خبرگزاری برنا؛ در این فناوری از نانوذرات چسبنده زیستی استفاده می‌شود که به محل تومور می‌چسبند و سپس به آرامی اسیدهای نوکلئیک پپتیدی سنتز شده‌ای را که حمل می‌کنند آزاد می‌نمایند. این اسیدهای نوکلئیک پپتیدی میکروRNA های خاصی را هدف قرار می‌دهند. به طور خاص، آنها به سمت نوعی از microRNA با بیان بیش از حد به نام “oncomiRs” هدایت می‌شوند که منجر به تکثیر سلول‌های سرطانی و رشد تومور می‌شود. هنگامی که اسیدهای نوکلئیک پپتیدی به oncomiRها متصل می شوند، فعالیت تحریک کننده تومور را متوقف می‌کنند.
آزمایشگاه‌های پروفسور مارک سالتزمن از ییل و رامان باهال از دانشگاه کانکتیکات در سیستم درمان همکاری کردند. به گفته محققان، برخلاف تلاش‌های مشابهی که در یک زمان تنها یک oncomiR را هدف قرار می‌دهند، این درمان دو مورد را هدف قرار می‌دهد و تأثیر آن بر سلول‌های سرطانی قوی‌تر می‌شود. موش‌های آزمایشی که این درمان را دریافت کردند، به‌طور قابل‌توجهی بیشتر از موش‌های کنترل زندگی کردند.
سالتزمن، استاد مهندسی بیومدیکال، مهندسی شیمی و محیط زیست گفت: «این درمان می‌تواند دو هدف را همزمان از بین ببرد، که نتیجه بسیار قوی‌تری دارد، همانطور که با افزایش نتایج بقا مشاهده کردیم. این نتایج بهترین نتایجی است که تا به حال در این نوع تومور مغزی تهاجمی دیده‌ام.»
یکی از چالش‌های توسعه این درمان، طراحی عوامل ضد سرطان موسوم به antimiRs بود، به طوری که دو نوع مختلف از آنها بتوانند در یک نانوذره قرار گیرند.
باهال، محقق رشته داروسازی در دانشگاه کانکتیکات، گفت: «ما تمام این ترکیبات را سنتز کردیم و به این ایده رسیدیم که لازم نیست هر بار یک oncomiR را هدف قرار دهید. اکنون می‌توانیم درباره چندین هدف oncomiR فکر کنیم.»
برای این کار، محققان oncomiR های معروف به miR-۱۰b و miR-۲۱ را هدف قرار دادند که هر دو در گلیوبلاستوما بسیار رایج هستند. اگر بیوپسی از تومور بیمار، نمایه‌ای ایجاد کند که تکثیر انکومیRهای مختلف را نشان دهد، درمان می‌تواند به طور متناسب با این نمایه‌ها تغییر یابد.
سالتزمن گفت: «ما از دو فناوری استفاده کردیم، یکی فناوری نانوذرات چسبنده زیستی است که قبلاً آن را توسعه داده بودیم و در این پروژه این نانوذرات را با فناوری اسید نوکلئیک پپتیدی، تلفیق کردیم.»
انتهای پیام/
