بررسی تاثیرات میدان‌های مغناطیسی کیهان بر ذرات باردار

به گزارش خبرگزاری صدا و سیما؛ وقتی بار‌های مثبت و منفی الکترون‌ها شتاب می‌گیرند، میدان‌های مغناطیسی ایجاد می‌کنند. یکی از رایج‌ترین منابع میدان‌های مغناطیسی در مقیاس‌های بزرگ از برخورد بین و درون پلاسمای بین ستاره‌ای ناشی می‌شود که یکی از منابع اصلی میدان‌های مغناطیسی برای میدان‌های مغناطیسی در مقیاس کهکشانی است.
به گفته محققان میدان‌های مغناطیسی باید در مقیاس‌های بزرگتر نیز وجود داشته باشد. در بزرگترین مقیاس کیهان، ماده در ساختاری به نام شبکه کیهانی توزیع شده است. ابرخوشه‌های بزرگ کهکشان‌ها با حفره‌های خالی از هم جدا می‌شوند که رشته‌های نازکی از مواد بین کهکشانی بین این ابرخوشه‌ها کشیده شده و یک شبکه کیهانی از ماده ایجاد می‌کنند.
پژوهشگران از نظر تئوری معتقدند: بیشتر این شبکه یونیزه است، بنابراین باید میدان‌های مغناطیسی بین کهکشانی وسیع، اما ضعیفی ایجاد کند. ستاره شناسان قادر به مشاهده این میدان‌های مغناطیسی وب نبوده اند، اما یک مطالعه جدید اولین کشف را در این زمینه انجام داده است.
ستاره شناسان توضیح می‌دهند: ما نمی‌توانیم به طور مستقیم میدان‌های مغناطیسی را که میلیارد‌ها سال نوری از ما فاصله دارند، تشخیص دهیم. در عوض، ما آن‌ها را از طریق تأثیراتشان بر ذرات باردار مشاهده می‌کنیم. هنگامی که الکترون‌ها و سایر ذرات در امتداد خطوط میدان مغناطیسی مارپیچ می‌شوند، نور رادیویی ساطع می‌کنند.
با نقشه برداری از این سیگنال رادیویی، ستاره شناسان می‌توانند میدان‌های مغناطیسی کهکشانی را ترسیم کنند. اما رشته‌های شبکه کیهانی آنقدر پراکنده هستند که نور رادیویی که از خود ساطع می‌کنند بسیار ضعیف و خیلی کمرنگ است که به راحتی قابل تشخیص نیست. در ضمن، از آنجایی که کهکشان‌های نزدیک سیگنال‌های رادیویی قوی تری ایجاد می‌کنند، سیگنال شبکه می‌تواند توسط نویز رادیویی کهکشانی خفه شود.
برای غلبه بر این چالش، تیم تحقیقاتی بر نور رادیویی قطبی شده متمرکز شد که انتشارات رادیویی هستند که جهت گیری خاصی دارند بنابراین تیم پژوهشی می‌تواند به راحتی این سیگنال را از پس زمینه رادیویی کیهانی خارج کند.
جالب اینجاست که با جمع آوری داده‌ها و مقایسه آن با نقشه‌های شبکه، تیم تحقیقاتی سیگنال رادیویی منتشر شده از شبکه را تأیید کرد. این نتیجه نه تنها اولین تشخیص میدان مغناطیسی شبکه کیهانی است، بلکه شاهدی قوی برای اثبات وجود امواج ضربه‌ای در رشته‌های بین کهکشانی است. گفتنی است که پیشتر این امواج در شبیه سازی‌های کامپیوتری ساختار‌های کیهانی دیده شده بود، اما این اولین شاهدی است که این موضوع را تایید می‌کند.
شرح کامل این مطالعه در آخرین شماره مجله تخصصی Universe Today منتشر شده است.