"تو هر محله ی این شهر باید یک چراغ روشن باشه "؛ این رو ننه می گفت. مادر یدو. اصرار دارد در شهر بماند، زیر خمسه خمسه دشمن. او می خواهد این قصه همینجا روایت شود. یدو؛ یک قصه از هزار داستان آبادان.
فیلم "یدو" محصول مشترک کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان و بنیاد فارابی به کارگردانی مهدی جعفری است. فیلمساز 51 ساله ی اهوازی پس از ساخت فیلم 23 نفر، اینبار در آبادان محاصره شهر را جلوی دوربین برده است، آن هم با چند بچه آبادانی شیرین زبان و علاقه مند.
داستان یدو، آبادان اوایل جنگ را نشان می دهد که در حال محاصره است و لحظه به لحظه محاصره اش در حال تنگ شدن است. مردم شهر یکی پس از دیگر از شهر خارج شده اند. جز ننه با نقش آفرینی ستاره پسیانی که اعتقاد دارد تو هر محله آبادان باید یک چراغ روشن باشد. اصرارهای یدو هم برای راضی کردن مادرش بی فایده است، هر چند در نهایت راضی می شود.
فیلم در تمام مدت نمایش کف خیابان های آبادان است. این دوربین است که دنبال یدو می دود تا گوشه ای از آنچه در زمان محاصره برای آبادان اتفاق افتاد را به تماشاگر نشان دهد.
هر چند فیلمنامه ی آن می توانست با پردازش بیشتر، کمی منسجم تر جلو برود و از حالت تک بعدی و خطی خارج شود. شاید در کنار خانواده یدو، یک یا دو قصه ی دیگر کار را به نحو بهتری جلو می بُرد.
یدو در برخی از لحظه هایش لَنگ موسیقی می شود. موسیقی سنتی در این فیلم در بیشتر صحنه ها خام است و نتوانسته است رشد خود را در سکانس های فیلم بروز دهد. این موضوع در برخی از صحنه پردازی ها هم اتفاق می دهد، حضور ناهمگون اسب در یکی دو صحنه نتوانست برای ارتباط با مخاطب موفق عمل کند، هر چند سعی شده است از فضای بومی و سنتی جغرافیای آبادان استفاده کند.
فارغ از مسایل ذکر شده، یدو در همان مسیر خطی خودش مقبول و عامه پسند ظاهر شده است. فیلم به خوبی تدوین شده و البته پایان بندی خوبی نیز دارد. یک پایان بندی دراماتیک برای پسری نوجوان که تصمیم بزرگی می گیرد و کاری می‌کند که تماشاگر انتظارش را ندارد؛ یکی از نکات قوت یدو پایان بندی قوی آن است.
در کل این فیلم که قرار بود زمستان 98 کلید بخورد و به خاطر اپیدمی کرونا به تابستان امسال موکول شد، ارزش دیده شدن را دارد.
