۲۴ فوریه ۱۹۶۸، «ژوسلین بل بورنل»، دانشجوی فارغ‌التحصیل نجوم، اعلام کرد که اولین تپ‌اختر را کشف کرده است.
نخستین‌بار دو اخترشناس از دانشگاه کمبریج به‌نام‌های ژوسلین بل بورنل و «آنتونی هویش» در سال ۱۹۶۸ تپ‌اخترها را به‌صورت منابعی رادیویی کشف کردند که با فرکانس ثابتی روشن و خاموش می‌شدند. آنها آن زمان درباره کهکشان‌های دور مطالعه می‌کردند. چند ماه قبل، او متوجه شد که داده‌های تلسکوپ خود هر ۱/۳ ثانیه یک سیگنال پالس می‌فرستد. در ابتدا او و مشاورش آنتونی هویش فکر کردند که ممکن است از موجودات فضایی باشد. آنها زمانی که سیگنال دیگری را از قسمتی از آسمان دریافت کردند، این گزینه را رد کردند. مشخص شد که این علائم منشاء طبیعی دارند و در سرتاسر کهکشان می‌توان آنها را یافت. بل و هیویش قبل از انتشار یافته‌های خود چهار تپ‌اختر پیدا کردند، اما هنوز هیچ توضیحی درباره‌شان نداشتند.
منبع این علائم یک شیء آسمانی است که به‌همین مناسبت تپ‌اختر نام گرفت، یعنی ستاره‌ای که می‌تپد. دانشمندان از آن زمان دریافتند که تپ اخترها به‌سرعت درحال چرخش به‌دور ستارگان نوترونی هستند که پرتوهای باریکی از نور را در جهت مخالف ساطع می‌کنند.
تپ‌اختر مذکور اینک PSR B۱۹۱۹+۲۱ نام دارد. عبارت PSR مخفف «منبع تپش رادیویی» است. PSR B۱۹۱۹+۲۱ مختصات این تپ‌اختر را در آسمان نشان می‌دهد.
با اینکه تپ‌اخترها ابتدا فقط با تلسکوپ‌های رادیویی و به‌خاطر سیگنال‌های رادیویی‌شان شناسایی می‌شدند، اما امروزه برخی از آنها را می‌توان با تلسکوپ‌های نوری پرتو ایکس و پرتو گاما نیز رصد کرد.
اکنون ما پرنورترین این اجرام را تقریباً در هر طول موجی از نور رصد می‌کنیم. هنگام دوران تپ‌اخترها، فواره‌هایی از ذرات با سرعت نزدیک به سرعت نور از قطب‌های مغناطیسی آنها به بیرون جریان دارد. این فوران‌ها باریکه‌هایی بسیار قوی از نور تولید می‌کنند. اگر این قطب‌ها در راستای دید ما باشند با چرخش تند، تپ‌اخترها به‌صورت پالس‌های منظمی دیده می‌شوند.
