسر یا شریک زندگی می‌تواند یک سرمایه‌گذاری بلندمدت در زمینه تأمین حمایت اجتماعی، تحمل مشکلات در میانسالی و حتی سالمندی در زندگی باشد. مطالعات قبلی نشان می‌دهد که زندگی مشترک مزایای بسیاری در زمینه سلامت، بخصوص برای افراد مسن، دارد. همچنین نتایج پژوهش‌های گوناگون حاکی از این است که خطر ابتلا به دیابت نوع ۲ با برخی از ابعاد سلامت اجتماعی (از جمله انزوای اجتماعی، تنهایی و کمبود حمایت اجتماعی) در ارتباط است. هدف از پژوهش اخیر، بررسی این مسئله بود که آیا ارتباطی بین وضعیت تأهل و کیفیت آن با میانگین سطوح گلیسمی (قند خون) در افراد مسن وجود دارد یا خیر.
طی این مطالعه، محققان داده‌های مربوط به بیش از ۳۳۰۰ بزرگسال ۵۰ تا ۸۹ ساله را در انگلیس بین سال‌های ۲۰۰۴ تا ۲۰۱۳ ارزیابی کردند که سابقه ابتلا به دیابت را نداشتند. شرکت‌کنندگان به سه گروه در امواج ۲ (سال ۲۰۰۴ تا ۲۰۰۵)، ۴ (سال ۲۰۰۸ تا ۲۰۰۹) و ۶ (سال ۲۰۱۲ تا ۲۰۱۳) تقسیم شدند و از آن‌ها برای اندازه‌گیری سطح HbA ۱ c (متوسط گلیسمی یا گلوکز خون)، نمونه خون گرفته شد.
طبق اطلاعات دسته‌بندی‌شده در این تحقیق مشخص شد که حدود سه چهارم (۷۶ درصد) از افراد موج ۲ (۲۰۰۵-۲۰۰۴) متأهل بودند! تجزیه و تحلیل داده‌های بعدی نشان داد افرادی که چالش‌هایی در زندگی زناشویی (اعم از طلاق) را پشت‌سر گذاشته‌اند نیز تغییرات قابل‌توجهی در سطح HbA ۱ c و احتمال ابتلا به پیش‌دیابت را تجربه کرده‌اند.
این مطالعه می‌گوید که کیفیت رابطه آنچنان تفاوت فاحشی را در میانگین سطح گلوکز خون ایجاد نمی‌کند، بلکه این میزانِ حمایت عاطفی و اجتماعیِ دریافتی در روابط زوج‌هاست که در کاهش بروز این قبیل بیماری‌ها نقش دارد. به نظر می‌رسد این روابط یک اثر محافظتی در برابر سطوح بالای HbA ۱ c (که منجر به دیابت می‌شوند) دارند.
نویسندگان این مطالعه باور دارند که اگر این مسئله (حمایت اجتماعی در زندگی مشترک) به طور عمومی در جوامع اعمال شود، آمار مرگ و میر ناشی از دیابت و افزایش قند خون تا ۲۵ درصد کاهش می‌یابد.
منابع: neurosciencenews، upi، /medicalxpress
